หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 292

“จริงอย่างที่พวกเธอว่า เอาอย่างงี้ ฉันขอตัวก่อน ไว้เจอกันนะ” เลอศิลป์พูดพลางเม้มปาก

หลังจากที่เขายกเลิกงานหมั้นกับอัญชสา แต่ข่าวนี้ก็ยังไม่ได้เปิดเผยต่อสาธารณะ เลอศิลป์จึงคิดว่าเขาควรบอกให้ทุกคนได้ทราบข่าวทีหลัง

อชิและเบนนี่รู้สึกตกใจและผิดหวังอย่างมาก เมื่อพวกเขาเห็นว่าเลอศิลป์ตกลงอย่างง่ายดาย

เขากำลังจะแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้นจริงๆ สินะ นี่แสดงว่าเขาไม่ต้องการเราอีกต่อไปแล้วใช่ไหม?

ความไม่พอใจที่เกิดจากความคิดนี้ปรากฏขึ้นบนหน้าของเด็กๆ และพวกเขาก็ตอบกลับไปห้วนๆ ว่า “ลาก่อนนะ คุณเลอศิลป์”

เลอศิลป์รู้สึกสับสนกับท่าทางที่เปลี่ยนไปของทั้งคู่ เขาสงสัยว่าเขาทำอะไรผิดไปจนทำให้พวกเขาไม่พอใจ นอกเหนือจากงานหมั้นของตนกับอัญชสา

ก่อนหน้านี้ เขารู้สึกว่าอชิกับเบนนี่ทำตัวห่างเหิน ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจให้เวลาพวกเขาได้อยู่กันตามลำพังโดยพยายามไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยว แต่เมื่อเขาทำแบบนั้นจริงๆ จู่ๆ ฝาแฝดทั้งสองก็ดูกระวนกระวายใจจากการตีตัวออกหากของเขา

เอาจริงๆ นะ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ฉันนึกไม่ออกเลยว่าเหตุผลอะไรที่ทำให้พฤติกรรมของพวกเขาเป็นแบบนี้

ในที่สุด เลอศิลป์ก็ล้มเลิกความพยายามที่จะอธิบายท่าทีที่เปลี่ยนไปของพวกเขาและเอื้อมไปจับมือของไอรดาแทน แต่เมื่อเธอเห็นเลอศิลป์เข้ามาใกล้ เธอจึงขมวดคิ้วด้วยความสงสัยและกระโจนตัวจากโซฟาไปที่พื้น

เธอฟังพวกเขาคุยกันตลอดทั้งบทสนทนา ดังนั้นเธอจึงรู้อยู่ในใจว่าเลอศิลป์กำลังจะพาเธอกลับบ้าน

เลอศิลป์ได้แต่มองไปที่ลูกสาวของเขาที่พึ่งถอยตัวออกห่างจากเขาประมาณสามเมตรด้วยสายตายอมแพ้

ฉันน่าจะรู้อยู่แล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้ ไอวี่ติดรษิกาเอามากๆ เธอจึงไม่อยากกลับไป หนำซ้ำเธอยังคงบอบช้ำกับสิ่งที่เกิดขึ้น ฉันพนันได้เลยว่า การมาส่งยาที่นี่ในวันนี้ เป็นข้ออ้างที่จะทำให้เธอได้มาเจอรษิกา

“เร็วเขาไอวี่ ได้เวลากลับบ้านแล้วลูก ไว้เราค่อยมาเจอคุณรษิกาวันอื่นนะ” เลอศิลป์พูดเกลี้ยกล่อมพร้อมส่งสายตาเขม็งไปทางลูกสาวของเขา

เขาได้บทเรียนจากเหตุการณ์เมื่อวานว่าเขาไม่ควรแข็งข้อกับเธอมากเกินไป ไม่เช่นนั้น เธออาจจะทำอะไรวู่วามอีกก็ได้ แม้ว่าเขาจะขอร้องอย่างอ่อนโยน แต่เธอก็ยังคงปฎิเสธที่จะไปกับเขา

ฉันอยากอยู่กับคุณรษิกา เธอเยี่ยมที่สุด!

ถ้าฉันจะต้องมีแม่จริงๆ ฉันหวังว่าคนคนนั้นคือคุณรษิกา! ฉันไม่อยากให้คนอื่มมาเป็นแม่ของฉัน!

ตอนนั้นเองที่พวกเขารู้สึกเสียใจที่ไล่เลอศิลป์ไป ถ้าพวกเขาไม่เร่งให้เขาออกไป ไอรดาก็คงจะอยู่ได้นานกว่านี้

ในช่วงเวลาหนึ่ง บรรยากาศในห้องนั่งเล่นจากที่เงียบสงบเริ่มตึงเครียดอย่างน่าอึดอัด เลอศิลป์และไอรดาถึงกับสิ้นหวัง

“ไอวี่ พ่อจะต้องไปทำงานพรุ่งนี้นะลูก ให้พ่อไปส่งหนูที่บ้านคุณปู่กับคุณย่าไหม?” เลอศิลป์ถามอย่างอ่อนโยนพลางขมวดคิ้ว

เป็นอีกครั้งที่ข้อเสนอของเขาถูกปฏิเสธโดยทันที เมื่อไอรดาวิ่งไปหารษิกาและจับมือเธอไว้แน่น เธอพยายามแสดงออกอย่างชัดเจนว่าเธอต้องการอยู่กับรษิกา

อ้อมกอดของเธอทำให้รษิกาใจอ่อน แต่เมื่อรษิกาหันกลับมามองที่เลอศิลป์อีกครั้ง เธอได้แต่บอกกับตัวเองว่าถึงเวลาแล้วที่จะต้องปล่อยเด็กผู้หญิงคนนี้ไป

ตามที่อชิและเบนนี่พูดไว้ เขากำลังจะหมั้นกับผู้หญิงอีกคนในเร็วๆนี้ ฉันควรอยู่ห่างจากเขา ถึงเเวลาที่เราต้องตัดขาดกันไปสักที