หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 31

ทุกคนตรงนั้นถึงกับผงะไป

รษิกาจ้องมือใหญ่ที่คว้าเอกสารของเธอไปแล้วก็ตื่นตระหนก

ตั้งแต่เห็นเลอศิลป์ เธอก็เลี่ยงที่จะมองเขาอยู่ตลอดเวลา

แต่เมื่อเขาคว้าเอาเอกสารอ้างอิงของเธอไป เธอก็ไม่มีทางเลือกนอกจากพุ่งความสนใจไปที่เขา

ฉันอยากจะรู้นักว่าเขาต้องการจะทำอะไร

เลอศิลป์ถือเอกสารเอาไว้และมองหน้ารษิกาก่อนจะให้ความเห็นว่า “ผู้คนเดี๋ยวนี้ปลอมเอกสารอ้างอิงกันเยอะแยะเพื่อทำให้ตัวเองดูดีขึ้น อาการของคุณปู่อัครพลก็เข้าขั้นวิกฤติแล้ว คุณสองคนไม่ควรจะปล่อยให้คนแบบนี้มาหลอกเอาได้นะ”

เมื่อพูดเช่นนั้น เขาก็พลิกเอกสารอ้างอิงของรษิกาและอ่านมันอย่างเชื่องช้า ราวกับเขากำลังแยกแยะว่าเอกสารนั้นเป็นของจริงหรือของปลอมกันแน่

เขากวาดตาดูรายละเอียดทั้งหมดในชีวิตเธอ รวมถึงมหาวิทยาลัยที่เธอเข้าเรียนและสถานที่ทำงาน

ชีวิตของเธอในหลายปีที่ผ่านมาเริ่มก่อตัวเป็นโครงร่างในความคิดเขา

อย่างที่เธอบอก ความสำเร็จระหว่างที่เธออยู่ในต่างประเทศนั้นช่างน่าประทับใจ ประกาศนียบัตรแต่ละใบและข้อมูลรับรองแต่ละเรื่องล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งยอดเยี่ยมที่ทำให้หลายคนอ้าปากค้าง

รษิกาจ้องเลอศิลป์ด้วยความกังวลขณะที่เขาอ่านข้อมูลของเธอทั้งหมดอยู่

เธอเห็นว่ายิ่งเลอศิลป์อ่านมันไปมากแค่ไหน สัญญาณแห่งการเยาะเย้ยก็ยิ่งเห็นได้ชัดขึ้นที่มุมปากของเขา

เพราะเธอไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เธอจึงทำได้เพียงแค่ไขว้นิ้วให้แน่นและหวังว่ามันจะออกมาดีที่สุด

ผ่านไปสักพัก เลอศิลป์ก็ปิดแฟ้มเอกสารข้อมูลรับรองของเธอ

พวกเขารู้จักกันมาก่อนหรือเปล่า? ต้องเป็นอย่างนั้นแน่เลยใช่ไหม? ถ้าไม่อย่างนั้นเขาจะพูดแบบนี้กับเธอได้ยังไง?

“พวกคุณรู้จักกันเหรอ?” ฝนทิพย์ถาม

รษิกาไม่ลังเลเลยที่จะปฏิเสธออกมา “ไม่ค่ะ! ฉันจะไปรู้จักคนที่เปี่ยมไปด้วยอำนาจอย่างคุณเลอศิลป์เขาได้ยังไงกัน?”

จากนั้น เธอก็หันไปหาจักรภพ “ฉันมารักษาคุณอัครพลค่ะ คุณจักรภพ ถ้าคุณไม่รังเกียจ ขอฉันดูอาการเขาหน่อยได้ไหมคะ?”

เธอพยายามเลี่ยงการปฏิสัมพันธ์กับเลอศิลป์ตรงๆ

การเปลี่ยนหัวข้อสนทนาในทันทีทันใดของเธอทำให้จักรภพตามไม่ทัน

ท่าทีของรษิกาเปลี่ยนไปเป็นเคร่งขรึมมากกว่าเดิม “ฉันเป็นหมอค่ะ และมาที่นี่ก็เพื่อดูอาการของคุณอัครพลเท่านั้น ถ้าเกิดว่าฉันรักษาเขาไม่ได้ เขาก็จะไม่ได้เจ็บปวดอะไร โปรดให้ฉันได้เข้าไปดูเขาก่อนนะคะ หากว่าฉันรักษาเขาได้ เขาก็จะได้มีโอกาสรอดชีวิต หากไม่ ฉันจะกลับไปทันทีและไม่เข้ามารบกวนพวกคุณอีกต่อไปเลย!”