หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 324

ในขณะเดียวกันที่โรงพยาบาล อัญชสาได้รับโทรศัพท์จากลูกน้องของเธอ

“คุณอัญชสา ผมเห็นรษิกาขับรถไปที่โรงพยาบาล”

เธอเหลือบมองไปที่เลอศิลป์ซึ่งนั่งอยู่ข้างนอกและถามด้วยเสียงเบาๆ ว่า “ที่ไหน?”

ลูกน้องของเธอตอบกลับมาว่า “ผมคิดว่าเป็นโรงพยาบาลพรพรหม”

โรงพยาบาลพรพรหมเป็นโรงพยาบาลเอกชนที่ดีที่สุดในเมืองหัสดิน นอกจากนี้ยังเป็นที่ที่อัญชสากำลังพักฟื้นอยู่

เมื่อเธอได้ยินว่ารษิกากำลังมุ่งหน้ามายังตำแหน่งที่เธออยู่ ดวงตาของเธอก็แวววาว “อีกนานไหมกว่าพวกเขาจะมาถึง?”

“อีกประมาณห้านาทีครับ”

“ได้ ตามเธอต่อไป โทรมาหาฉันเมื่อเธอถึงทางเข้า”

“รับทราบครับ”

หลังจากวางสาย อัญชสาวางโทรศัพท์ไว้ข้างๆ ตัวและชำเลืองมองดูเลอศิลป์ เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้สนใจเธอ เธอจึงเบนสายตาไปที่ถ้วยบนโต๊ะและพยายามจะเอื้อมหยิบมัน

เลอศิลป์กำลังจดจ่อกับการตรวจสอบกล่องจดหมายของบริษัทและไม่ได้สังเกตว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่

ทันในนั้นเสียงกระแทกก็ดังสนั่น

ตามมาด้วยเสียงอุทานของอัญชสา

นั่นทำให้เขาหันหลังกลับไปมองในห้องผู้ป่วยทันที

เขาเห็นถ้วยที่เขาเพิ่งเติมน้ำแตกกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยบนพื้น เห็นอัญชสากึ่งนั่งกึ่งพิงอยู่ที่โต๊ะ เธอดูตกใจมากและจ้องมองถ้วยอย่างเงียบๆ

เธอเหลือบมองเวลา รษิกากำลังจะมาถึงแล้ว! หัวใจของเธอสั่นคลอนก่อนที่จะตะโกนออกมาว่า “เลอศิลป์!”

ด้วยความเขินอายที่ปรากฎบนใบหน้า เธอจึงลดสายตาลง “ฉันไม่อยากรบกวนงานของคุณ แต่หลังจากคิดดูแล้ว ฉันคิดว่าคุณพูดถูก ถ้าฉันยังดื้อรั้นต่อไป ฉันรังแต่จะทำให้คุณลำบากมากขึ้น ดังนั้นฉันจะไม่ทำแบบนั้นอีก คุณพาฉันไปหาหมอได้ไหม ฉันคิดว่าแขนของฉันไม่ค่อยปกติ”

เลอศิลป์ขมวดคิ้ว “เกิดอะไรขึ้น?”

อัญชสาตอบด้วยความเสียใจ “มันเป็นความผิดของฉันเอง ฉันคิดว่าฉันไปถูกจุดที่แขนหักตอนที่คว้าถ้วยเมื่อกี้ ฉันไม่รู้ว่ามันจะเป็นอะไรมากไหม”

ขณะที่เธอพูด ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความระมัดระวังและโทษตัวเอง

ราวกับว่าเธอกำลังโทษตัวเองจริงๆ ที่สร้างปัญหาให้กับเลอศิลป์และรบกวนการทำงานของเขา

เขาจ้องมองแขนที่เข้าเฝือกของเธอและพยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจ “ไปกันเถอะ”

ความตื้นตันใจปรากฏบนใบหน้าของอัญชสาเมื่อเขาตอบตกลง แต่ใจของเธอกำลังคิดเรื่องอื่นอยู่ ถ้าออกไปตอนนี้ต้องเจอนังสารเลวนั่นแน่ๆ ฉันอยากจะดูว่านังนั่นยังจะกล้าที่จะจับเขาอยู่ไหม ถ้าได้เห็นว่าเขาดูแลฉันขนาดนี้!