หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 335

ถึงแม้จะดึกมากแล้วหลังจากที่เธอออกจากโรงพยาบาล ศศิตารีบมุ่งหน้ากลับไปที่บ้านตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์ ด้วยความโกรธ

ฉันต้องได้รับคำอธิบายจากรษิกาเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นและเตือนเธออย่างเข้มงวด ส่วนจะพูดอะไรออกไปนั้นคงต้องคิดให้ดีก่อน

คืนนั้น ศศิตาไม่ได้นอนเลยแม้แต่น้อย เพราะจิตใจของเธอหมกมุ่นอยู่กับเรื่องทั้งหมด

เช้าวันต่อมา ศศิตาทานอาหารเช้าแบบง่ายๆ ก่อนที่จะให้คนขับรถไปส่งเธอที่บ้านของรษิกา

ในขณะเดียวกัน รษิกาก็กำลังรับประทานอาหารเช้ากับเด็กๆ

เบนนี่ซึ่งรู้สึกดีขึ้นมากหลังจากทานยาแล้ว เขากำลังเพลิดเพลินอย่างมากกับอาหารเช้า

เมื่อเธอเห็นว่าเขากลับมาเป็นตัวของตัวเองที่เต็มไปด้วยความกระฉับกระเฉง รษิกาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เธอวางแผนที่จะพาพวกเขาไปที่สถาบันวิจัยหลังทานอาหารเช้าเสร็จ แต่แขกที่ไม่คาดคิดก็มาถึง

ระหว่างที่เด็กๆ กำลังทานอาหารเช้า รษิกาลุกขึ้นไปเปิดประตูเมื่อได้ยินเสียงคนกดกริ่ง

เมื่อเห็นผู้ที่มาเยือน หัวใจของรษิกาก็ตกไปอยู่ตาตุ่ม เธอหันกลับมาและบอกลิสาว่า “ฉันจะออกไปข้างนอกสักพักนะ ช่วยดูแลเด็กๆ ให้ฉันที”

ลิสาตอบรับอย่างไม่ลังเล

เด็กๆ ที่ไม่ได้สนใจการมาเยี่ยมของคนที่อยู่หน้าบ้าน พวกเขาบอกลารษิกา เพราะนึกว่าเธอกำลังจะไปทำงาน

เมื่อรษิกาหันกลับมาหลังจากยิ้มให้เด็กๆ ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น สิ่งที่เหลือไว้คือใบหน้าที่ไร้อารมณ์ "คุณศศิตาคะ ไม่ว่าคุณจะมาที่นี่ด้วยเหตุผลอะไร แต่ฉันว่าพวกเราไปคุยกันข้างนอกเถอะค่ะ

เมื่อตระหนักว่าศศิตาอยู่ที่นั่นด้วยเจตนาที่จะเป็นศัตรู รษิกาจึงไม่ต้องการให้เด็กๆ ได้รับผลกระทบใดๆ จากเรื่องนี้

หลังจากส่งสายตาดูถูกเธอ ศศิตาก็กลับไปที่รถโดยไม่พูดอะไรอีก

เธอคงอยากเจอฉันที่นี่มากกว่าจะมาหาเลอศิลป์

“เธอกำลังจะบอกว่าเขาเป็นคนตามเธออยู่งั้นเหรอ?” ศศิตาจ้องมองรษิกาอย่างเยาะเย้ย “แม้ว่านั่นจะเป็นเรื่องจริง เธอก็น่าจะรู้ดีอยู่แก่ใจ โดยเฉพาะเมื่อเลอศิลป์หมั้นแล้ว ภรรยาในอนาคตของเขาจะไม่ใช่เธอ เพราะฉันจะไม่มีวันให้เขาแต่งงานกับเธออย่างแน่นอน!”

คำพูดของศศิตาไม่ได้ทำให้เธอประหลาดใจอะไร ดังนั้นเรื่องนี้ถึงไม่ได้กวนใจรษิกามากนัก

อย่างไรก็ตาม ศศิตาพูดเสริมต่อไปว่า “ก่อนหน้านี้ฉันเมินเฉยกับการติดต่อกันระหว่างเธอกับเลอศิลป์ เพราะเห็นแก่ไอวี่ แต่การที่เธอพยายามทำร้ายอัญชสานั้น มันเป็นสิ่งที่ฉันไม่สามารถทนได้ เธอได้รับบาดเจ็บขณะที่พยายามช่วยฉัน และตอนนี้เธอใกล้จะฟื้นตัวเต็มที่หลังจากผ่านกระบวนที่น่าเบื่อนั้นแล้ว เธอเลือกที่จะซ้ำเติมอาการบาดเจ็บของอัญชสา รษิกา ยังไงก็ไม่มีทางที่ฉันจะปล่อยให้คนชั่วอย่างเธอเข้าใกล้เลอศิลป์!”

คำพูดเหล่านั้นทำให้การแสดงออกของรษิกาเปลี่ยนไปเล็กน้อย

ซ้ำเติมอาการบาดเจ็บของเธอ? นั่นเป็นเพราะเรื่องเมื่อคืนอย่างนั้นเหรอ?

แม้ว่าเธอจะรู้ว่าอัญชสากำลังเสแสร้งอยู่ แต่เธอก็ยังคงเงียบ เธอไม่ยอมตอบโต้เพื่อปกป้องตัวเอง

สมมติว่าความเงียบของรษิกาเป็นการยอมรับข้อกล่าวหาโดยปริยาย ศศิตายิ่งได้ใจมากขึ้น “ดังนั้น เธอควรประพฤติตัวให้ดีกว่านี้นะ ไม่อย่างนั้นฉันก็ไม่รังเกียจที่จะส่งเธอกลับไปยังที่ที่เธอจากมา!”