หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 343

หลังจากถามคําถามอีกสองสามข้อด้วยความเป็นห่วง พิมพ์รภาก็ดูเวลาและดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยสบายใจ

แม้ว่าเธอจะยอมพาไอรดาออกจากโรงเรียน แต่เธอก็ไม่ได้ลางานและมันก็ไม่ดีนักที่จะอยู่ข้างนอกนานเกินไป

"หนูมาเยี่ยมอชิและเบนนี่แล้ว ไอวี่ ตอนนี้เรากลับกันเถอะนะ ไอวี่" พิมพ์รภาถามความเห็นของเด็กหญิงตัวเล็กๆ

แต่ไอรดามองไปที่รษิกาและพวกเด็กผู้ชาย เธอเผยอริมฝีปากของเธอและส่ายหัว

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของไอรดา พิมพ์รภาก็รู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายสําหรับเธอที่จะพาเด็กหญิงตัวเล็กๆ กลับไปในวันนี้ เธอไม่รู้จะทําอย่างไรดี เธอทําได้เพียงมองไปที่รษิกาด้วยสายตาเว้าวอน

รษิกายิ้มให้เธอ "ให้ไอวี่อยู่ต่อเถอะค่ะ ฉันจะไปส่งเธอกลับบ้านเอง คุณกลับไปก่อนได้เลย"

เมื่อได้ยินคําพูดเหล่านั้น พิมพ์รภาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและลุกขึ้นยืนเพื่อบอกลา

รษิกาและเด็กๆ มองพิมพ์รภาเดินออกไปก่อนที่พวกเขาจะกลับไปที่ห้องนั่งเล่นกัน

ไอรดาจับรษิกาไว้แน่นตลอดเวลา เธอไม่อยากจะปล่อยมือแม้ว่ามือของเธอจะเหงื่อออก

แม้ว่ารษิกาจะใจอ่อนเมื่อเห็นท่าทางของไอรดา แต่เธอก็ต้องบังคับตัวเองให้หนักแน่นเอาไว้

เหตุผลที่เธอบอกให้พิมพ์รภาปล่อยให้ไอรดาอยู่ต่อก็คือ เธอรู้ว่าเด็กหญิงตัวเล็กๆ จะไม่จากไปง่ายๆ และอีกเหตุผลก็คือ เธอมีบางอย่างที่อยากจะพูดกับไอรดา

รษิกาก้มตัวลงและมองเข้าไปในดวงตาของไอรดา ขณะที่เธอกําลังจะพูดจู่ๆท้องของเด็กหญิงตัวเล็กๆ ก็มีเสียงโครกครากดังขึ้น

"แม่ ไอวี่หิว" เบนนี่บอกแม่ของเขาอย่างไร้เดียงสา

รษิกาขมวดคิ้วเล็กน้อย อย่างไรก็ตามเมื่อมองไปที่ใบหน้าเล็กๆ ที่ไร้เดียงสาและน่าสงสารตรงหน้าเธอ คําพูดที่เธอตั้งใจไว้ว่าจะพูดนั้น เธอไม่สามารถเอ่ยมันออกมาได้ เธอพูดเพียงว่า "นี่ก็เที่ยงพอดี ทานข้าวกลางวันกับพวกเราสิไอวี่"

ไอรดาผงกหัวอย่างเชื่อฟัง

ระหว่างทางไปร้านอาหารเธอยังคงจับมือของรษิกาไว้แน่นในขณะที่จ้องมองเบนนี่ที่อยู่ข้างๆ เธออย่างตั้งใจดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความกังวล

เมื่อได้ยินเช่นนั้นรษิกาและอชิก็หันไปดูว่าเธอร้องไห้มาหรือเปล่าโดยไม่รู้ตัว

ตั้งแต่วินาทีแรกที่เด็กหญิงตัวเล็กๆ เข้ามาในบ้านพวกเขาก็สังเกตเห็นคราบน้ําตาบนใบหน้าและตาที่แดงก่ำของเธอ แต่พวกเขาก็ไม่ได้ถามอะไรเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้

เดิมทีรษิกาตั้งใจที่จะอธิบายสถานการณ์ให้ไอรดาฟังและตัดความสัมพันธ์ทั้งหมดอย่างไม่ปรานี

อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้คาดหวังเลยว่าจะมีความอบอุ่นเกิดขึ้นระหว่างพวกเขา

เมื่อได้ยินคําถามของเบนนี่กับเด็กหญิงตัวเล็กๆ เธอก็อดไม่ได้ที่จะมีความกังวลเกี่ยวกับไอรดา

เมื่อไอรดาสังเกตเห็นว่าทุกคนกำลังมองเธอ เธอก็ยิ้มกว้างขึ้น แค่คิดว่ารษิกาและพวกเด็กผู้ชายเป็นห่วงเธอ ก็รู้สึกราวกับว่าเธอได้เดินทางย้อนเวลากลับไปตอนที่เธออาศัยอยู่ในบ้านของรษิกา แล้วเธอก็พยักหน้าให้พวกเขาและยอมรับว่าเธอร้องไห้เพราะเป็นห่วงเบนนี่

เมื่อเห็นเธอพยักหน้ารษิกาก็รู้สึกหนักใจเป็นอย่างมาก