หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 347

ในอ้อมกอดของรษิกา ไอรดากําลังร้องไห้อย่างสะอึกสะอื้น เธอกระชับมือของเธอบนเสื้อของรษิกาและพูดว่า"หนูต้องการคุณ หนูอยากให้คุณรษิกาเป็นแม่ของหนู!"

รษิกาตะลึง

จากนั้นไอรดาก็พูดเสริมว่า "คุณเก่งที่สุดเลยค่ะคุณรษิกา พ่อก็ชอบคุณเหมือนกัน..."

ตอนนั้นเองที่รษิกาตั้งสติได้และเย้ยหยันตัวเอง ทําไมไอวี่ถึงได้ข้อสรุปแบบนี้? บางทีเธออาจจะคิดว่าเมื่อคนสองคนมีปฏิสัมพันธ์กันบ่อยขึ้นนั่นหมายความว่าพวกเขาชอบกัน ฉันคิดว่านั่นเป็นเหตุผลที่เธอชอบเบนนี่และอชิ ไม่ว่าฉันจะอธิบายสถานการณ์นี้ให้เธอฟังยังไง ฉันพนันได้เลยว่าเธอจะไม่มีวันเข้าใจได้ เธอจะไม่ยอมรับความจริงที่ว่าเลอศิลป์ชอบอัญชสาอย่างแน่นอน

ด้วยความคิดนั้นรษิกาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกปวดหัว

ครู่ต่อมาเธอก็เอื้อมมือไปเช็ดน้ําตาออกจากใบหน้าของไอรดาและพูดอย่างมีไหวพริบว่า "ฉัน..ฉันน่ะ จะไม่อยู่ที่นี่ตลอดไปหรอกนะ ครั้งนี้ฉันกลับมาเพื่อทำงาน เมื่อเสร็จแล้วฉันก็จะต้องออกจากประเทศไปอีกครั้ง เพราะฉะนั้นฉันไม่สามารถเป็นแม่ของหนูได้หรอกไอวี่"

แม้ว่าเธอจะพยายามอย่างดีที่สุดแล้วที่จะตอบอย่างฉลาด แต่ไอรดาก็ยังอยากให้เธออยู่ต่อมากขึ้นอีก

หลังจากที่เธอหยุดร้องไห้ไปได้สักพัก ไอรดาก็ร้องไห้หนักขึ้น เพราะรู้ว่าเธอจะไม่สามารถเจอรษิกาได้อีกต่อไปเมื่อเธอออกจากประเทศไปแล้ว

รษิกาถึงกับผงะ และเธอรู้สึกถึงความตื่นตระหนกที่อกอันสั่นไหวของเธอ

อชิและเบนนี่ได้ยินไอรดาร้องไห้ พวกเขาจึงรีบไปที่นั่นอย่างรวดเร็ว พวกเขามองไปที่ไอรดาอย่างกังวลและถามว่า "แม่ ไอวี่เป็นอะไร?"

เมื่อได้ยินเช่นนั้นอชิและเบนนี่ก็ตกตะลึงไปชั่วครู่ นี่มันกะทันหันมาก แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่แตกต่างอะไรกันมากนัก คราวนี้ที่เรากลับมาที่ประเทศชวาลา เพราะเราอยากเห็นหน้าพ่อ ไม่เพียงแต่เราได้เห็นเขาเท่านั้น แต่เรายังรู้ว่าเขาไม่ต้องการให้เราอยู่ใกล้ๆ

พวกเขาไม่เต็มใจที่จะออกจากประเทศชวาลาไปก็เพราะไอรดากับเมธินี เรายังสามารถติดต่อกับป้าเมธินีได้หลังจากที่เราออกจากประเทศ แต่เราไม่สามารถติดต่อไอวี่ได้อีกต่อไป

อชิและเบนนี่มองไอรดาซึ่งอยู่ในอ้อมกอดของรษิกาอย่างโหยหา

เพราะพ่อกําลังจะแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น แม่จะไม่ติดต่อเขาอีกต่อไปหลังจากที่เราออกจากประเทศแล้ว เพราะฉะนั้นเราอาจจะไม่ได้คุยกับไอวี่อีกเลย อชิและเบนนี่เสียใจกับความจริงที่ว่าพวกเขาจะขาดการติดต่อกับไอรดา

ฉันได้พูดออกไปมากแล้ว ฉันควรจะพูดตามความจริงที่เป็น ไม่เช่นนั้นไอรดาจะจบลงด้วยการร้องไห้อีกครั้งในอนาคต ภายใต้การจ้องมองเขม็งของพวกเขา รษิกาขมวดคิ้วและแข็งกระด้างขึ้น เธอพูดว่า "หลังจากนี้ฉันอาจจะไม่สามารถเจอหนูได้อีก ฉันอยากให้หนูรู้ว่าฉันจะคิดถึงหนูอย่างสุดซึ้ง โอเคไหม? เชื่อฟังพ่อและคุยกับเขาให้บ่อยขึ้นนะคะ" รษิกาบังคับตัวเองให้ยิ้มและเหลือบมองไอรดา