หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 398

ความเงียบเข้าครอบงำภายในรถ ใครๆ ก็สัมผัสได้ว่าบรรยากาศตอนนี้ช่างแตกต่างจากตอนที่มีจักรภพนั่งอยู่ด้วย ทำให้รู้สึกได้ถึงพายุที่กำลังจะเกิดขึ้น

รษิกานั่งตัวตรงและจ้องมองไปข้างหน้า เธอพยายามอย่างถึงที่สุดที่จะไม่สนใจผู้ชายที่นั่งข้างๆ

ไม่แน่ใจว่าเธอหลอนไปเองหรือเปล่า แต่เธอรู้สึกเหมือนโดนเขาจ้องมองตั้งแต่จักรภพลงรถ มันทำให้เธอรู้สึกเกร็งโดยไม่รู้ตัว

ทันใดนั้น เสียงของเลอศิลป์ก็ดังขึ้นข้างๆ เธอ

“คุณรษิกา ผมทำให้คุณไม่สบายใจอะไรหรือเปล่า?”

รษิการู้สึกโล่งใจเมื่อได้ยินเสียงเขา เธอยิ้มให้เขาก่อนที่จะพูดว่า “ทำไมคุณพูดอย่างนั้นล่ะ? คุณเลอศิลป์”

เลอศิลป์มองเธอด้วยสีหน้าเคร่งเครียด พร้อมกับพูดออกมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “ถ้าไม่ใช่อย่างนั้น แล้วทำไมคุณถึงเอาแต่หลบหน้าผมล่ะ? คุณรษิกา”

รษิกาขมวดคิ้วแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ “ฉันหลบหน้าคุณตั้งแต่ตอนไหนกัน? คุณเลอศิลป์ ปกติแล้วฉันก็ไม่มีโอกาสเจอคุณบ่อยๆ สักหน่อย เพราะเราเองก็ไม่ได้ทำงานร่วมกัน”

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือพวกเขาไม่ได้มีความสัมพันธ์ส่วนตัวแล้วก็ไม่ได้ทำงานร่วมกันอีกด้วย

และจริงๆ แล้วพวกเขาไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันในเรื่องงานเสียด้วยซ้ำ

พวกเขาแทบไม่ได้เจอกันอยู่แล้ว ดังนั้นที่บอกว่ารษิกาหลบหน้าเขามันดูไม่สมเหตุสมผล

ทันทีที่คำพูดเธอดังขึ้น อุณหภูมิในรถก็ลดลง

ขณะที่ครรชิตขับรถอยู่ เขาก็ได้แอบมองทั้งสองคนที่นั่งอยู่ด้านหลังผ่านกระจกอย่างระมัดระวัง ในใจเขาแอบเป็นกังวลแทนรษิกา

ทั้งๆ ที่รู้อยู่ว่าตอนนี้คุณเลอศิลป์อารมณ์ไม่ดี ทำไมคุณรษิกายังกล้ายั่วโมโหเขานะ?

นั่นเป็นแค่ครั้งเดียวที่เขาจู่โจมฉันตั้งแต่เรารู้จักกัน แต่ตอนนี้ฉันไม่ต้องการให้เขาทำเช่นนั้นอีกต่อไปแล้ว

สถานการณ์วันนี้คล้ายกับวันนั้นอย่างบอกไม่ถูก

เลอศิลป์จ้องตาเธออย่างเคร่งขรึม พายุลูกใหญ่กำลังก่อตัวในดวงตาเขา

ตั้งแต่เราแยกกันที่ร้านกาแฟในตอนนั้น เธอก็หลบหน้าฉันตลอดเลย แถมเธอยังให้แม่บ้านเป็นคนไปรับไปส่งอชิและเบนนี่อีก มีเพียงวันนี้เท่านั้นที่ฉันมีโอกาสได้เจอเธออีกครั้ง ต้องขอบคุณจักรภพที่ออกหน้าให้ แต่เธอก็ทำตัวห่างเหินฉันตลอดทั้งคืนเลย ไม่แม้แต่จะพูดอะไรกับฉันสักคำ!

ตอนแรกเขาคิดว่าตัวเองจะเข้าใจความรู้สึกเธอได้ แต่เมื่อเขาได้เจอและสัมผัสสิ่งที่เธอปฏิบัติต่อเขา เขากลับรู้สึกหน้ามืดตามัวไปหมด

เขาตั้งใจดื่มย้อมใจตัวเอง แต่แอลกอฮอล์ที่ไหลเวียนผ่านเส้นเลือดเขายิ่งเป็นการพัดเปลวไฟในตัวเขาให้ลุกโชน

รษิการับรู้ได้ชัดเจนถึงความกดดันที่เริ่มทวีความรุนแรงขึ้นบนรถ เธอกำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว เล็บเธอจิกเข้าไปในฝ่ามือตัวเองเพื่อระงับความตื่นตระหนกให้ได้มากที่สุด