หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 400

รษิกาพยายามทุกวิถีทางเพื่อให้ตัวเองสงบลง เธอสบตาเลอศิลป์อย่างใจเย็นพร้อมกับพูดอย่างอ่อนโยนว่า “เลอศิลป์ ยิ่งคุณทำตัวแบบนี้มากเท่าไร ฉันก็ยิ่งพบว่าคุณเป็นคนแปลกหน้ามากขึ้นเท่านั้น”

เท่าที่เธอรู้จักเขา เลอศิลป์เป็นคนที่สุขุมและไม่สะทกสะท้านกับสิ่งใด จริงๆ แล้วเขาเป็นคนที่ค่อนข้างไม่แยแสกับอะไรเลย

อย่างน้อยนั่นก็เป็นบุคลิกเขาเมื่อหกปีที่แล้ว

แต่ในปัจจุบัน เธออาจไม่รู้นิสัยเขาแล้วก็ได้

และเหมือนว่าคำพูดเธอจะได้ผล เพราะเธอสัมผัสได้ว่าเขาค่อยๆ คลายมือจากคางเธอแล้ว

เธอกลั้นหายใจนิ่ง

หลังจากนั้น เลอศิลป์ก็ดึงมือออกและกลับไปนั่งที่ตัวเอง ก่อนที่จะจ้องมองรษิกาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย “คุณต้องการอะไรกันแน่?”

คำถามนั้นดังขึ้นก่อนที่รษิกาจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก และทันใดนั้น ความสับสนก็ประดังเข้าหาเธอ

ฉันควรถามเขามากกว่านะ วันนี้ฉันก็แสดงจุดยืนที่ชัดเจนแล้ว เขาต่างหากที่ต้องการอะไรกันแน่?

“ไม่เป็นไรหรอกที่คุณหลบหน้าผม แต่คุณไม่แม้แต่จะไปเยี่ยมไอวี่เลย คุณใจแข็งขนาดนั้นเลยเหรอรษิกา?” เลอศิลป์จ้องเธอเขม็ง

รษิกาเศร้าใจเล็กน้อย ก่อนที่จะหลับตาลงครู่หนึ่งเพื่อระงับความรู้สึกแปลกๆ ของตัวเอง และดึงตัวเองกลับมาอย่างเฉยเมย “อย่าพูดถึงเรื่องนี้เลย ยังไงมันก็ไม่มีความหมายอะไรอยู่แล้ว และการที่ฉันขึ้นรถมากับคุณทำให้คุณอารมณ์เสียขนาดนี้ ฉันว่าฉันลงจากรถดีกว่าค่ะคุณเลอศิลป์”

หลังจากพูดจบ เธอก็ยกมือขึ้นแตะที่ฉากกั้นเพื่อส่งสัญญาณให้ครรชิตจอดรถ

แต่ยังไม่ทันที่เธอจะยื่นมือออกไป ชายคนนั้นก็คว้าข้อมือเธอไว้อย่างรุนแรง

รษิกาพยายามดิ้นรนให้หลุดพ้นจากการเกาะกุมของเขา “คุณเลอศิลป์ ถ้าคุณอยากคุยกับฉันจริงๆ เราสามารถนัดคุยกันที่อื่นได้ เพราะตอนนี้ฉันรู้สึกอึดอัดมากที่ต้องอยู่บนรถคันนี้!”

แต่ในเมื่อเรื่องมันมาถึงจุดนี้แล้ว รษิกากลับรู้สึกว่าเป็นการดีที่เธอจะพูดสิ่งต่างๆ อย่างเปิดเผย ไหนๆ ฉันก็ต้องได้ไปอยู่ต่างประเทศอยู่แล้ว ซึ่งก็จะไม่ได้ติดต่อกับเขาอีกต่อไป

“ถ้าคุณอัญชสารู้ว่าคุณสนิทสนมคุ้นเคยกับฉันมาก เธออาจจะเข้าใจผิดโดยไม่จำเป็นก็ได้นะ ฉันหวังว่าคุณจะไม่ลากฉันเข้าไปตกที่นั่งลำบากอีกแล้ว”

“คุณคิดว่าผมทำให้คุณตกที่นั่งลำบากงั้นเหรอ?” เลอศิลป์ตอบโต้อย่างเย็นชา

ทันใดนั้น ริมฝีปากรษิกาก็โค้งขึ้นยิ้มเย้ยหยันตัวเอง “ไม่งั้นคุณก็ควรเข้าใจว่าฉันไม่อยากทำผิดซ้ำเหมือนเมื่อหกปีที่แล้ว ไม่มีใครอยากตกหลุมพรางเดิมซ้ำๆ เป็นครั้งที่สองหรอกนะ”

เธอกำลังบอกชายคนนั้นว่า เธอจะไม่มีวันตกลงปลงใจกับเขา แม้ว่าเขาจะมีใจให้เธอจริงๆ ก็ตาม

เหตุการณ์เมื่อหกปีก่อนทำให้เธอเจ็บปวดจนเกินจะทนไหว และเธอไม่อยากให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย

เมื่อเลอศิลป์นึกถึงบทสนทนาระหว่างรษิกากับแม่เขาที่ร้านกาแฟในวันนั้น หัวใจเขาก็จมดิ่งลงทันที