หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 403

เลอศิลป์ขมวดคิ้วด้วยความสับสนเมื่อเขาเห็นเช่นนั้น

เมื่อเร็วๆ นี้ไอวี่ก็ไม่ได้เจอกับรษิกาและเธอก็ไม่เคยฝันถึงรษิกามาก่อน ทำไมวันนี้เธอถึงฝันแล้วยังร้องไห้อย่างหนักขนาดนี้?

“อชิและเบนนี่บอกหนูว่าคุณรษิกาจะพาพวกเขาไปต่างประเทศหลังจากเธอเสร็จงานที่สถาบันวิจัย”

ไอรดารู้สึกหดหู่เมื่อเธอนึกถึงบทสนทนาเมื่อวานนี้ระหว่างเธอกับอชิและเบนนี่ที่โรงเรียนอนุบาล

เธอคิดว่าก่อนหน้านี้รษิกาแค่โกหกเธอ และอชิกับเบนนี่บอกกับเธอว่าพวกเขาจะไม่ไปไหน

อย่างไรก็ตามเด็กทั้งสองบอกกับไอรดาว่าพวกเขาจะอยู่ประเทศนี้ไม่นาน…

ยิ่งไปกว่านั้นตั้งแต่รษิกาบอกไอรดาว่าเธอจะไปต่างประเทศ ไอรดาก็ไม่ได้เจอรษิกาอีกเลย

เมื่อคิดได้เช่นนั้นไอรดาก็ถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

เมื่อได้ยินคำพูดของลูกสาวสีหน้าของเลอศิลป์ก็ค่อยๆ หม่นหมองขึ้นมา

ตามที่อชิและเบนนี่บอก รษิกาคงไปต่างประเทศแล้วถ้าไม่มีเรื่องนี้เกิดขึ้น!

ไอรดาดึงชายเสื้อของพ่อและพูดด้วยน้ำเสียงที่ไร้เดียงสาว่า “พ่อ หนูไม่อยากให้คุณรษิกาไป”

เลอศิลป์ดึงตัวเองกลับสู่โลกแห่งความเป็นจริงและจับมือเล็กๆ ของลูกสาวไว้ เขาปลอบใจเธอว่า “พ่อรู้ พ่อจะคุยดีๆ กับคุณรษิกา”

ไอรดาพยักหน้า ดวงตาของเธอเปล่งประกายในขณะที่เธอหาวออกมา

เลอศิลป์วางไอรดาไว้บนเตียงและห่มผ้าให้เธอ “นอนได้แล้ว พ่ออยู่เป็นเพื่อนหนูตรงนี้นะ”

เธอนอนตะแคงข้างอยู่บนเตียงสักพักก่อนจะหลับไป

เมื่อเขามองใบหน้าของลูกสาวที่หลับสนิท เขาคิดถึงคำพูดของลูกสาวก่อนหน้านี้ มันทำให้เกิดความสับสนภายในใจของเลอศิลป์

หลังจากที่ไอรดาหลับสนิท เลอศิลป์ก็ย่องออกจากห้องอย่างแผ่วเบาและกลับไปที่ห้องนอนของเขา

กว่าที่เขาจะอาบน้ำเสร็จและเตรียมเข้านอนก็เลยเที่ยงคืนไปแล้ว

เช้าวันรุ่งขึ้นเลอศิลป์ก็ปวดหัวอย่างรุนแรง

เมื่อเลอศิลป์มาถึง ครรชิตกำลังรอเขาอยู่ที่หน้าทางเข้าห้องทำงานของเลอศิลป์แล้ว

ครรชิตรีบเดินไปข้างหน้าทันทีที่เห็นเจ้านายของเขา “คุณเลอศิลป์”

เลอศิลป์ตอบอย่างฮึดฮัด

“ฉันเพิ่งสรุปเวลาและกำลังจะโทรหาคุณหมอรษิกา” จักรภพกล่าว

เลอศิลป์สอบถามเพิ่มเติมหลังจากได้ยินเช่นนั้น “วันที่เท่าไร?”

จักรภพมองดูปฏิทิน “อีกสองวัน ทำไมเหรอ?”

เลอศิลป์พยักหน้า “ฉันเข้าใจแล้ว”

จากนั้นเขาก็วางสายโดยไม่อธิบายใดๆ กับจักรภพ หลังจากนั้นเลอศิลป์ก็เรียกครรชิตมาที่ห้องทำงานของเขา “จองเที่ยวบินไปเมืองธนาคิมในวันพรุ่งนี้ให้ฉันด้วย ฉันจะเดินทางไปที่นั่นเอง”

ครรชิตมองเจ้านายของเขาอย่างสับสน

เขาเพิ่งขอความคิดเห็นของเลอศิลป์ไปก่อนหน้านี้เพราะเลอศิลป์ต้องตัดสินใจเรื่องนี้

ครรชิตทราบดีถึงความรุนแรงของปัญหาที่เกิดขึ้นในโครงการของเมืองธนาคิม ซึ่งเลอศิลป์ไม่จำเป็นที่ต้องไปที่นั่นด้วยตนเอง

แต่เมื่อเลอศิลป์ได้ออกคำสั่งกับเขาแล้ว ครรชิตจึงไม่กล้าซักถามและตกลงที่จะดำเนินการให้อย่างรวดเร็วที่สุด