หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 412

แม้ว่าลักษณ์จะมุ่งเน้นไปที่วิชาการ แต่คนอื่นๆ ในห้องก็มีการติดต่อทางธุรกิจในสายอุตสาหกรรมการแพทย์ หลายคนพึ่งพาทักษะของลักษณ์ในการหาเลี้ยงชีพ

คำพูดของลักษณ์อาจฟังดูเหมือนเขาแค่อยากขอโทษรษิกา แต่ในความเป็นจริงแล้ว เขากำลังกดดันคนอื่นๆ อยู่

รษิกาเข้าใจความหมายที่ลักษณ์กำลังบอกเป็นนัยๆ ได้โดยไม่ยากเย็น เธอจึงหันกลับมามองเขาด้วยความขอบคุณ

ใช้เวลาไม่นานมากนัก คนที่เหลือก็เห็นด้วย เห็นได้ชัดว่าคำพูดของลักษณ์ได้ผลอย่างมาก

“ผมได้ยินคุณจักรภพพูดถึงทักษะที่น่าประทับใจของคุณหมอรษิกา และตอนนี้เราก็เห็นว่าคุณลักษณ์ชื่นชมคุณหมอรษิกามากแค่ไหน ผมว่าเราคงไม่มีเหตุผลที่จะต้องลังเลอีกต่อไปนะครับ”

“ผมไม่เคยคิดว่าคุณหมอรษิกาจะอายุน้อยและเป็นผู้หญิงเลยนะครับ! ไม่ใช่แค่นั้น เธอยังดูแลสถาบันวิจัยด้วยตัวเองอีกด้วย เธอเป็นผู้หญิงที่แข็งแกร่งมากเลย!”

คำชมเชยยังคงผ่านเข้าหูเธออยู่เรื่อยๆ

รษิการู้ว่าพวกเขายกย่องเธอเพราะเห็นแก่จักรภพและลักษณ์เท่านั้น และแน่นอนว่ามันหมายถึงการร่วมมือของพวกเขาได้บรรลุผลแล้ว

เมื่อคิดเช่นนั้น รษิกาก็เอ่ยขอบคุณสำหรับคำชมจากปากพวกเขา

ในฐานะผู้จัดงานเลี้ยง จักรินไม่สามารถอยู่ในห้องนั้นต่อไปได้ ก่อนจากไป เขาก็ถามรษิกาว่า “คุณอยากไปกับผมไหม? คุณหมอรษิกา ผมแนะนำคุณให้รู้จักกับผู้คนที่เกี่ยวข้องกับอุตสาหกรรมการแพทย์ของเมืองธนาคิมได้นะ”

รษิการับข้อเสนอพร้อมลุกขึ้นและขอตัวจากลักษณ์ ก่อนที่จะออกไปจากห้องจัดเลี้ยงพร้อมกับจักริน

ในทางกลับกัน รณภพยังคงอยู่เป็นเพื่อนลักษณ์ที่นั่น

เห็นได้ชัดว่าจักรินค่อนข้างมีอิทธิพลในด้านอุตสาหกรรมการแพทย์ของเมืองธนาคิม ทันทีที่เขาปรากฏตัว ผู้คนมากมายก็เข้ามาทักทายเขา

จักรินทักทายกลับและแนะนำทุกคนให้รู้จักกับรษิกา

หลังจากสังสรรค์กันระยะหนึ่ง รษิการู้สึกเหนื่อย เธอจึงขอตัวไปพัก

จักรินยิ้มและพยักหน้าตอบรับพร้อมกับพาเธอไปที่โซฟาตรงมุมห้องโถง ก่อนจะเดินกลับไปหาผู้คนในงานต่อ

ฉันอาจแค่กังวลว่าเขาจะเข้ามาหาฉันอีก

ชายร่างสูงใหญ่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ รูปร่างที่ใหญ่โตของเขาดูเหมือนเพียงพอที่จะปิดบังเธอได้อย่างสมบูรณ์แบบ

เมื่อรู้ตัวว่าเธอกำลังมองไปที่เขา ชายคนนั้นก็ยิ้มพร้อมยกแก้วขึ้นและแนะนำตัวเอง “สวัสดีครับ ผมชื่อ จรัญธร กาญจนมาศ ลูกชายคนสุดท้องของตระกูลกาญจนมาศ ผมขอเป็นเกียรติในการทำความรู้จักกับคุณได้ไหมครับ?”

ตระกูลกาญจนมาศเป็นตระกูลที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงในเมืองธนาคิม ด้วยเหตุนี้ จรัญธรจึงไม่จำเป็นต้องเปิดเผยเกี่ยวกับตัวเขามากนัก เขาเพียงแค่จ้องไปที่ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าอย่างมั่นใจหลังจากเขาเอ่ยขอออกไปเช่นนั้น

เขามาที่งานนี้สายไปนิดหน่อย เขาเห็นรษิกาในตอนที่จักรินพาเธอไปทำความรู้จักกับแขกในงาน

เขาแอบฟังการสนทนาบางส่วนของพวกเขา ความงามและทักษะที่โดดเด่นของรษิกา ทำให้เขารู้สึกกระวนกระวายในหัวใจ

เมื่อเห็นเธอนั่งอยู่บนโซฟาเพียงลำพัง เขาจึงรีบเข้าไปหาเธอทันที

น่าเสียดายที่รษิกาไม่คุ้นเคยกับองค์กรที่มีอิทธิพลในเมืองธนาคิม ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังกลัวที่จะคาดเดาด้วย ดังนั้น เธอจึงไม่มีอารมณ์ที่จะเข้าสังคม เมื่อได้ยินคำพูดของจรัญธร เธอจึงยิ้มกว้างและพูดไปว่า “ฉันขอโทษด้วยค่ะ ฉันมาที่นี่เพียงเพื่อสะสางเรื่องงานเท่านั้น ฉันกำลังจะกลับเร็วๆ นี้แล้ว ฉันคงจะไม่มีเวลามากพอที่จะทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่หรอกค่ะ”