หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 414

“ทำไมคุณไม่ถามพวกเขาล่ะ? ไม่มีผู้หญิงคนไหนในเมืองธนาคิมที่จะกล้าดูหมิ่นผมแบบนั้นหรอกนะ!” จรัญธรพูด ขณะที่เขาขยับเข้าไปใกล้รษิกา

เขามีสายตาดูถูกเหยียดหยามในขณะที่จ้องมองผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าเขา “คุณควรรู้สึกเป็นเกียรติที่ผมมาคุยกับคุณ แต่คุณกลับพยายามที่จะไล่ผมออกไป คุณคิดว่าคุณจะหนีไปได้เพราะใบหน้าสวยๆ ของคุณอย่างนั้นเหรอ? อย่าลืมนะครับ ว่าตอนนี้คุณอยู่ในเมืองธนาคิม!”

รษิกาตั้งใจที่จะสงบสติอารมณ์ หลังจากชำเลืองมองพวกผู้ชายที่อยู่ข้างหลังจรัญธรซึ่งทุกคนกำลังจ้องมองเธออยู่ เธอจึงตัดสินใจลดความหยิ่งยโสของเธอลง “ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นค่ะ แต่ถ้าอยากเป็นเพื่อนกันก็บอกมาตรงๆ ฉันคงไม่กล้าเป็นเพื่อนกับคุณ ถ้าคุณพาคนมากมายมาด้วย ฉันคงจะกลัวเอามากๆ”

จรัญธรคิดว่าในที่สุดรษิกาเข้าใจสิ่งที่เขาพยายามจะบอกใบ้ จึงหันกลับไปมองเพื่อนของเขา

ชายกลุ่มนั้นถอยกลับไปทันที อย่างไรก็ตาม พวกเขายังคงมองจรัญธรและรษิกาด้วยความคาดหวัง

ในไม่ช้า ก็เหลือเพียงรษิกาและจรัญธรเท่านั้นที่กำลังยืนเผชิญหน้ากันอยู่

สายตาของจรัญธรสอดส่องไปทั่วร่างกายของรษิกาอย่างไม่รู้จักละอายใจ

รษิกากำหมัดแน่นขณะที่เธอพยายามไม่อาเจียนออกมา เธอฝืนยิ้มพร้อมกับเดินถอยหลังอย่างใจเย็น เธอพยายามหลอกล่อจรัญธรให้ออกห่างจากสายตาของคนอื่นๆ

เมื่อเธอจัดการให้อยู่กับจรัญธรกันตามลำพังได้แล้ว เธอก็จะฉวยโอกาสในการโจมตีเขาได้ ถ้ารษิกาสามารถโจมตีจุดฝังเข็มบางจุดของเขาได้ จรัญธรคงไม่มีแรงตอบโต้ ด้วยวิธีนี้ เธอจะสามารถหลบหนีไปได้อย่างแน่นอน

มันคงจะยากสำหรับเธอที่จะโจมตีเขา หากรอบข้างมีผู้คนอยู่มากมาย

ขณะที่เธอกำลังจะพลิกสถานการณ์ เสียงครวญจากฝูงชนที่ยืนอยู่ด้านนอกก็ดังขึ้น

ทุกคนตกตะลึงกับเสียงตะโกนและหันกลับไปมองตามทิศทางของเสียง

สิ่งที่เห็นคือชายหนุ่มคนหนึ่งซึ่งยืนอยู่ริมๆ ลอยขึ้นไปในอากาศและร่วงลงกับพื้นต่อหน้าผู้คน

เมื่อคนในงานสังเกตเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเขาจึงรีบหลบออกไป

สายตาของรษิกาจับจ้องไปยังชายที่กำลังเดินผ่านผู้คน คิ้วของเธอขมวดเบาๆ

เขาเจอเธอในสถานการณ์ที่ย่ำแย่อีกครั้งแล้ว

“มันเป็นใครกันน่ะ?!” จรัญธรตะโกน เขาต้องการแก้แค้นแทนเพื่อนคนหนึ่งของเขาที่ถูกทำร้าย

เลอศิลป์ตัดสินใจจะรอดูว่ารษิกาจะเต็มใจไปได้สักกี่น้ำ แต่ก็ได้ยินเสียงกระซิบดังขึ้นข้างๆ เขา

“ดูรูปร่างที่น่าทึ่งของเธอสิ คืนนี้จรัญธรได้ของดีเลยว่ะ!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ความโกรธจึงพลุ่งพล่านขึ้นในใจของเลอศิลป์ ขณะที่สีหน้าของเขาเคร่งเครียดขึ้นมาก

ผู้ชายที่พูดคำเหล่านั้นรู้สึกเย็นวาบไปตามกระดูกสันหลัง ก่อนที่เขาจะทันได้ตอบโต้ เขาก็ถูกเตะเข้าอย่างจังจนตัวลอยไปในอากาศ

ความโกรธปรากฏขึ้นอย่างชัดเจนบนใบหน้าของเลอศิลป์

รษิกาชำเลืองมองเลอศิลป์เพียงชั่วครู่ก่อนที่จะมองไปทางอื่น เธอไม่มีความกล้ามากพอที่จะมองเขาได้อีกต่อไป แม้แต่รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็ค่อยๆ จางหายไป

เธอเดาว่าเลอศิลป์น่าจะเห็นการกระทำของเธอแล้ว หัวใจของรษิกาเต็มไปด้วยความเสียใจเมื่อคิดเช่นนั้น

เธอแค่พยายามที่จะหนีจากจรัญธร แต่จากการกระทำของเธออาจทำให้เลอศิลป์เข้าใจผิดได้