หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 425

อชิกับเบนนี่ลากเมธินีไปที่ประตูทันทีที่พวกเขาได้ยินเสียงบางอย่างที่ประตู

พวกเขาเปิดประตูทันทีที่รถเข้าไปจอดที่ทางเข้า ทั้งสามคนงุนงงเมื่อเห็นรถที่จอดที่ระเบียง

รถคันนี้ดูคุ้นๆ นะ

รษิกามองเห็นสายตาที่อยากรู้อยากเห็นของทั้งสามคนได้จากในรถ ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที

ในขณะที่เธอยังคงคิดว่าจะอธิบายตัวเองอย่างไรดี ชายข้างๆ เธอก็เปิดประตูรถแล้ว

เมื่อเธอรวบรวมสติได้เธอก็อยากจะเปิดประตู ตอนนั้นเองที่เธอรู้ว่ามันเปิดอยู่แล้ว

"ถึงบ้านแล้วล่ะ" เลอศิลป์เตือนความจำเธอขณะที่เธอกำลังเอื้อมมือทำท่าจะเปิดประตู

รษิกากัดกรามแน่น เธอต้องการกระโดดลงจากรถจากอีกด้านหนึ่ง

เสียงของเลอศิลป์ดังขึ้นอีกครั้ง "ผมคิดว่าคุณคงไม่อยากให้ลูกสองคนของคุณเห็นคุณล้มใช่ไหม?"

รษิกานิ่งไป

แม้ว่าเธอจะยังไม่ได้ฟื้นตัวมากนัก แต่เธอก็ไม่ต้องการให้อชิและเบนนี่เห็นว่าเธอสนิทสนมกับเลอศิลป์

แต่อย่างไรเสีย เธอก็ไม่อยากอับอายต่อหน้าลูกๆ ของเธอ

ราวกับเวลาผ่านไปเนิ่นนาน รษิกาก็ตัดสินใจจับแขนของเลอศิลป์ในขณะที่เขาช่วยเธอออกจากรถอย่างช้าๆ

ในที่สุดความจริงก็ถูกเปิดเผยเมื่อเด็กชายทั้งสองเห็นเลอศิลป์ นั่นพ่อนี่นา!

นานมากแล้วที่พวกเขาไม่ได้เจอเลอศิลป์ พวกเขาลืมไปแล้วว่านั่นเป็นรถของเขา

ฉันคิดว่าแม่ไม่ชอบพ่อ? ทําไมแม่ถึงอยู่กับเขา?

อชิและเบนนี่เข้าไปหาเขาก่อนจะยื่นมือให้รษิกา

เมื่อต้องเผชิญกับเจ้าตัวเล็กทั้งสองประกอบกับคําพูดที่รษิกาพูดบนเครื่องบิน เลอศิลป์ก็ปล่อยมือของเขาอย่างไม่เต็มใจในที่สุด

อชิปล่อยให้เบนนี่จับมือแม่ขณะที่เขาหันไปมองเลอศิลป์ เขาทำหน้ามุ่ยขณะที่เขาถามพ่อของเขาว่า "เกิดอะไรขึ้นกับแม่? ทําไมคุณถึงอยู่กับเธอ?"

เลอศิลป์พบว่ามันช่างน่าขบขันที่เด็กน้อยกําลังสอบปากคําเขาเหมือนลูกสิงโตที่ปกป้องอาหารของมัน ในเวลาเดียวกันเขาก็ไม่สามารถเพิกเฉยต่อความจริงที่ว่าอชินั้นไม่ไว้ใจเขา

เด็กชายทั้งสองไม่เคยลดกำแพงลงเลยเมื่อเลอศิลป์อยู่ใกล้ๆ ไม่ต่างอะไรจากรษิกาเลย

"ฉันอยู่บนเที่ยวบินเดียวกับแม่ของเธอ หลังจากที่เราลงจากเครื่องบิน ฉันก็สังเกตเห็นว่าแม่เธอไม่สบาย ฉันเลยมาส่งเธอที่บ้านน่ะ" เลอศิลป์อธิบายให้อชิฟังอย่างใจเย็น

อชิมองเลอศิลป์สักพัก เนื่องจากเขามองไม่ออกว่าเลอศิลป์กําลังพูดโกหกหรือไม่ เขาจึงสันนิษฐานว่านั่นเป็นเรื่องจริง