หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 430

คำพูดของรษิกาทำให้เลอศิลป์ขมวดคิ้วขณะที่เขามองไอรดาที่กำลังจับมือเขาอยู่

ไอรดารู้สึกกระวนกระวายอย่างเห็นได้ชัดและกำลังก้มหน้าด้วยความเสียใจขณะที่เธอจับมือเขาแน่น

รษิการู้สึกหัวใจละลายหลังจากมองตามสายตาเขาและสังเกตเห็นความผิดหวังบนใบหน้าของไอรดา

เมื่อก่อนไอรดาจะโผเข้าหาด้วยความดีใจเมื่อเจอเธอ แต่วันนั้นเธอดูวิตกและระแวงไม่กล้าเข้าใกล้

คงเป็นเพราะเมื่อคราวก่อนนี้ ฉันบอกให้เธอรักษาระยะห่างก่อนที่ฉันจะไปต่างประเทศ อชิกับเบนนี่ก็พูดถึงเธอตอนที่พวกเขาอยู่บ้าน เธอคงต้องคิดถึงฉันแน่ๆ

รษิกาลอบถอนหายใจ เธอโน้มตัวเข้าไปใกล้เพื่อลูบผมของไอรดาก่อนจะปลอบโยนเธอ “ฉันไม่เป็นไร ฉันแค่ไม่อยากให้หนูเป็นห่วงนะจ๊ะ ดูสิ ฉันดูดีแล้วใช่ไหมล่ะ?”

ไอรดารู้สึกถึงความอบอุ่นจากฝ่ามือของรษิกา เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะเม้มปากแล้วเงยหน้าขึ้นมองรษิกา

ทันทีที่สบตากัน รอยยิ้มอันอ่อนโยนของรษิกาก็เต็มไปด้วยความรักใคร่และเอ็นดู

จากนั้นไอรดาก็ค่อยๆ โค้งริมฝีปากเป็นรอยยิ้ม แม้ว่าเธอยังไม่กล้าที่จะเข้าใกล้รษิกาก็ตาม

เมื่อเห็นว่ารษิกาหายออกไปเปิดประตูนานแล้ว อชิและเบนนี่ก็รู้สึกอยากรู้อยากเห็นจึงไปดูแม่ที่ประตู

เมื่อพวกเขาเห็นผู้มาเยี่ยมสองคนที่หน้าประตู ทั้งคู่ก็สบตากันอย่างลังเล

พวกเขาดีใจที่ได้พบไอรดา แต่ลังเลที่จะให้เลอศิลป์เข้ามาในบ้าน

พวกเขารู้สึกไม่ลงรอยกันและไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับผู้มาเยือนอย่างไร

“แม่ครับ” หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดพวกเขาวิ่งมาประกบตัวของรษิกา

เธอเหลือบมองทั้งคู่ “ลูกๆ กินมื้อเช้าเสร็จแล้วหรือยัง?”

เลอศิลป์มีประกายในแววตาอยู่แวบหนึ่ง เขาปล่อยมือของไอรดา โดยไม่พูดอะไรและเดินตามพวกเขาเข้าไปในห้องนั่งเล่น

เมื่อพี่น้องทานอาหารเช้าเสร็จ พวกเขาก็นั่งในห้องนั่งเล่นและรอให้รษิกาและไอรดาเสร็จในขณะที่จับตามองเลอศิลป์เอาไว้

แม้ว่าเลอศิลป์ จะรู้สึกหมดหนทางภายใต้สายตาที่จับตามองของสองพี่น้อง แต่เขาก็ไม่ได้ตอบสนองใดๆ และปล่อยให้เด็กๆ จับจ้องเขาต่อไป

ในห้องรับประทานอาหาร ไอรดานั้นทานอาหารเช้ามาก่อนหน้านี้แล้ว อันที่จริงเธอแค่อยากใช้เวลากับรษิกาให้มากขึ้นก็เท่านั้นเอง

ระหว่างทานอาหารไอรดาจะคอยแอบมองรษิกาเป็นระยะๆ เมื่อเธอเห็นว่ารษิกายังดูซีดเซียวอยู่ เธอจึงตักอาหารให้มากขึ้นด้วยความเป็นห่วง

รษิกาได้รับการดูแลจากเด็กๆ ตลอดทั้งเช้า เธอรู้สึกซาบซึ้ง แต่ก็รู้สึกผิดในเวลาเดียวกัน

แม้ว่าไอรดาจะรักเธอ แต่เธอก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องอยู่ห่างจากเธอเพราะเลอศิลป์