หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 458

หลังจากมองดูรษิกากลับออกไป เลอศิลป์ก็ทำหน้าเครียดขึ้นไปอีก ช่วงเวลาต่อมา เขาลุกขึ้นอย่างสบายๆ และพูดว่า “คุณอัครพลครับ จู่ๆ ผมก็นึกขึ้นได้ว่าต้องไปจัดการบางอย่างที่ทำงาน ผมรู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมากที่เห็นว่าคุณหายดีแล้ว ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมก็จะขอลาเหมือนกัน”

อัครพลขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาจำได้ว่าเลอศิลป์เพิ่งบอกเขาว่าสองวันนั้นเขาว่าง เขาเลยคิดว่ามันแปลกที่จู่ๆ ชายคนนั้นก็พูดว่าเขาไม่ว่าง

ถึงกระนั้นอัครพลก็เข้าใจ เพราะรู้ว่าเลอศิลป์เป็นผู้รับผิดชอบฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ปทั้งหมด

“ฉันอยากจะขอให้คุณอยู่ทานอาหารเย็น แต่เพราะคุณงานยุ่ง งั้นฉันจะไม่รั้งคุณให้อยู่ที่นี่อีกต่อไป คุณควรจะไปได้แล้ว งานสำคัญกว่า” อัครพลกล่าวก่อนที่จะพูดต่ออย่างจริงจัง “อย่าลืมพักผ่อนให้เพียงพอและดูแลสุขภาพของคุณด้วย”

เลอศิลป์ตกลงและหันไปเพื่อจะกลับ

เมื่อจักรภพเห็นว่าเพื่อนกำลังจะกลับ เขาก็ลุกขึ้นทันทีและเดินตามเลอศิลป์ไป "เดี๋ยวรอก่อน! ฉันจะเดินไปส่งนายเอง”

เมื่อชายทั้งสองออกจากบ้าน พวกเขาก็เห็นรษิกาซึ่งกำลังไปถึงประตูคฤหาสน์ทันที

จักรภพกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เลอศิลป์ก็เดินนำหน้าเขาไปหนึ่งก้าวแล้ว

“ฉันรู้ว่านายอยากจะพูดอะไร ฉันเข้าใจดี”

หลังจากพูดอย่างนั้นเลอศิลป์ก็เดินจากไปทันทีโดยไม่รอคำตอบจากเพื่อนของเขา

จักรภพถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ขณะที่เขาเฝ้าดูเลอศิลป์เข้าไปใกล้รษิกา

รษิกากำลังรอให้แม่บ้านเปิดประตูให้เธอที่ประตูคฤหาสน์ และเมื่อเธอได้ยินเสียงฝีเท้ามาจากด้านหลัง

เธอหันไปตามสัญชาตญาณและพบกับสายตาเย็นชาของชายคนนั้น

รษิกาอึ้งไปครู่หนึ่งเมื่อเธอสบตากับเลอศิลป หลังจากได้สติกลับคืนมา เธอก็ก้าวไปด้านข้างและพยักหน้าเล็กน้อย

แม้ว่าจะยังมีระยะห่างระหว่างพวกเขาสองคน แต่รษิกาก็สัมผัสได้ถึงรัศมีที่เย็นชาที่ชายคนนั้นเปล่งออกมาอย่างชัดเจน

หญิงสาวประสานมือไว้เพื่อสงบสติอารมณ์

รษิการอให้ประตูเปิดอย่างใจจดใจจ่อเพื่อที่เธอจะได้เข้าไปในรถของตัวเองและไม่ต้องเผชิญหน้ากับเลอศิลป์อีกต่อไป

เลอศิลป์พูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นก่อนจะตอบว่า “ไร้สาระงั้นเหรอ? คุณรษิกา คุณดูสบายตัวมากเลยนะเมื่อสวมเสื้อผ้าของคุณรณภพ ผมจะต้องหามูลความจริงอะไรอีกล่ะ? อีกอย่างตอนที่คุณอัครพลพูดถึงคุณรณภพ คุณก็ไม่ได้ปฏิเสธเสียหน่อย”

รษิกาตัวแข็งค้างเมื่อได้ยินเช่นนั้น

ฉันไปใส่เสื้อผ้าของรณภพตั้งแต่เมื่อไรกันนะ?

ครั้งเดียวที่เธอจำได้ว่าสวมเสื้อผ้าของรณภพคือตอนที่พวกเขาอยู่ที่เมืองธนาคิม เมื่อคิดย้อนกลับไปตอนนั้น เขาให้ยืมเสื้อนอกตอนที่เธอหนาวเท่านั้น

อีกอย่างตอนนั้น เลอศิลป์ก็ได้จากไปแล้ว เขาไปรู้เรื่องนั้นได้อย่างไร?

ทันใดนั้น การคาดเดาก็ผุดขึ้นในใจของรษิกา และเธอก็จ้องไปที่ชายคนนั้นอย่างโกรธเกรี้ยว “คุณส่งคนมาสอดแนมฉันเหรอ?”

เธอเคยถามคำถามเดียวกันนี้กับเขามาก่อนตอนที่พวกเขาอยู่ที่เมืองธนาคิม แต่ชายคนนั้นปฏิเสธ ดังนั้นรษิกาจึงคิดว่าเธอแค่คิดมากไปเอง

แล้วหากเขาไม่ได้ทำแบบนั้น เขาจะรู้มากขนาดนี้ได้อย่างไร?