หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 470

พอเห็นเช่นนั้น ผู้ใหญ่ทั้งสี่คนในห้องก็รู้สึกใจแป้ว

สำหรับดนัย เขาตกใจมากจนปล่อยมือเด็กน้อยที่เขาจับไว้อยู่อย่างรวดเร็วก่อนจะรีบวิ่งเข้าไป

เห็นได้ชัดว่าเด็กที่อยู่บนพื้นตกใจกับการกระทำก่อนหน้านี้ของเขา และนั่นทำให้เด็กชายชักอย่างรุนแรง

จากการวินิจฉัยของพวกเขา เด็กมีอาการแปลกๆ ซึ่งการทำให้เขาตกใจจะทำให้เกิดปฏิกิริยาลูกโซ่ที่รุนแรงซึ่งทำให้เขาเจ็บปวดอย่างมาก นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาพบกับกรณีเช่นนี้

ดนัยแค่พยายามเปลี่ยนวิธีการเพื่อเร่งการตรวจ และเขาไม่คาดคิดว่าจะทำให้เด็กชายตกใจ

เมื่อเห็นว่าเด็กคนนั้นเจ็บปวดทรมานมากแค่ไหน สีหน้าของผู้ใหญ่ทั้งสี่คนก็หมองเศร้า

รษิกาเป็นคนแรกที่ตอบสนอง เธอระงับความตื่นตระหนกในใจเอาไว้ขณะที่ลุกขึ้นยืนและกันเด็กที่ยืนมุงโจ้ออกไป “ไม่ต้องกลัวนะ เรากำลังช่วยให้โจ้หายดี ระหว่างนี้พวกหนูออกไปข้างนอกกันก่อนดีไหม?”

เด็กๆ ที่มุงอยู่กลับไม่ยอมออกไป

เด็กหญิงคนหนึ่งพูดด้วยเสียงขาดห้วงเพราะกำลังสะอื้น “โจ้… โจ้จะเป็นแบบนี้บ้าง แต่สักพักเขาจะหาย เราจะรอจนกว่าเขาจะหายค่ะ”

พอได้ยินอย่างนี้ รษิกาก็รู้สึกเจ็บที่ใจ

ก่อนหน้านี้โจ้คงต้องทนเจ็บกับอาการอย่างนี้เองมาโดยตลอด

เด็กที่เหลือมีท่าทีตั้งอกตั้งใจมากที่จะอยู่กับโจ้ ทำให้รษิกาไม่มีทางเลือกจึงต้องหันไปขอความช่วยเหลือจากรณภพ

รณภพเข้าใจเจตนาเธอทันที เขาค่อยๆ อุ้มเด็กชายจากพื้นก่อนจะวางเขาไว้บนเตียง

ในตอนนี้ เด็กชายเจ็บปวดมากจนแทบหมดสติ เมื่อสักครู่ความเจ็บปวดทำให้เขานอนขดตัวอยู่ในท่าเหมือนทารก แต่ ณ วินาทีนี้ เขาไม่สามารถแม้แต่จะกำมือได้อีกต่อไปในขณะที่เขานอนอย่างงุ่มง่ามโดยที่ใบหน้าของเขาแหงนขึ้น

น่าเสียดายที่พวกเขาทั้งสี่คนไม่สามารถทำอะไรได้เลย ทั้งหมดที่พวกเขาทำได้คือแค่เฝ้าดู

นี่เป็นเพราะพวกเขายังไม่ได้ศึกษาอาการของเด็กน้อยอย่างถูกต้อง แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะลังเล

เหงื่อเย็นๆ ผุดขึ้นที่หน้าผากของดนัยในตอนนี้

ไม่ใช่ว่าฉันคิดจะทำให้เด็กน้อยตกใจก่อนหน้านี้ ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพราะผู้หญิงคนนี้คนเดียว! ถ้าเธอไม่ชักช้าและทำให้ทุกคนเสียเวลา เราคงไม่อยู่ในสภาพนี้ตอนนี้แน่!

ดนัยชะงักไปชั่วเสี้ยววินาทีเมื่อถูกถาม แต่เขาตอบเสียงแข็งโดยไม่คิดหน้าคิดหลังว่า “ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เราควรหยุดความเจ็บปวดให้เขาทันที คุณไม่เห็นเหรอว่าเขาเจ็บปวดมากขนาดนี้น่ะ?”

พอพูดจบแล้ว เขาก็หยิบเข็มเงินขึ้นมาเตรียมจะฝังเข็มให้โจ้

รณภพกับเจตนินไม่คัดค้านการตัดสินใจของดนัยเลย

เพราะเด็กน้อยเจ็บปวดมาก ดังนั้นการช่วยให้เขาไม่เจ็บปวดก็เหมาะสมมากที่สุดแล้ว

พวกเขามืดบอดไปด้วยความกังวลจนลืมขั้นตอนพื้นฐานไปเสียสิ้น

ในอีกด้านหนึ่ง รษิกากลับมาใจเต้นแรงอีกครั้งทันทีที่เห็นจุดที่ดนัยเล็งไปจะฝังเข็ม ด้วยสัญชาตญาณเธอรีบห้ามเขา “เดี๋ยวค่ะ! ไม่ใช่จุดฝังเข็มนั้น!”

เสียงตะโกนของเธอทำให้ทั้งสามหันมาสนใจ

คราวนี้ดนัยเริ่มรำคาญเธอมากขึ้น เขาพูดว่า “ถ้าคุณไม่รู้ว่าอะไร คุณก็เลิกเอะอะได้แล้ว คุณหมอรษิกา นี่คือจุดฝังเข็มขั้นพื้นฐานที่สุดที่ทราบกันดีว่าช่วยบรรเทาความเจ็บปวด อย่าบอกนะว่าคุณไม่รู้เรื่องนี้เลยด้วยซ้ำ?”