หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 472

ขณะที่รษิการักษาเด็กคนนั้น เรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นในห้องตรวจนั้นก็แพร่สะพัดไปทั่ว

แพทย์หลายคนต่างประหลาดใจที่ได้ยินว่ารษิกามีข้อกังขาต่อความสามารถของดนัย พวกเขาสงสัยเมื่อได้ยินเรื่องที่เธอบอกว่ามีจุดฝังเข็มอื่นที่สามารถช่วยบรรเทาความปวดได้ แพทย์ทุกคนจึงวางงานตรงหน้าและเดินไปที่ห้องตรวจนั้นทันที

วินาทีที่พวกเขาเข้าไปในห้อง พวกเขาก็เห็นรษิกากำลังรักษาเด็กอยู่ แพทย์เหล่านั้นตัดสินเธอจากภายนอกและไม่เชื่อในความสามารถของเธอ แต่พวกเขาก็เข้าใจดีว่าสิ่งสำคัญคือการที่ต้องมีสมาธิขณะทำการรักษา แพทย์ทุกคนจึงยืนอยู่อย่างเงียบๆ

เมื่อพวกเขาเห็นว่าการรักษาของรษิกาได้ผล พวกเขาก็อ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง

เทคนิคการฝังเข็มนี้เป็นสิ่งที่พวกเขาไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย

แต่มันก็ชัดเจนว่าเทคนิคของเธอนั้นมีมานานกว่าเทคนิคที่พวกเขารู้ จึงมีแต่คนสงสัยว่าเธอไปเรียนมาจากที่ไหน

พวกเขาอดปรบมือให้เธอไม่ได้เมื่อได้ยินเจตนินชื่นชมเธอ

การปรบมืออย่างกะทันหันนั้นทำให้รษิกาอึ้งไป เธอหันไปจึงเห็นว่ามีแพทย์จำนวนหนึ่งรวมตัวอยู่ตรงประตู ทุกคนต่างก็ดูเหมือนจะมีประสบการณ์มากกว่าเธอ

ในขณะนั้นเอง รษิกาก็ตกตะลึง

“นั่นคือศิษย์ของคุณหมอหาญชัยหรือเปล่านะ? ไม่แปลกใจเลยที่เธอเก่งขนาดนี้ สักวันเราคงได้เรียนรู้จากเธอได้แน่เลย”

“คุณหมอรษิกาครับ เอาไว้เราไปดื่มกันหน่อยนะครับถ้ามีเวลาว่าง ผมอยากจะเรียนรู้เทคนิคการฝังเข็มที่เป็นเอกลักษณ์มากของคุณครับ”

ทุกคนชื่นชมเธอ ความไม่เชื่อใจที่พวกเขาเคยรู้สึกมาก่อนหน้านี้ก็แปรเปลี่ยนไปเป็นการชื่นชม

เมื่อได้ยินคำชมของพวกเขาแล้ว รษิกาก็ยิ้มอย่างถ่อมตัว “ขอบคุณที่ชมนะคะ มันยังมีอีกหลายอย่างที่ฉันต้องเรียนรู้ ฉันต้องพึ่งพวกคุณให้ช่วยชี้แนะในฐานะที่เป็นรุ่นพี่อีกมากเลยค่ะ”

ขณะที่พวกเขาเข้าแถวกันอยู่ตรงหน้าทางเข้าสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าก่อนหน้านี้ หลายคนก็จ้องมองเธอด้วยสายตาแปลกๆ

รษิกาแค่อยากจะทำงานของเธอ ความคิดที่จะอวดความสามารถเพื่อให้พวกเขาประทับใจนั้นไม่เคยอยู่ในหัวเธอเลย

แม้เขาจะยอมรับว่าเมื่อครู่นี้เขาทำอะไรแย่ๆ ลงไป แต่การเรียกร้องให้เขาขอโทษคนที่อ่อนวัยและด้อยประสบการณ์กว่าต่อหน้าทุกคนนั้นมันน่าอับอายมาก เขาไม่สามารถเอ่ยขอโทษได้จริงๆ

ความลังเลก่อตัวขึ้นในจิตใจของรษิกาเมื่อเธอเห็นดนัยจ้องมองมาอย่างนั้น แต่ท้ายที่สุดแล้วเธอก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

สิ่งที่เธอต้องการมีแค่การให้คำปรึกษาทางการแพทย์ในครั้งนี้ลุล่วงไปได้ด้วยดีเท่านั้น

รษิกายึดมั่นกับความเชื่อในการให้คำปรึกษาทางการแพทย์ของครอบครัวดำรงกุลและวัตถุประสงค์ส่วนตัวของเธอในการเข้าร่วม ดังนั้นเธอจึงไม่ต้องการให้เกิดเรื่องเลวร้ายขึ้น

เธอไม่เคยคิดโกรธดนัยที่สงสัยทักษะของเธอก่อนหน้านี้

แต่เมื่อมีคนชี้ให้เห็น เธออดคิดไม่ได้ว่าดนัยปล่อยให้อารมณ์เข้าครอบงำจนเกือบทำให้เด็กพิการได้อย่างไร

เธอไม่สนใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ แต่เธอไม่สามารถยกโทษให้ดนัยในสิ่งที่เขาเกือบทำกับเด็กชายได้