หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 495

หลังจากได้ยินคำตอบของรษิกา อชิและเบนนี่ก็เริ่มกังวล “แล้วแม่ยังจะไปอยู่ไหมครับ?” พวกเขาถาม

รษิกาอ่านความคิดของพวกเขาได้และส่ายหน้าอย่างเฉยเมย

เด็กชายทั้งสองคิดว่าเธอหมายความว่าเธอจะไม่ไป ดังนั้นพวกเขาจึงฉุดรั้งเธออย่างกระวนกระวายและบ่นว่า “แม่ครับ แม่สัญญากับพวกเราไว้แล้ว ดังนั้นแม่จะคืนคำไม่ได้ ถ้าหากแม่ไม่อยากคุยกับคุณเลอศิลป์ พวกเราจะกันเขาให้ออกห่างจากแม่เอง!”

รษิการู้สึกขบขันกับปฏิกิริยาของพวกเขา เธอลูบผมของพวกเขาด้วยความเอ็นดูและให้ความมั่นใจกับพวกเขาว่า “ไม่ต้องกังวล ในเมื่อแม่ให้คำมั่นสัญญาแก่ลูกๆ แล้ว แม่จะรักษาสัญญานั้นอย่างแน่นอน ยิ่งไปกว่านั้น ครูพิมพ์รภาได้สรุปการแบ่งกลุ่มไว้เรียบร้อยแล้ว ดังนั้นแม่คงจะรบกวนให้เธอช่วยเปลี่ยนแปลงไม่ได้แล้วใช่ไหม?”

เด็กชายทั้งสองถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อได้ยินคำสัญญาของเธอ

แต่เธอก็ต้องใจหายเมื่อเธอคิดถึงคนที่เธอต้องร่วมงานด้วย “ลูกๆ รู้ไหมว่าเราจะได้เล่นละครเรื่องอะไร?” เธอสอบถาม

เธอได้ยินจากครูพิมพ์รภาว่าเด็กๆ จับฉลากเพื่อตัดสินใจว่าพวกเขาจะเล่นละครเรื่องไหน เธอจึงมั่นใจว่าอชิและเบนนี่จะรู้คำตอบ

ทันทีที่ได้ยินคำถามของเธอ เบนนี่วิ่งไปที่กระเป๋าของเขาและล้วงเข้าไปในกระเป๋าสักพักหนึ่ง จากนั้นเขาก็กลับมาพร้อมกับกระดาษยับๆ แผ่นหนึ่ง ซึ่งน่าจะเป็นชิ้นส่วนที่พวกเขาได้มาจากการจับฉลากเมื่อวันก่อน

รษิกาตัวแข็งทื่อขึ้นมาทันทีหลังจากที่เธอดูกระดาษแผ่นนั้น

บนกระดาษเขียนคำว่า เจ้าหญิงนิทรา อย่างเรียบร้อย เพื่อประโยชน์ของเด็กๆ ครูของพวกเขายังเพิ่มคำอ่านเอาไว้ใต้คำนั้นด้วย

“แม่รู้จักเรื่องนี้ไหม?” เบนนี่เงยหน้ามองรษิกาและถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

รษิกาไม่ได้มีนิสัยที่ชอบอ่านนิทานให้เด็กๆ ฟังก่อนนอน ในบางทีเธอมักจะไม่เลือกนิทานที่เกี่ยวกับเจ้าชายและเจ้าหญิงให้เด็กผู้ชายฟัง ด้วยเหตุนี้ นิทานเรื่องเจ้าหญิงนิทราจึงเป็นเรื่องแปลกใหม่สำหรับอชิและเบนนี่

เธอขมวดคิ้วและวางสายอย่างผิดหวังหลังจากได้ยินเสียงสายไม่ว่าง หลังจากนั้นไม่นานเธอกำลังจะโทรหาเขาอีกครั้ง แต่จรูญก็โทรกลับมา

“สวัสดีครับคุณรษิกา ขอโทษที่ไม่ได้รับสาย คุณมีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ?” จรูญถาม

รษิกาตอบกลับอย่างเสียใจว่า “ฉันขอโทษที่โทรรบกวนคุณในเวลานี้นะคะ คุณจรูญ ฉันอยากทราบว่ายังสามารถเปลี่ยนแปลงการจัดกลุ่มสำหรับการแสดงวันฉลองครบรอบได้หรือเปล่าคะ?”

ทางปลายสายโทรศัพท์ จรูญมีสีหน้าลำบากใจเมื่อได้ยินคำขอของรษิกา เขารีบตั้งสติและอธิบายอย่างอดทน “อย่างที่คุณทราบนะครับ โรงเรียนอนุบาลของเราแตกต่างไปจากปกติเล็กน้อยตรงที่ผู้ปกครองทุกคนต่างมีงานยุ่ง การแบ่งกลุ่มสำหรับการแสดงสิ้นสุดลงหลังจากการปรึกษาหารือกันหลายรอบกับผู้ปกครองทุกคน หากเราต้องการเปลี่ยนแปลงใดๆ เราจะต้องผ่านการประสานงานรอบใหม่ซึ่งอาจจะรบกวนผู้ปกครองคนอื่นๆ ผมเกรงว่าจะเป็นไปได้ยาก... ยิ่งไปกว่านั้น กิจกรรมฉลองครบรอบของเรากำลังจะเริ่มต้นในสัปดาห์หน้า ถ้าเราจะเปลี่ยนแปลงอะไรในตอนนี้ เราอาจจะไม่มีเวลาเพียงพอสำหรับการซ้อม ผมเดาได้เลยว่าสิ่งนั้นจะส่งผลต่อการแสดง…” เขาพยายามทำให้รษิกาคิดว่าคำขอของเธอนั้นจะเป็นการยากลำบากสำหรับทุกคน

หลังจากการปฏิเสธก่อนหน้านี้ เขาถามด้วยความกังวลว่า “มีเหตุผลใดเป็นพิเศษที่ทำให้คุณต้องการเปลี่ยนไปอยู่กลุ่มอื่นหรือเปล่าครับ?”