หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 508

ขณะที่กำลังรับประทานอาหารเย็นกันอยู่ รษิกาก็นึกขึ้นได้ว่าลิสาจัดที่นั่งให้เลอศิลป์อยู่ตรงหน้าเธอพอดี

ขณะที่เลอศิลป์เอาแต่จ้องมองรษิกาเป็นระยะๆ รษิกาก็รู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมากตลอดมื้ออาหาร

หลังจากเวลาผ่านไปสักพักใหญ่ ในที่สุดพวกเขาก็ทานอาหารเย็นกันเสร็จเรียบร้อย จากนั้นลิสาก็ได้เข้ามาทำความสะอาดเก็บกวาดโต๊ะ โดยที่รษิกาและคนอื่นๆ ไปที่ห้องนั่งเล่นเพื่อซ้อมบทละครเวที

แม้ว่าพวกเขาจะยังไม่ได้ข้อสรุปของบทละครเรื่องนี้ แต่เลอศิลป์กับรษิกาก็กลายเป็นตัวเลือกที่จะได้รับบทเจ้าชายกับเจ้าหญิงและต้องมีฉากจูบกัน

จากนั้นเด็กๆ ก็มองไปที่รษิกาด้วยความว่างเปล่า เพราะพวกเขาไม่แน่ใจในบทบาทที่เธอควรจะได้รับ

หลังจากที่อ่านบทจบแล้ว รษิกาครุ่นคิดอยู่นานก่อนที่จะพูดออกมาด้วยความลังเลว่า “ไอวี่เล่นบทแม่มดได้นะ”

ไอรดาพยักหน้าตอบรับอย่างเชื่อฟัง

“แล้วพวกเราล่ะครับแม่?” อชิกับเบนนี่ถามขึ้นพร้อมกันขณะที่จ้องมองรษิกาด้วยความตื่นเต้น

พวกเขาทั้งสองคนสงสัยเพราะจำไม่ได้ว่าตนเองได้รับบทบาทใดที่เหมาะสมกับพวกเขามาที่สุดในละครเวทีเรื่อง เจ้าหญิงนิทรา

รษิกานิ่งไปชั่วขณะก่อนจะตอบกลับและหัวเราะออกมาเบาๆ “อืม… ลูกทั้งสองคนเป็นนางฟ้าก็ได้นะ!”

อชิกับเบนนี่เบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น อะไรกัน! พวกเราเป็นเด็กผู้ชายนะ! จะให้ไปเป็นนางฟ้าได้ยังไงกันเล่า?

รษิกาหัวเราะออกมาทันทีเมื่อเห็นปฏิกิริยาของพวกเด็กๆ “เอาล่ะ เราสามารถเปลี่ยนแปลงเรื่องได้โดยการให้ลูกๆ สองคนแสดงเป็นเอลฟ์แทนที่จะเป็นนางฟ้า เท่านี้ลูกๆ ก็สามารถให้พรแก่เจ้าหญิงได้แล้ว”

อชิกับเบนนี่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก พวกเขายอมรับบทบาทที่จะได้รับ

หลังจากมอบหมายบทบาทให้กับเด็กๆ แล้ว รษิกาก็ยืนขึ้นและชำเลืองมองดูเลอศิลป์ที่ยืนอยู่ข้างๆ เธอ

เลอศิลป์ทำเพียงแค่จ้องตอบเธอด้วยความเย็นชา

รอยยิ้มของรษิกาค่อยๆ จางหายไป เธอพูดขึ้นว่า “ดูเหมือนว่าเราจะต้องรับบทบาทพิเศษสำหรับละครเรื่องนี้ ไม่เพียงแต่ได้เล่นเป็นเจ้าชายกับเจ้าหญิง แต่ยังต้องเล่นเป็นพระราชากับพระราชินีอีกด้วย”

รษิกาส่ายหัวและขยับห่างออกจากเขาทันที จู่ๆ เธอก็พูดออกมาว่า “ไม่เป็นไร ฉันพอแล้วค่ะ ถ้าคุณอยากอ่านบทอีกครั้งก็เชิญตามสบายเลยนะคะคุณเลอศิลป์”

เลอศิลป์เลิกคิ้วมองเธอด้วยความขบขันเมื่อเห็นว่าใบหน้าของรษิกาแดง

ดีนะที่ฉันอ่านบทมาก่อนหน้านี้แล้วสองถึงสามครั้ง อีกอย่างฉันก็ไม่มีบทพูดมากเท่าไรเพราะว่าตัวละครที่ฉันได้รับส่วนใหญ่จะต้องทำเป็นนอนหลับอยู่เฉยๆ

รษิกาถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเธอคิดได้เช่นนั้น

“พวกเราอ่านเสร็จแล้วครับแม่! เริ่มซ้อมตอนนี้เลยได้ไหมครับ?” เด็กๆ ถามขึ้นด้วยความตื่นเต้นหลังจากที่พวกเขาอ่านบทเสร็จแล้ว

รษิกาพยักหน้าด้วยความเหม่อลอยพร้อมกับชำเลืองมองเลอศิลป์โดยอัตโนมัติ

เมื่อเห็นว่าสายตาของรษิกากำลังจ้องมองมาที่ตัวเอง เลอศิลป์ก็วางโทรศัพท์ลงและพยักหน้าตอบเธอเพื่อเป็นการบ่งบอกว่าเขาก็พร้อมแล้วเช่นกัน