หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 510

เมื่อรษิกาได้ยินเสียงของเบนนี่แว่วเข้ามาในหู ก็ทำให้สติของเธอกลับมาเป็นปกติ ซึ่งเธอก็นึกขึ้นมาได้อีกว่าพวกเขากำลังซ้อมบทละครกันอยู่

สำหรับการกระทำของเลอศิลป์นั้นก็เป็นไปตามบทที่เขาได้รับ

เมื่อตระหนักได้ถึงข้อเท็จจริงดังกล่าว รษิกาจึงขอโทษเด็กๆ ทันที “ขอโทษนะจ๊ะที่ทำให้ขาดตอน เรามาซ้อมกันต่อเถอะ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นสายตาของเด็กๆ ที่มีแต่ความสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นก็เปลี่ยนไปโดยทันที เด็กๆ ตกลงที่จะซ้อมบทต่อและเชื่อฟังเธอ

ในขณะเดียวกัน เลอศิลป์ที่กำลังมองดูรษิกา จู่ๆ ใบหน้าของเขาก็เคร่งขรึมขึ้นมาทันที

รษิการู้สึกสำนึกผิดจนไม่กล้ามองหน้าเลอศิลป์เลย จึงทำให้รษิกาไม่ได้สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ของเลอศิลป์เลยแม้แต่น้อย

เมื่อการซ้อมดำเนินไปอย่างต่อเนื่องพวกเขาต้องเปลี่ยนบทบาท

รษิกาต้องเล่นเป็นเจ้าหญิงหลังจากที่เธอโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่

จนกระทั่งเจ้าชายปรากฎตัวขึ้นในขณะที่เธอหลับ รษิการู้สึกกดดันเป็นอย่างมาก

การรับบทเป็นเจ้าชายดูเหมือนจะไกลตัวเกินไปสำหรับเลอศิลป์ อีกทั้งเขายังดูโกรธไม่มากพอเมื่อต้องเผชิญหน้ากับไอรดาที่รับบทเป็นแม่มด

แน่นอนว่าการแสดงของเลอศิลป์ทำให้รษิกาค่อนข้างเป็นกังวล

“คุณเลอศิลป์คะ ฉันคิดว่าถ้าคุณทำแบบนี้ เด็กๆ จะกลัวค่ะ”

“ตอนนี้คุณกำลังเผชิญหน้าอยู่กับแม่มดไม่ใช่ไอวี่ เพราะฉะนั้นคุณต้องดุกว่านี้นะคะ”

เลอศิลป์เงียบ เขาถึงกับพูดไม่ออก

หลังจากซ้อมผ่านไปสองสามรอบ ไอรดาผู้แสนจะเหนื่อยล้าก็มองหน้าพ่อของเธอด้วยสีหน้าบูดบึ้ง ใบหน้าของไอรดาเต็มไปด้วยความรำคาญ

เมื่อเห็นสีหน้าของไอรดาที่จ้องมองเลอศิลป์ เขาก็ไม่สามารถต่อต้านกับความรู้สึกที่หมดหนทางได้เลย

แม้ว่าเขาอยากจะแสดงบทบาทที่ได้รับออกมาให้ดี แต่เขาก็ไม่สามารถบังคับอารมณ์ที่เป็นคนนิ่งๆ เฉยชาของเขาได้เลย ทำให้เลอศิลป์แสดงอารมณ์ที่ควรจะเป็นไปตามบทได้ยากมาก

เลอศิลป์กับไอรดายืนจ้องหน้ากันอยู่นิ่งๆ โดยที่ไม่พูดอะไรกันเลยสักคำ

เมื่อเห็นภาพที่เกิดขึ้นในตอนนี้ รษิกาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกขบขัน

หลังจากเงียบไปชั่วขณะ รษิกาก็เป็นคนแรกที่ทำลายความสงบลงด้วยการมองดูนาฬิกาเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก่อนที่เธอจะยิ้มให้เด็กๆ แล้วพูดว่า “นี่มันดึกมากแล้วนะจ๊ะเด็กๆ พรุ่งนี้พวกลูกต้องไปโรงเรียน งั้นวันนี้ก็พอแค่นี้เถอะเนอะ”

เมื่อพิจารณาถึงความสนิทสนมที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเขาตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา เหตุการณ์นี้ทำให้รษิการู้สึกเขินอายเกินกว่าจะเผชิญหน้ากับเลอศิลป์ต่อไป

โชคดีที่เด็กๆ ให้ความร่วมมือและเห็นด้วยกับสิ่งที่เธอพูด

เมื่อเธอไม่ได้ยินคำตอบของเลอศิลป์ หลังจากนั้นครู่หนึ่งรษิกาก็ยืนตัวแข็งแล้วเงยหน้ามองเขาก่อนจะพูดว่า “ไว้ค่อยมาซ้อมต่อคราวหน้านะคะคุณเลอศิลป์”

เมื่อสังเกตเห็นความตื่นตระหนกบนใบหน้าของรษิกา และนึกถึงเหตุการณ์ที่เธอสัมผัสริมฝีปากเขา เลอศิลป์ก็พยักหน้าขณะที่ดวงตาของเขาแสร้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นก่อนจะพูดว่า “ก็ได้ครับ”

ขณะที่เขาพูด เขาก็เดินไปจับมือไอรดา

อย่างไรก็ตามไอรดามองรษิกาด้วยความไม่เต็มใจ “คุณรษิกา พรุ่งนี้เราจะซ้อมกันต่อใช่ไหมคะ?”

เพราะไอรดาต้องการพบเจอรษิกาในทุกๆ วัน

ท้ายที่สุดแล้วรษิกาก็ตอบกลับไปในลักษณะที่คลุมเครือซึ่งบ่งบอกว่าเธอตอบตกลง