หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 514

ณ สนามหลังบ้านที่สว่างจ้า หนุ่มๆ กำลังเตะบอลไปรอบๆ ขณะที่ไอรดาจับกระโปรงของเธออยู่ข้างหลังพวกเขา แม้ว่าเธอจะไม่สามารถเตะบอลได้ แต่เธอก็ยิ้มกว้างตลอดเวลา

“แม่ครับ!” เบนนี่ที่พึ่งเตะบอลไปทางประตูรู้สึกตกใจ เมื่อเห็นรษิกาโผล่ออกมาจากบ้าน

ขณะที่เธอก้าวออกไป รษิกาก็ถึงกับตะลึง เมื่อเห็นลูกบอลลอยตรงมาที่หน้าของเธอ

เมื่อมันอยู่ห่างจากเธอเพียงไม่กี่นิ้ว เธอรู้สึกว่ามีมือหนึ่งยื่นออกมาจากด้านหลังแล้วดึงเธอไปด้านข้าง

ในวินาทีถัดมา ลูกบอลก็พุ่งผ่านเธอไปก่อนที่จะตกลงบนพื้น

เมื่อเลอศิลป์ปรากฏตัวจากด้านหลังรษิกา เขามองไปที่เด็กๆ ที่กำลังมึนงงพร้อมพูดออกคำสั่งอย่างเสียงเข้ม “กลับเข้ามาทานอาหารเย็นกันแล้วได้แล้วเด็กๆ”

จนกระทั่งพวกเด็กๆ ตั้งสติได้ จึงรีบวิ่งไปที่ด้านข้างของรษิกา

“แม่ครับ ผมขอโทษที่ทำให้แม่ตกใจ แม่เจ็บตรงไหนไหมครับ?” เบนนี่พูดขอโทษอย่างอ่อนโยน

รษิกาขยี้ผมของเขา เพื่อทำให้เขาหายกังวลและตอบกลับไปว่า “แม่ไม่เป็นอะไร แต่คราวหน้าลูกต้องระวังให้มากขึ้นนะ”

ในขณะที่เธอพูดจบ มีบางอย่างเกิดขึ้นกับเธอ ไอรดาทำหน้าขบขันแต่ก็ทำอะไรไม่ถูก เธอจึงตำหนิฝาแฝดไปว่า “พวกลูกๆ เล่นบอลกับไอวี่ได้ยังไงกัน? เธอใส่ชุดเดรสแบบนั้น ให้ตายเถอะ ถ้าเธอล้มลงไปล่ะ?”

เมื่อได้ยินคำพูดของรษิกา หนุ่มๆ ก็สบตากันก่อนที่จะเกาจมูกแก้เขิน เพื่อซ่อนความรู้สึกผิด

ทันใดนั้นเอง เสียงแหลมๆ ของไอรดาก็ดังขึ้น “พวกเขาไม่ได้บังคับหนูหรอกค่ะ เป็นหนูเองต่างหากที่อยากเล่นกับพวกเขา”

รษิกาขมวดคิ้วด้วยความประหลาดใจ เพราะเธอไม่คิดว่าไอรดาจะพูดแก้ตัวแทนฝาแฝด

อย่างไรก็ตาม มันยังคงอันตรายสำหรับเธอที่จะวิ่งผาดโผนกับหนุ่มๆ ในขณะที่สวมชุดเดรส ยิ่งไปกว่านั้น เธอแทบไม่มีเรี่ยวแรงเหลืออยู่เลยเพราะความหิวโซ

ไอรดาได้แต่ชำเลืองมอง ฝาแฝดเองก็หัวเราะออกมาก่อนที่พวกเขาจะทำตามที่แม่พูด

“แม่ครับ ทำไมวันนี้แม่ถึงกลับบ้านช้าจังเลยครับ?” เบนนี่ถามด้วยความสงสัยระหว่างที่กำลังทานอาหารเย็น

เธอแตะหัวเข่าของเขาเบาๆ เป็นการขอโทษ “แม่ขอโทษนะลูก แม่ว่าจะไปรับลูกๆ วันนี้และแม่ก็บอกลิสาไปแล้วด้วย น่าเสียดายที่มีสิ่งที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นที่ทำงาน ทำให้แม่ลืมไปซะสนิท”

เมื่อได้ยินเหตุผลของเธอ หนุ่มๆ ก็ต่างพากันพยักหน้าอย่างเข้าใจและตอบเธอกลับไปว่า “ไม่เป็นไรครับ ยังไงถ้าแม่จะมารับพวกเราครั้งหน้า ช่วยบอกให้พวกเรารู้ด้วยนะครับ ไม่อย่างนั้นพวกเราจะเป็นห่วงคุณลิสา”

รษิกาใจละลาย เธอเห็นด้วยพร้อมกับอมยิ้ม

ในขณะนั้นเอง เบนนี่ก็กล่าวเสริม “เพื่อเป็นการชดเชยที่ปล่อยให้พวกเรารอนานขนาดนี้ ทำไม่คุณแม่ไม่มารับพวกเราทุกวันหลังจากนี้ล่ะครับ? แบบนี้ดีไหมครับ?”