หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 527

ด้านล่างเวทีมีแสงสลัวๆ

เลอศิลป์รู้สึกได้ว่าเด็กๆ กำลังยิ้มอยู่ข้างๆ ตัวเขา ด้วยความรู้สึกอยากรู้อยากเห็น เขาจึงมองไปยังทิศทางที่เด็กๆ อยู่ เด็กทั้งสามคนกำลังกระซิบกระซาบกับเกม ‘ใครรู้บ้าง’ ด้วยสีหน้าที่มีเลศนัย มีหลายครั้งที่พวกเขาปิดปากเพื่อกลบเสียงหัวเราะเบาๆ ของตัวเอง

ด้านข้างของพวกเขา ก็มีรษิกาคอยมองดูเด็กๆ ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใส

นับเป็นช่วงเวลาที่ค่อนข้างอ่อนโยน

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่สายตาของเธอบรรจบเข้ากับสายตาของเลอศิลป์ รอยยิ้มที่ดูน่ารักของเธอก็กลายเป็นตึงๆ ขึ้นมานิดหน่อย

รษิกาหลุบตาลงและตั้งสติก่อนจะเบือนหน้าหนี ทำให้เลอศิลป์มองเห็นแต่ใบหน้าด้านข้างของเธอ

แววตาของเลอศิลป์เศร้าลง คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันแน่น เขาเองก็เบือนหน้าหนีเช่นกัน

พวกเขาเป็นกลุ่มสุดท้ายที่จะขึ้นไปทำการแสดง

เมื่อการแสดงชุดที่สองรองสุดท้ายกำลังจะจบลง เลอศิลป์กับรษิกาก็นำทางเด็กๆ ไปที่หลังเวทีเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการแสดง

พวกเขาคิดว่าเด็กๆ คงจะรู้สึกประหม่าอยู่บ้าง ไม่มากก็น้อย เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาจะได้แสดงต่อหน้าผู้ชม

อยู่ดีๆ เด็กทั้งสามคนก็พึมพำด้วยความตื่นเต้น รอยยิ้มแผ่กว้างบนใบหน้าของพวกเขา ขณะที่ดวงตาก็เปล่งประกายด้วยความดีใจ นั่นทำให้รษิกาโล่งใจมาก

หลังจากพิธีกรแนะนำตัวแล้ว รษิกาก็พาเด็กๆ ขึ้นบนเวที

สองสามฉากแรกนั้นเรียกได้ว่าไม่มีที่ติ ทุกอย่างเป็นไปตามที่พวกเขาซักซ้อมกันมา ขณะที่พวกเขากำลังแสดงไปในแต่ละฉากนั้น เด็กๆ ไม่แสดงอาการตื่นเวทีเลยแม้แต่น้อย ความจริงแล้ว พวกเขาดูมีความมั่นใจมากกว่าเด็กคนอื่นๆ ด้วยซ้ำ

รษิกาได้ยินแม้กระทั่งเสียงอ้าปากตกใจของผู้ชม

เมื่อถึงคิวของไอรดา ในตอนที่เสียงแบบเด็กๆ ของเธอดังขึ้นมาขณะที่พูดบทของบรรทัดแรกออกไป ผู้คนก็โห่ร้องพร้อมเสียงปรบมือ

ทุกคนต่างทราบถึงอาการของไอรดาเป็นอย่างดี คนภายนอกรู้จักเธอในนามว่าใบ้น้อย ขณะนั้นเมื่อพวกเขาได้ยินเสียงไอรดาพูดอย่างคล่องแคล่วกับหูของตัวเอง ทุกคนต่างก็ทั้งแปลกใจและดีใจ

เช่นเดียวกัน ความทรงจำตอนที่ได้พบกับไอรดาเป็นครั้งแรกก็ผุดขึ้นมาในความคิดของรษิกา เธอจำได้ว่าไอรดาขี้อายมากในตอนที่พบกันครั้งแรกและเธอก็ไม่ยอมพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว

เมื่อเห็นทั้งสองคนอยู่ในฉากเดียวกัน ฝูงชนก็เงียบลง ฉากนี้เป็นฉากที่น่าทึ่งมากจนผู้ชมแทบจะไม่อยากขยับตัว ด้วยเพราะกลัวว่าการเคลื่อนไหวต่างๆ จะไปทำลายบรรยากาศ

บนเวทีนั้นมีเจ้าชายยืนอยู่ข้างเตียงไม้และจ้องมองเจ้าหญิงนิทราด้วยความรัก มือข้างหนึ่งของเลอศิลป์ถือดาบ เขาใช้มืออีกข้างจับหัวเตียง แล้วค่อยๆ โน้มตัวลงมา

ระยะห่างระหว่างเสี้ยวด้านข้างที่สวยงามของทั้งสองเขยิบเข้าใกล้กันมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อถึงตอนนั้น ฝูงชนก็กลั้นหายใจ ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความมุ่งหวัง

ขณะที่รษิกานอนนิ่งอยู่บนเตียง เธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจของเลอศิลป์ที่ใกล้เข้ามาหาใบหน้าของเธอมากขึ้นทุกทีๆ

แม้ว่าพวกเขาจะซ้อมฉากนั้นถึงสองครั้งแล้วก็ตาม แต่รษิกาก็ยังรู้สึกได้ว่าอัตราการเต้นของหัวใจเธอพุ่งสูงขึ้นตอนที่มีการแสดงฉากนั้นออกมาในตอนนั้น

นอกจากความประหม่าแล้ว รษิกายังสัมผัสได้ลางๆ ว่าเลอศิลป์ไม่ได้หันหน้าหนีเหมือนตอนที่ซ้อมกันมา

รษิกาขมวดคิ้วตามสัญชาตญาณ อย่างไรก็ตาม เมื่อนึกถึงผู้ชมที่อยู่ด้านล่างเวที เธอก็บังคับตัวเองให้รักษาสีหน้าที่สงบนิ่งไว้ก่อน และฝืนไม่ให้ลืมตาขึ้นมาเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

วินาทีต่อมา เธอรู้สึกได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่อบอุ่นและอ่อนโยนตรงริมฝีปากของเธอ