หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 529

เลอศิลป์ยืนอยู่ข้างหลังรษิกาและจ้องมองท่าทางของเธออยู่เป็นเวลานาน

เธอกำลังคิดอะไรอยู่? เธอไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าฉันอยู่ที่นี่ ตลอดเวลาที่ฉันอยู่ที่นี่ เธอไม่ขยับเลยแม้แต่นิดเดียว

ผ่านไปสักพัก เลอศิลป์ก็ก้าวเท้าเดินเข้าไปหาเธอพร้อมกับทำหน้านิ่วคิ้วขมวด

พอเห็นเงามาทาบทับ รษิกาถึงได้รู้ตัวว่าเธอไม่ได้อยู่คนเดียว รษิกาเงยหน้าขึ้นมองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอด้วยความงุนงง

เมื่อสายตาประสานกัน รษิกาก็ขมวดคิ้วทันที พร้อมลุกขึ้นยืนอย่างขึงขังด้วยความระมัดระวัง เธอถอยหลังไปสองสามก้าว เพื่อเพิ่มระยะห่างระหว่างกัน

“กำลังคิดอะไรอยู่? คุณรษิกา ทำไมถึงทิ้งอชิกับเบนนี่ไว้แล้วออกมาที่นี่คนเดียวล่ะ?” เลอศิลป์ถามด้วยความเป็นห่วงราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

รษิกามองชายที่ยืนอยู่ข้างหน้าเธอแล้วโต้ตอบกลับ “คุณเองก็ทิ้งไอวี่ไว้แล้วออกมาที่นี่ด้วยไม่ใช่เหรอ คุณเลอศิลป์?”

สีหน้าของเลอศิลป์เศร้าลงชั่วขณะ แต่เขารีบส่งยิ้มให้รษิกา “ไอวี่เป็นห่วงคุณน่ะ ผมแค่เดินมาดูคุณแทนไอวี่เฉยๆ”

คลื่นแห่งความหงุดหงิดถาโถมเข้าใส่รษิกา เมื่อเธอนึกขึ้นได้ว่าเมื่อครู่นี้เธอทุกข์ใจเพียงใด เธอก็อดที่จะคิดไม่ได้ว่าเธอถูกชายที่อยู่ตรงหน้าปั่นหัวเล่น

หลังจากเงียบไปสองสามวินาที รษิกาก็ตัดสินใจพูดถึงปัญหาที่เกิดขึ้น “ขอบคุณสำหรับความห่วงใยนะคุณเลอศิลป์ ฉันแค่สงสัยว่า... ทำไมในฉากสุดท้ายคุณถึงไม่เล่นตามบทที่ซ้อมกันไว้ล่ะ?”

ขณะที่เธอพูดคำนั้นออกไป รษิกาสังเกตเห็นเลอศิลป์ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาดูมีท่าทางเหมือนประหลาดใจ

รษิกามีแต่ความสับสน

“คุณรู้สึกด้วยเหรอ?”

ผู้ชมเห็นไหม? ถ้าพวกเขาเห็น... เลอศิลป์มีคู่หมั้นอยู่แล้ว และผู้ปกครองในโรงเรียนอนุบาลเกือบทุกคนรู้เรื่องนี้ แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังจูบฉันต่อหน้าทุกคน

รษิกาผงะ ความสงสัยผุดขึ้นทั่วทั้งใบหน้าของเธอ

“ในตอนนั้นผมก็อยากทำตามบทที่เราซ้อมกันจริงๆ แหละ แต่โชคไม่ดีที่แสงไฟบังหน้าคุณ พอมองจากจุดที่ผมยืนอยู่ มันก็บดบังสายตาผม ทำให้ผมคำนวณระยะผิด ก็เลยเผลอจูบคุณ” เลอศิลป์มองตารษิกา “ผมก็ตกใจพอๆ กับคุณตอนที่มันเป็นไปแบบนั้นคุณรษิกา แต่เห็นคุณดูเหมือนไม่มีปฏิกิริยาอะไรมากนัก ผมก็เลยเล่นต่อ ผมไม่คิดว่าคุณจะคิดมากขนาดนั้น”

พูดอีกนัยหนึ่ง เขากำลังบอกว่ารษิกาเองก็ยอมให้เขาจูบต่อ

รษิกาจ้องหน้าเขาแบบไม่อยากจะเชื่อ เธอไม่ได้คิดว่าคำอธิบายของเขาจะตลกเพียงอย่างเดียว แต่เธอยังคิดว่ามันไร้สาระมาก “ขอร้องล่ะคุณเลอศิลป์ ฉันควรจะต้องมีปฏิกิริยายังไง ถึงจะทำให้คุณรู้ว่าฉันไม่โอเคน่ะ?”

ข้างล่างเวทีมีสายตาหลายคู่จ้องมองอยู่ เขาคาดหวังให้ฉันไม่ต้องสนใจบทแล้วผลักเขาออกแรงๆ งั้นเหรอ?

เลอศิลป์ครุ่นคิดอยู่ภายใต้ความเงียบนั้น หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ตอบไปตามความเป็นจริง “พูดตามตรง ผมก็ไม่รู้ว่าคุณควรมีปฏิกิริยายังไงในตอนนั้น แต่ว่าตอนนี้ทุกอย่างก็เป็นอดีตไปแล้ว เราไม่จำเป็นต้องเถียงกันเรื่องนี้อีก”