หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 531

“ขอเสียงปรบมือให้กับผู้ชนะที่จะขึ้นมารับรางวัลบนเวทีด้วยค่ะ!” พิธีกรยิ้มแล้วมองไปทางรษิกากับคนอื่นๆ

รษิกาชำเลืองมองเลอศิลป์และหวังว่าเขาจะขึ้นไป

แต่ทว่า เลอศิลป์กลับยังคงนั่งอย่างสงบและไม่มีทีท่าว่าจะลุกขึ้นยืน

รษิกาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องขึ้นไปบนเวทีเพื่อรับบัตรกำนัลสำหรับการพักผ่อนที่บ่อน้ำพุร้อนจากจรูญ

ขณะที่เธอเดินขึ้นเวที ทุกคนก็มองดูเธอด้วยความอิจฉา

พอคิดว่าคนเหล่านั้นคงได้เห็นฉากที่พวกเขาจูบกันแล้ว รษิกาก็อดทนรอจะลงจากเวทีแทบไม่ไหว เธอรีบรับบัตรกำนัล ขอบคุณพิธีกรแล้วหันหลังเดินลงจากเวที

เด็กทั้งสามคนมองดูบัตรกำนัลในมือของเธอด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น

แต่ทว่ารษิกากลับเอาแต่คิดฟุ้งซ่าน

การรอคอยที่ยาวนานเพื่อให้งานเลี้ยงฉลองนี้สิ้นสุดลงนั้นช่างเหน็ดเหนื่อยยิ่งนัก ทันทีที่งานจบ รษิกาก็ลุกขึ้นทันที เธออยากออกไปพร้อมเด็กๆ

ขณะที่พวกเขาเดินออกจากห้องโถง ไอรดาก็พูดออกมาอย่างระมัดระวัง “คุณรษิกา เราไปด้วยกันเถอะ!”

รษิกาตกใจเมื่อได้ยินคำพูดนั้นจากไอรดา จนทำให้เธอนิ่งเงียบไปพักหนึ่ง

ไอรดาวิ่งไปหารษิกา ใบหน้าของไอรดาแดงก่ำ แถมยังจ้องมองไปที่รษิกาด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความหวัง “ไปบ่อน้ำพุร้อนด้วยกันเถอะ!”

เธอไม่เคยไปไหนไกลขนาดนั้นกับรษิกาเลย และเธอก็ตั้งหน้าตั้งตารอที่จะได้ไปด้วยกัน

หลังจากที่พวกเขาทุ่มเทอย่างหนักเพื่อชิงบัตรกำนัลวันหยุดนั้น ก็เป็นเรื่องปกติที่พวกเขาจะไปบ่อน้ำพุร้อนด้วยกัน

รษิกาใจอ่อนลงเมื่อหันไปมองสายตาที่คาดหวังของไอรดา

เลอศิลป์เดินออกมายืนข้างๆ ไอรดาอย่างเงียบๆ เขามองรษิกาด้วยสายตาที่ไม่อาจเข้าใจได้

เมื่อเธอสัมผัสได้ถึงแววตาของเลอศิลป์ รษิกาก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะปฏิเสธไอรดาอย่างหนักแน่น “ฉันคงจะยุ่ง หนูไปกับพ่อหนูก่อนได้เลยนะ”

พอได้ยินเช่นนั้น เด็กๆ ก็รู้สึกผิดหวัง

เลอศิลป์ขมวดคิ้วแล้วพูดอย่างเย็นชา “คุณรษิกา ถ้าคุณไม่อยากไปกับผม ผมอยู่นี่ก็ได้ แต่คุณต้องดูแลไอวี่ให้ด้วย”

รษิกาถึงกับผงะเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดของเลอศิลป์

ไอรดาหันกลับมาจับมุมเสื้อของรษิกาด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างหนึ่งก็ไปจับเลอศิลป์ จากนั้นก็เริ่มสะอื้น “ไปด้วยกัน...”

เธอกำลังจะร้องไห้ออกมา

รษิการู้สึกปวดร้าวในหัวใจ เธอกัดฟันแล้วนิ่งเงียบไปสองสามวินาที “อย่าร้องไห้เลยไอวี่ ฉันจะไปกับหนูนะ"

ขณะที่เธอพูดอยู่นั้น เธอก็พลางเอื้อมมือไปลูบหัวไอรดา

ไอรดายังคงสงสัยอยู่

รษิกาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากมองหน้าเลอศิลป์แล้วถามออกไป “คุณเลอศิลป์จะว่างเมื่อไรคะ?”