หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 539

หลังอาหารกลางวัน เด็กๆ ก็เอะอะอยากจะออกไปเที่ยวเล่น

รษิการู้ว่าการอยู่ในห้องพักของโรงแรมนั้นน่าเบื่อสําหรับพวกเขาดังนั้นเธอจึงตกลงที่จะพาพวกเขาออกไปข้างนอก

รีสอร์ตที่พวกเขาพักมีชื่อเสียงในเมืองหัสดิน เธอไม่ลืมที่จะคว้าหนังสือคู่มือท่องเที่ยวเมื่อพวกเขาเดินผ่านแผนกต้อนรับ

เด็กๆ กําลังแย่งกันดูคู่มือนั้น

รษิกาให้คู่มือกับพวกเขาและปล่อยให้พวกเขาตัดสินใจว่าอยากที่จะไปไหน

"เราไปอุทยานทางทะเลกันเถอะ"

ในขณะที่เด็กๆ ยังคงสับสนกับตัวเลือก เสียงทุ้มต่ำของเลอศิลป์ก็ดังขึ้นมาจากด้านหลังพวกเขา

รษิกาและเด็กๆ อึ้งไปกับคําแนะนําที่โพล่งออกมา

ตั้งแต่เช้านี่เป็นครั้งแรกที่เลอศิลป์พูดและให้คําแนะนําแก่พวกเขาว่าจะไปที่ไหน

รษิกาดึงสติออกจากความงุนงงและมองเลอศิลป์ด้วยความสับสน

เมื่อเห็นสายตาของเธอ เลอศิลป์พูดอย่างสบายๆ ว่า "ผมเคยอยู่ที่นี่มาก่อน อุทยานทางทะเลเป็นสถานที่ที่น่าจะพาเด็กๆ ไป พวกเขาไม่ชอบดูปลาหรอกเหรอ?"

รษิกาอึ้งอีกครั้ง

ถ้าอย่างนั้น เขาคงสังเกตเห็นเด็กๆ ตื่นเต้นชื่นชมปลาในตู้ปลาตอนที่เขาอยู่ที่แผนกต้อนรับเพื่อจองห้องในเช้าวันนี้สินะ?

เลอศิลป์มองมาที่เด็กๆ รอให้พวกเขาตัดสินใจอย่างเงียบ ๆ

เด็กๆ พลิกดูหนังสือคู่มือและเปิดไปที่หน้าที่เกี่ยวกับอุทยานทางทะเล

หลังจากพูดคุยกันสั้นๆ เด็กๆ ก็ตัดสินใจ "ไปอุทยานทางทะเลกันเถอะ!"

หัวใจของเลอศิลป์รู้สึกอบอุ่นเมื่อเขาได้เห็นท่าทีของไอรดาและรษิกา

เบนนี่รู้สึกทึ่งกับปฏิสัมพันธ์ของไอรดากับปลาวาฬ

เมื่อเขาละสายตาและหันไปที่ตู้ปลาตรงหน้าเขา เขาก็เห็นฉลามว่ายน้ําเข้ามาหาเขาด้วยกรามที่เปิดกว้าง

เบนนี่กรีดร้องด้วยความหวาดกลัว เขาหันไปรอบๆ และวิ่งหนีไปซ่อนตัวอยู่ด้านหลังเลอศิลป์ซึ่งอยู่ใกล้เขาที่สุด นิ้วของเขาจับชายเสื้อของเลอศิลป์ไว้

เลอศิลป์ตกใจเมื่อได้ยินเสียงร้องของเบนนี่ เมื่อเขาหันไปมอง เขาก็เห็นเบนนี่วิ่งเข้าหามาเขาด้วยความกลัว

ดวงตาของเลอศิลป์วูบวาบไปทั่ว แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรและปล่อยให้เบนนี่ใช้เขาเป็นโล่ต่อไป

เมื่อเบนนี่สงบลงเขาก็ตระหนักว่าเขาซ่อนตัวอยู่หลังเลอศิลป์และดูเหมือนจะได้ยินชายคนนั้นหัวเราะเยาะ

แก้มของเบนนี่แดงเรื่อ เขาปล่อยมือทันที ก่อนจะเดินออกมาแล้วทําราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น