หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 548

“ฉันขอโทษนะ เบนนี่” อชิขอโทษน้องชายเมื่อฝูงชนเบนความสนใจไปจากพวกเขา “ฉันผิดเองที่ไม่จับมือนายไว้ให้แน่นพอจนนายหลงทาง”

เบนนี่สบตาพี่ชายของเขาและพูดอย่างสบายๆ ว่า “มันไม่ใช่ความผิดของพี่อชิ ที่นี่คนเยอะเกินไป อีกอย่างผมไม่ได้หลงทางแถมยังได้ตีกลองสนุกด้วย!”

อชิขมวดคิ้วหลายวินาทีก่อนจะพยักหน้าช้าๆ “ครั้งหน้าฉันจะจับมือนายไว้แน่นๆ” เขาสัญญา “และจะไม่ยอมให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก”

เบนนี่พยักหน้าอย่างแข็งขันขณะบีบมือพี่ชาย

ไอรดามาร่วมสนุกด้วย "ฉันด้วย! ฉันจะจับมือของเธอทั้งสองคนเลย!”

เด็กหญิงตัวน้อยจับมือของเบนนี่ขณะที่เธอพูด

เมื่อเห็นเด็กทั้งสามคนเดินจับมือกันด้วยสีหน้าเคร่งขรึมคล้ายๆ กัน รษิกายิ้มอย่างชื่นชม “มานี่ก่อน เบนนี่” เธอพูดเบาๆ “ขอบคุณคุณเลอศิลป์สิลูก”

เบนนี่ดูเหมือนจะประหลาดใจกับคำพูดของเธอ

"คุณเลอศิลป์เป็นคนหาลูกเจอน่ะ” รษิกากล่าว

เด็กชายเงยหน้าขึ้นมองชายตรงหน้า

ขณะที่เลอศิลป์กำลังยืนหันหลังให้แสงจันทร์ เบนนี่มองไม่เห็นสีหน้าของเขาในขณะนั้น

ถึงกระนั้น เด็กชายก็เชื่อฟังแม่ด้วยการกล่าวขอบคุณ “ขอบคุณครับ คุณเลอศิลป์”

เลอศิลป์พยักหน้าอย่างไม่จริงจัง "ไม่มีปัญหา เธอฉลาดพอที่จะมารออยู่ที่นี่”

เด็กชายตกใจกับคำชมของพ่อ เขาลูบจมูกอย่างเคอะเขิน

ฝูงชนบนชายหาดบางตาลงหลังจากการแสดงดอกไม้ไฟจบลง

เด็กคนนั้นคงจะหาเราพบแน่ ถ้าเราไม่พบเขาก่อน

ดวงตาของเลอศิลป์หรี่ลงในขณะที่ความรู้สึกรบกวนใจแล่นพล่านไปทั่วร่างของเขา

บางครั้งเด็กชายสองคนก็มากเกินกว่าที่ผู้หญิงคนนี้จะรับมือได้เพียงลำพัง

เขาไม่กล้าจินตนาการว่ารษิกาจะเป็นอย่างไรหากเขาไม่อยู่ด้วยในคืนนี้

เธอจะลากอชิผ่านฝูงชนหรือไม่? เธอจะทำอย่างไรถ้าเกิดเธอสูญเสียเขาไปเช่นกัน?

ความเกลียดชังของเลอศิลป์ที่มีต่อบิดาผู้ให้กำเนิดของเด็กชายพลุ่งพล่านเมื่อเขานึกถึงเรื่องนั้น

รษิกาไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เธอจึงไม่รบกวนด้วยการสนทนาต่อเมื่อเลอศิลป์ไม่ตอบกลับ เธอหันไปจ้องมองเด็กๆ ที่กำลังเล่นอยู่แทน

แสงจันทร์ปกคลุมพื้นผิวมหาสมุทรและเงาของเด็กๆ เป็นแสงสีเงิน จากระยะไกลพวกเขาดูเหมือนเหล่านางฟ้าและเทวดาตัวน้อยที่ลงมายังโลก