หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 56

เลอศิลป์รวบรวมสติและเดินตามอชิเข้าไปในบ้าน

ทันทีที่เขาเข้าไป เขาก็เห็นไอรดานั่งอยู่บนพรมโดยที่เธอสนใจตัวต่ออย่างเต็มที่ นอกจากนี้ยังมีเด็กชายตัวเล็กๆ นั่งถัดจากเธอซึ่งหน้าของเขาเหมือนกับเด็กคนที่ไปเปิดประตูให้ไม่มีผิด

ฝาแฝดอย่างนั้นหรือ?

ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เลอศิลป์ละสายตาจากเด็กๆ และกวาดตามองส่วนที่เหลือในห้องนั่งเล่นแทน

แต่ไม่พบรษิกาที่ไหนเลย

“พ่อเธอมาแล้ว” อชิเรียกไอรดาอย่างเย็นชาหลังจากเดินกลับเข้ามา ท่าทีที่เคยเป็นมิตรของเขาหายไปโดยสิ้นเชิง

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ไอรดาก็ชะงักและเหลือบมองไปยังเลอศิลป์ที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากเธอ

แต่เมื่อเห็นเขา เธอก็ละสายตาจากเขาทันทีและเริ่มเขียนบางอย่างลงในสมุดของเธอ

เลอศิลป์และเด็กแฝดจ้องมองไปที่เธอ

ทั้งอชิและเบนนี่ลังเลเพราะไม่อยากให้เธอกลับไป แต่ตอนนี้พ่อของเธอมาแล้ว จึงไม่มีเหตุผลที่พวกเขาจะรั้งให้เธออยู่ต่อ

เลอศิลป์ขมวดคิ้ว เขารู้ว่าสาวน้อยกำลังจะบอกอะไรเขา

ในไม่ช้าไอรดาก็ชูสมุดของเธอขึ้น

หนูยังไม่อยากกลับบ้าน

เป็นไปตามที่เขาคาดไว้

รอยย่นระหว่างคิ้วของเลอศิลป์ยิ่งลึกขึ้นอีกขณะที่น้ำเสียงของเขาเจือด้วยความไม่พอใจ “ไอรดา ฟ้าศิริสวัสดิ์ ลูกหนีออกจากบ้านโดยไม่บอกอะไรสักคำ ลูกไม่คิดว่าจะต้องอธิบายอะไรกับพ่อหน่อยเหรอ? นี่เป็นครั้งที่สองที่ลูกหนีออกจากบ้านในเดือนนี้ ทำไมลูกถึงทำตัวอย่างนี้กันนะ?”

ไอรดาสบตาเขาอย่างดื้อรั้นก่อนจะก้มลงเขียนสมุดของเธออีกครั้งว่า หนูชอบคุณรษิกา หนูชอบอชิและเบนนี่ หนูอยากเป็นเพื่อนกับพวกเขา!

แววเยาะเย้ยฉายในดวงตาของเลอศิลป์ขณะที่เขาอ่านข้อความนั้น “ลูกชอบพวกเขา แต่ลูกเคยถามพวกเขาไหมว่าพวกเขาชอบลูกหรือเปล่า? ลูกหนีมาที่บ้านพวกเขาแบบนี้และทำให้ชีวิตของพวกเขาต้องวุ่นวาย ลูกไม่รู้เลยสินะว่ามันหยาบคายแค่ไหน?” เขาถามอย่างเข้มงวด

ไอรดาเม้มปากแล้วหันไปหาเด็กชายทั้งสองอย่างระมัดระวัง

เลอศิลป์สังเกตเห็นทุกอย่างที่พวกเด็กๆ เพิ่งทำไปเมื่อครู่

ถึงกระนั้น เขาก็ไม่รู้ว่าพวกเด็กๆ คิดอะไรอยู่ เลอศิลป์คิดเอาเองว่าเขาทำให้เด็กๆ ตกใจ จากนั้นเขาก็เงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะมีสีหน้าอ่อนลง

พวกเขาอาจจะเป็นลูกของผู้ชายคนอื่น แต่พวกเขายังเด็กอยู่ และเลอศิลป์ก็รู้ว่าเขาไม่ควรเอาความเกลียดชังไปลงกับเด็กๆ

“ยังไงก็แล้วแต่ การที่ไอวี่มาหาพวกเธอที่บ้านตั้งแต่เช้าตรู่ต้องทำให้พวกเธอลำบากแน่ๆ ขอบคุณที่เล่นกับเธอนะ” เขาพยายามอย่างเต็มที่ที่จะพูดอย่างใจเย็น

เด็กชายทั้งสองพยักหน้าตอบอย่างเย็นชา

จากนั้นห้องนั่งเล่นก็ตกอยู่ในความเงียบ

“แม่ของพวกเธออยู่ไหนล่ะ?” เลอศิลป์ถามด้วยความหงุดหงิดในเวลาต่อมา พร้อมกับถูขมับของเขา

แม้จะมีลูกสาว แต่เขาก็ไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์กับเด็กเท่าไรนัก