หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 563

“แม่!”

“คุณรษิกา!”

เด็กๆ ถอนหายใจด้วยความโล่งอกขณะที่พวกเขามองดูทั้งคู่อยู่บนผิวน้ำทะเลด้วยความตื่นเต้น

ในขณะเดียวกันรษิกาโบกมือให้เด็กๆ อย่างมีความสุข

พนักงานรีบนำบันไดลงอย่างรวดเร็วเพื่อให้พวกเขาขึ้นมาบนเรือยอร์ช

แม้ว่ารษิกาจะสนุกกับการดำน้ำและเธอใช้พลังงานไปเยอะ ดังนั้นเธอจึงต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการปีนขึ้นบันได

ครูสอนดำน้ำที่รออยู่ข้างล่างของเธอ อยากช่วยดันตัวเพื่อส่งเธอขึ้นไป

แต่เขารู้สึกว่ามีสายตาที่แสนอาฆาตจับจ้องมาที่เขา ทำให้เขาตัวสั่นโดยไม่รู้ตัว

เมื่อครูสอนดำน้ำมองขึ้นไป เขาเห็นเลอศิลป์ปรากฏตัวอยู่ข้างบันได เลอศิลป์กวาดสายตาไปที่ครูสอนดำน้ำและในที่สุดก็เบนความสนใจไปที่รษิกา

มือของครูฝึกก็แข็งทื่ออยู่กลางอากาศสองสามวินาที ก่อนที่จะเอามือออกไปอย่างเงียบๆ

เขามีความรู้สึกว่าเขาจะโดนตัดแขนทิ้งไปจริงๆ ถ้าเขาแตะต้องรษิกา

เมื่อรษิกามีปัญหาในการปีนขึ้นบันได เธอหันไปหาครูสอนดำน้ำตามสัญชาตญาณเพื่อให้ครูฝึกช่วยดันตัวเธอขึ้น แต่สิ่งที่ทำให้เธอต้องผิดหวังก็คือครูสอนดำน้ำกำลังหันมองไปรอบๆ ตัวเขาอย่างตั้งใจและไม่ได้เหลียวมองเธอเลย

เมื่อเห็นเช่นนี้ รษิกาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องหันกลับมา ในขณะที่เธอกําลังจะอาศัยความแข็งแกร่งของตัวเอง แขนขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอ

ทันทีหลังจากนั้น เสียงทุ้มต่ำของเลอศิลป์ก็ดังขึ้น “จับมือผมไว้”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นรษิกาเงยหน้าขึ้นไปมองโดยไม่รู้ตัวและสบตาเข้ากับดวงตาของเลอศิลป์ที่จ้องมองอย่างไม่อาจคาดเดาได้

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เมื่อพวกเขาสบตากัน หัวใจของรษิกาก็ตึงเครียด

ในทางกลับกันเด็กๆ ซึ่งนั่งอยู่บนที่นั่งและคาดเข็มขัดเอาไว้อย่างปลอดภัย พวกเขาจึงไม่สามารถเข้าไปช่วยรษิกาได้ สิ่งที่พวกเขาทำได้คือการมองเธอด้วยความเป็นห่วง

รษิกาลังเลอยู่ครู่หนึ่งแต่เธอไม่อยากให้เด็กๆ รอนาน ในที่สุดเธอก็จับมือเลอศิลป์และค่อยปีนขึ้นบันไดโดยได้ที่เลอศิลป์คอยให้การช่วยเหลืออยู่

เลอศิลป์ก็ดูโล่งใจมากเช่นกัน เขาจ้องมองผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาพร้อมกับขมวดคิ้ว

ในที่สุดรษิกาก็ได้สติ ในขณะนั้นเองเธอนึกขึ้นได้ว่าเธอกำลังอยู่ในอ้อมกอดของเลอศิลป์และผู้คนมากมายกำลังเฝ้ามองพวกเขาอยู่

แม้แต่เด็กๆ ก็ยังจ้องมองเขาด้วยสายตาที่เบิกโพลง

เมื่อตระหนักได้เช่นนั้น รษิการีบตะเกียกตะกายลุกขึ้นและพยายามผละออกจากอ้อมกอดของเลอศิลป์

แต่ทว่าเลอศิลป์ดูเหมือนจะสัมผัสได้ถึงความตั้งใจของเธอ เขาโอบแขนรอบเอวของเธอแน่นขึ้นและบอกกับเธอว่า “ผมจะพาคุณไปนั่งข้างๆ ตรงนั้นก่อน”

รษิกาขมวดคิ้วและต้องการปฏิเสธเขาเพื่อป้องกันไม่ให้เด็กๆ เข้าใจผิด

โชคไม่ดีที่เลอศิลป์กอดเธอไว้แน่น ทำให้เธอไม่สามารถพูดอะไรได้เลย เมื่อเป็นเช่นนั้นพวกเขาจึงค่อยๆ เดินไปหาเด็ก ๆ

รษิกาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะกลืนคำพูดของเธอที่ต้องการจะพูดออกมา

หลังจากมาถึงที่ที่เด็กๆ นั่งอยู่ เลอศิลป์ก้มลงและพาเธอนั่ง เด็กๆ รีบยื่นมือเข้าช่วยเหลือเธออย่างรวดเร็ว