หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 565

หลังจากได้พักผ่อนรษิการู้สึกดีขึ้นในที่สุด เธอจึงลุกขึ้นมาเปลี่ยนเสื้อผ้า

ในขณะเดียวกันเรือยอร์ชแล่นไปได้ไกลพอสมควร

พนักงานที่อยู่ด้านหน้าเรือยอร์ชเตือนว่า “เด็กๆ โปรดระมัดระวัง! นี่คือจุดที่โลมามักปรากฏตัว พวกมันเป็นมิตรและชอบมีปฏิสัมพันธ์กับผู้คนโดยเฉพาะเด็กๆ ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องกลัวพวกมันเลยนะ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เด็กๆ ก็พยักหน้าอย่างเชื่อฟังและใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความคาดหวัง

“แม่ครับ!” อชิและเบนนี่ร้องเรียกรษิกา

เธอหันหน้ามาอย่างสับสน

“ช่วยปลดเข็มขัดนิรภัยให้พวกเราหน่อยได้ไหมครับ? ผมอยากเล่นกับโลมา” เด็กชายถามอย่างระมัดระวัง

ไอรดาก็มองเธอด้วยความคาดหวังเช่นกัน

เมื่อรษิกาเห็นสายตาของเด็กๆ ก็ใจอ่อนลงอย่างไม่น่าเชื่อ แต่เธอลังเลที่จะตอบคำตอบเมื่อนึกถึงความปัญหาด้านความปลอดภัย

เด็กชายทั้งสองชำเลืองมองกันและกัน จากนั้นพวกเขามองเลอศิลป์ที่อยู่ข้างหน้าพวกเขา

เบนนี่สัญญาอย่างอ่อนหวานว่า “พวกเราสัญญาว่าพวกเราจะเป็นเด็กดีและจะอยู่ในระยะที่ปลอดภัย ตอนนี้พวกเราปลดเข็มขัดนิรภัยได้เลยไหมครับ?”

“พ่อคะ…” ไอรดามองพ่ออย่างอ้อนวอน

เด็กๆ รู้อยู่แล้วว่า เมื่อพวกเขาอยู่ในทะเล เลอศิลป์จะเป็นคนสุดท้ายในการตัดสินใจในทุกๆ เรื่อง

ในทางกลับกัน รษิกาไม่คิดว่าเด็กๆ จะเปลี่ยนเป้าหมายเร็วขนาดนี้ เมื่อเธอเหลือบมองเลอศิลป์ ความรู้สึกแปลกๆ ก็เข้ามาในใจเธอ

เธอประหลาดใจมาก เลอศิลป์เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าของเลอศิลป์ไม่มีความกังวลใจใดๆ “ตราบใดที่ทุกคนไม่กลัว พ่อจะปลดเข็มขัดนิรภัยให้กับทุกคน”

เด็กๆ พยักหน้าอย่างรุนแรง “เราไม่กลัว พวกเราอยากเล่นกับโลมา!”

ทันทีที่พวกเขาพูดจบประโยค เลอศิลป์ลุกขึ้นโดยที่ไม่พูดอะไรและเดินเข้าไปหาพวกเขา เลอศิลป์ค่อยๆ ปลดเข็มขัดนิรภัยของเด็กๆ ออก

ในขณะที่เธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง เธอเห็นการเคลื่อนไหวของอะไรบางอย่างบนผิวน้ำในระยะไกล

ในวินาทีต่อมา เด็กๆ ตะโกนขึ้นมาว่า “โลมา โลมาอยู่ตรงนี้!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นรษิกาและเลอศิลป์ก็หันไปมอง

ไม่ไกลออกไปมากนัก ฝูงโลมาฝูงหนึ่งกระโจนขึ้นมาจากน้ำและกลับลงไปใหม่พร้อมกับว่ายน้ำเข้ามาหาพวกเขา

เด็กๆ โบกมือให้โลมาด้วยความตื่นเต้น “สวัสดี! พวกเรามาแล้ว! มาเล่นกับเราเถอะนะ!”

เมื่อเห็นว่าเด็กๆ พูดคุยกับโลมา รษิการู้สึกตลกกับความไร้เดียงสาของพวกเขา

ในขณะเดียวกัน โลมาดูเหมือนจะเข้าใจคำพูดของเด็กๆ พวกมันเร่งความเร็วและว่ายเข้ามาหาพวกเขา

เด็กๆ ค่อยๆ ก้าวไปข้างหน้าอย่างระมัดระวังและมองลงไปข้างล่างเพื่อดูสิ่งมีชีวิตที่แหวกว่ายอยู่ในทะเล