หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 569

ความพยายามของไอรดาทำให้รษิกายิ้มให้เลอศิลป์อย่างอายๆ เธอจึงยื่นเปลือกหอยสังข์ให้เขา

ด้วยความประหลาดใจ เลอศิลป์คว้าข้อมือของเธอและนำเปลือกหอยสังข์มาแนบหูเขาไว้

มือของรษิกาอยู่ใกล้กับใบหน้าของเขา เพียงแค่ขยับเล็กน้อยฝ่ามือของเธอจะสัมผัสใบหน้าของเขาแล้ว

เมื่อคิดได้เช่นนั้น ใบหน้าของรษิกาก็แข็งทื่อ เธอกัดฟันแน่นและพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อควบคุมข้อมือของเธอให้อยู่ในมุมที่กำหนด

ผ่านไปครู่ใหญ่ก่อนที่เขาจะปล่อยมือเธอ

“เป็นยังไงบ้างคะ? พ่อได้ยินอะไรไหม?” ไอรดาจ้องมองเขาอย่างมีความหวัง

เลอศิลป์มองรษิกาด้วยสายตาที่คาดเดาไม่ได้และเลิกคิ้วขึ้นพร้อมกับตอบว่า “ใช่ พ่อได้ยินแล้ว”

เมื่อพ่อของเธอยืนยันเรื่องนี้ ไอรดาส่งเสียงร้องด้วยความตื่นเต้น

รษิกาสังเกตเห็นว่าเขาเหลือบมองเธอก่อนหน้านี้ และเธอรู้สึกเหมือนมีกระแสไฟฟ้าไหลผ่านเส้นเลือดของเธอ

ผ่านไปไม่กี่วินาทีก็นึกขึ้นได้ เธอยิ้มให้เด็กๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “โอเค ไปหามาเพิ่มกันเถอะ ไม่งั้นเด็กชายทั้งสองคนจะเก็บไปเสียหมด”

ไอรดารับเปลือกหอยสังข์มาจากรษิกาแล้วพยักหน้า เธอจับมือรษิกาแล้วเดินต่อไปข้างหน้า

ในขณะเดียวกันหลังจากได้ยินเสียงในเปลือกหอยสังข์ อชิและเบนนี่ก็รีบออกไปหาเปลือกหอยสังข์ของตัวเองอย่างกระตือรือร้น

รษิกาจับมือไอรดาในขณะที่เดินตามหลังเด็กชายทั้งสอง เธอก็คอยชำเลืองมองพวกเขาเพื่อให้แน่ใจว่าพวกเขาปลอดภัยดี

ทันใดนั้นเด็กชายทั้งสองก็หยุดและย่อตัวลงนั่งดวงตาของพวกเขาดูเหมือนกำลังจ้องมองอะไรบางอย่าง

รษิกาสงสัยจึงและรีบพาไอรดาตามมาดู

พวกเขาแค่อยากเล่นกับมัน แต่ไม่เคยคาดคิดว่าปูเสฉวนจะตื่นกลัวขนาดนี้

รษิกายิ้มและปลอบใจ “พวกเราไปกันเถอะ บางทีมันอาจจะกลับมาเมื่อพวกเราไปแล้ว”

เด็กๆ ได้ยินเช่นนั้นก็พยักหน้าและเดินไปข้างหน้า ในขณะเดียวกันพวกเขาคอยดูว่าปูเสฉวนจะกลับมาหรือไม่

อนิจจา ไม่มีวี่แววของปูเสฉวนเลย แม้ว่าพวกเขาจะมองไม่เห็นเปลือกหอยสังข์แล้วก็ตาม

เด็กๆ มีอาการซึมเศร้าอยู่พักหนึ่ง แต่พวกเขาก็ถูกดึงความสนใจไปเรื่องอื่นๆ อย่างรวดเร็ว

รษิกาจะพาเด็กๆ ไปเดินเล่น บางครั้งเธอก็ย่อตัวลงไปเก็บเปลือกหอย เพราะเธออยากจะทำสร้อยคอให้ไอรดา

ในขณะเดียวกันเลอศิลป์ก็เดินตามหลังพวกเขาไปในระยะที่ห่างพอสมควร สายตาที่แสนจะอบอุ่นและหาดูได้ยากปรากฏออกมาจากดวงตาของเขา ในขณะที่เลอศิลป์มองพวกเขาจากด้านหลัง