หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 576

พอได้ยินคำพูดของอชิ ใบหน้าของเลอศิลป์ก็ทุกข์ใจขึ้นมาทันที "แม่เธออยู่ที่ไหน? พาเราไปเลย!”

อชิวิ่งไปที่ชายหาดทันที

เลอศิลป์อุ้มไอรดาไว้ในอ้อมแขน พลางก้าวยาวๆ ตามหลังหนุ่มน้อยคนนั้นไป

รษิกายังคงกังวลที่อชิที่วิ่งหายไปคนเดียว หลังจากนั้นสักพัก เธอก็พูดกับเบนนี่อย่างอ่อนโยน “ช่วยแม่หน่อยเบนนี่ ไปหาอชิกันเถอะ”

อย่างไรก็ตาม เบนนี่ส่ายหัวอย่างไม่ลังเล “แม่บาดเจ็บอยู่นะ แม่ขยับตัวไม่ได้ อชิจะพาคนมาช่วยเร็วๆ นี้แหละ”

รษิกาคิ้วขมวดเล็กน้อยกับปฏิกิริยาของเบนนี่ “แม่เป็นห่วงอชิ ถึงแม้จะรู้ว่าลูกทั้งสองดูแลตัวเองได้เกินความสามารถที่มี แต่แม่ก็ยังเป็นห่วง” เธอพยายามโน้มน้าวเขาอย่างใจเย็น

พอได้ฟังคำพูดของแม่ เบนนี่ก็ดูเหมือนจะลังเล

เขาไม่อยากให้อาการบาดเจ็บของรษิกาแย่ลง แต่เขาก็ไม่อยากให้เธอกังวลเหมือนกัน

ขณะที่เบนนี่ไตร่ตรองคำพูดฟังแม่แล้วช่วยพยุงเธอลุกขึ้นยืน เสียงของอชิก็ดังมาแต่ไกล

"แม่ครับ! แม่ครับ! ผมพาคนมาช่วยแล้ว!” เขาตะโกนออกไปทั้งๆ ที่หายใจแรง

รษิกาถอนหายใจอย่างโล่งอกทันทีเมื่อได้ยินเสียงของอชิ

ขอบคุณพระเจ้าที่เขาไม่หลงทาง และเขาก็พาคนมาช่วยจริงๆ

“ฉันขอโทษที่ต้องรบกวนคุณด้วย ลูกๆ ของฉันเป็นห่วงเพราะฉันได้รับบาดเจ็บนิดหน่อยน่ะ” รษิการีบขอโทษอย่างสุภาพ แม้ว่าเธอจะมองไม่ออกว่าใครมาช่วยก็ตามที

แทบไม่มีคำพูดใดออกจากปากของเธอเมื่อเธอได้ยินเสียงของไอรดา "คุณรษิกา...” เธอทำเสียงราวกับว่ากำลังจะร้องไห้

รษิกาตกตะลึงทันทีที่ความคิดไร้สาระแวบเข้ามาในหัวของเธอ

แต่ภายในวินาทีถัดมา ร่างเล็กๆ ของไอรดาก็ปรากฏขึ้นในสายตาของเธอ

รษิกามองไปข้างหลังไอรดาโดยไม่รู้ตัว

ไอรดากัดริมฝีปากของตัวเอง ในขณะที่ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความกังวล เธอเงยหน้าขึ้นมองพ่อแล้วพูดออกไป “พ่อคะ เท้าคุณรษิกา...”

เลอศิลป์เดินไปหาพวกเขาแล้วและสังเกตเห็นบาดแผลที่ขาของรษิกา เขายังคงเงียบอยู่ตลอดเวลา

จนกระทั่งไอรดาตะโกนเรียก เขาจึงหยุดจ้องไปที่เท้าที่บาดเจ็บของรษิกา เขามองไปที่ผู้หญิงคนนั้นซึ่งยังคงนั่งอยู่บนพื้นทราย

รษิกาเองก็มองชายข้างกายเธอโดยไม่รู้ตัวเช่นกัน

เมื่อสบสายตากัน รษิกาก็กะพริบตาและหลบสายตาอย่างรวดเร็ว เธอกลับยิ้มอย่างเฉยเมยและพูดออกไป “บาดแผลไม่ลึกเท่าไหร่ ฉันขอโทษที่ทำให้คุณลำบากใจ เด็กๆ กังวลมากเกินไปน่ะ ก็เลยไปตามหาคุณ ฉันช่วยเหลือตัวเองได้จริงๆ”

ขณะที่พูดออกไป เธอก็หันไปมองพี่น้องฝาแฝดข้างๆ เธอ “อชิ เบนนี่ ช่วยแม่ด้วย” เธอพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังนิดหน่อย

ทั้งอชิและเบนนี่ต่างก็สังเกตเห็นแล้วว่าแม่ของพวกเขาพยายามหลบหน้าเลอศิลป์ แต่พวกเขากังวลว่าอาการบาดเจ็บของเธอจะแย่ลงมากกว่าเดิม

เมื่อได้ยินคำแนะนำของรษิกา พวกเขาก็มองหน้ากันอย่างลังเล แม้จะหยุดไปครู่หนึ่ง แต่หนุ่มน้อยทั้งสองก็ยังคงยืนนิ่ง