หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 581

ระหว่างนั้น เลอศิลป์กับไอรดาอยู่ระหว่างทางกลับบ้าน

เนื่องจากทั้งพ่อและลูกสาวต่างก็มีเรื่องในใจด้วยกันทั้งคู่ บนรถจึงมีแต่ความเงียบงัน

ไอรดานั่งอยู่ข้างหลังขณะที่เธอจ้องมองสร้อยข้อมือที่ทำจากเปลือกหอยซึ่งเธอสวมไว้อยู่ ใบหน้าเล็กๆ ของเธอเคร่งเครียดเพราะเธอเป็นกังวลใจ

“พ่อคะ คุณรษิกาจะหลบหน้าเราอีกไหมคะ?” ไอรดาอดถามไม่ได้หลังจากลังเลอยู่นาน

แม้ว่ารษิกาจะสัญญาเอาไว้แล้วว่าไอรดาไปเยี่ยมเธอได้ แต่ไอรดาก็ยังคงกลัวว่ารษิกาจะหลบหน้าพวกเขาต่อไปในอนาคต

คำพูดของไอรดาตรงกันกับที่เลอศิลป์คิดอยู่ หลังจากเงียบไปพักหนึ่ง เขาก็ตอบว่า “พ่อไม่รู้เหมือนกัน” หัวใจเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ผสมปนเปกันไปหมด

หลังจากได้ยินเช่นนั้น ไอรดาก็เบะปากด้วยความผิดหวัง “หนูเป็นเด็กดีไม่พอเหรอคะ?” เธอถามอย่างระแวดระวัง

เธอจำได้ว่าพ่อเคยบอกว่ารษิกาจะไม่หลบหน้าพวกเขาแน่ถ้าเธอเป็นเด็กดี

และรษิกาก็ดูเหมือนจะชอบเธอมากในช่วงสองวันที่ผ่านมา รษิกาถึงกับให้ของขวัญเธอมาด้วย

เมื่อคิดได้อย่างนั้น ไอรดาก็ยิ่งรู้สึกทุกข์ใจมากไปใหญ่ขณะที่เธอจับสร้อยข้อมือเส้นนั้นเอาไว้แน่น

เลอศิลป์ขมวดคิ้วขณะที่ความหงุดหงิดก็ก่อตัวขึ้นมาในใจ

เขาไม่รู้จริงๆ ว่ารษิกาคิดอะไรอยู่

ก่อนหน้านี้เธอดูไม่มีปัญหาอะไร และถึงขนาดแลกของขวัญกันกับไอรดาอย่างมีความสุข แต่แล้วเธอก็กลายเป็นคนห่างเหินและเดินจากไป

เลอศิลป์ไม่มีเงื่อนงำอะไรให้รู้ถึงเหตุผลที่อารมณ์เธอแปรปรวนไปเช่นนี้ได้เลย

ยิ่งเขาถูกรษิกาปฏิเสธมากเท่าไร เขาก็ยิ่งเกลียดการกระทำของเขาเมื่อหกปีก่อนมากขึ้นเท่านั้น

คำพูดของรษิกาตอนเมาเมื่อคืนนี้ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวเขา

เมื่อหกปีก่อน เธอรักเขาอย่างหมดใจ แต่สิ่งที่เขาทำตอบแทนความรักของเธอคือการปล่อยให้เธอจากไป

บรรยากาศในรถมีแต่ความตึงเครียด

เลอศิลป์กำลังจะพูดอะไรออกมา แต่โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นเสียก่อน

เมื่อเห็นเบอร์คนที่โทรเข้ามา เขาก็กลืนคำพูดทั้งหมดไปและพูดว่า “ไม่มีอะไรหรอก ช่วยพาเธอขึ้นไปข้างบนที แล้วเดี๋ยวผมจะขึ้นไปดู”

คติยารับทราบตามคำสั่งและหันไปมองไอรดาด้วยความทุกข์ใจ

โชคดีที่เด็กหญิงเป็นคนมีเหตุผล แม้เธอจะเศร้าสร้อย แต่เธอก็รู้ว่าพ่อยุ่งอยู่กับงาน ไอรดาตัวน้อยเดินขึ้นไปข้างบนอย่างว่าง่ายก่อนที่คติยาจะพูดอะไรออกมาเสียอีก

เมื่อเห็นทั้งสองคนเดินไปแล้ว เลอศิลป์ก็สาวเท้าเข้าไปที่ห้องทำงานและกดรับสาย

“คุณเลอศิลป์ครับ เราจัดการสืบจนรู้เรื่องอุบัติเหตุของคุณศศิตาแล้วนะครับ” เสียงของครรชิตดังผ่านสายโทรศัพท์มา

เหตุการณ์รถชนครั้งนั้นมีแต่เรื่องแปลกๆ และผู้กระทำความผิดก็ดูเหมือนจะเตรียมตัวล่วงหน้ามาเป็นอย่างดี ครรชิตต้องลงแรงไปอย่างมากเพื่อให้ได้เบาะแสเพียงเล็กน้อย

ท่าทีของเลอศิลป์เย็นชาไปทันทีเมื่อได้ยินเช่นนั้น “มันเป็นยังไง?” เสียงของเขาทุ้มต่ำลงไปมากกว่าปกติ