หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 601

รษิกาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรหาเลอศิลป์

ขณะเดียวกัน ณ เวลาเช้าตามปกติของฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ป เลอศิลป์นั่งอยู่หัวโต๊ะของที่ประชุม กำลังฟังรายงานจากผู้ใต้บังคับบัญชา

นอกนั้น ไม่มีใครพูดหรือทำเสียงอะไรขึ้นมาในห้องประชุม

ทันใดนั้นเอง ก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือสั่น

ทุกคนพร้อมใจกันมองไปที่ทิศทางของเสียง สงสัยว่าใครกล้าพอที่จะไม่ปิดเสียงโทรศัพท์ไว้ระหว่างที่ต้องประชุมกับเลอศิลป์

ผู้คนต่างมองไปทางเสียงที่มาจากโทรศัพท์ของเลอศิลป์ด้วยความรวดเร็ว

ในขณะนั้น ทุกคนอยู่ในความเงียบขณะรอให้เขาจัดการกับมัน

ถ้าเป็นสถานการณ์ปกติ เลอศิลป์จะวางสายและให้พวกเค้าประชุมกันต่อ

อย่างใรก็ตาม ครั้งนี้ หลังจากจ้องไปที่เบอร์ของคนที่โทรมาพร้อมกับขมวดคิ้ว เขาครุ่นคิดอยู่สองสามวินาทีก่อนจะสั่งด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ผมขอจบการประชุมวันนี้ เพียงเท่านี้”

ทันทีหลังจากพูดจบ เขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและออกจากห้องประชุมไป

เมื่อเขาปิดประตูหลังจากออกไป ทุกคนต่างส่งสายตางุนงง เนื่องจากนี่เป็นครั้งแรกที่เลอศิลป์จบการประชุมเพียงเพื่อรับสายโทรศัพท์

ดูจากท่าทางแล้วเหมือนเป็นคนสำคัญ

ทุกคนเลยสงสัยว่าจะเกี่ยวกับเรื่องงานหรือเปล่า

ในเวลาเดียวกันเลอศิลป์กับท่าทางอันเคร่งขรึมก็เดินกลับเข้าไปในห้องทำงานของเขา เขากดรับสายพร้อมกับขมวดคิ้วไปด้วย แต่เขาก็ไม่พูดอะไรสักคำ

"สวัสดีค่ะ คุณเลอศิลป์” รษิกาพูดด้วยสีหน้าที่ซับซ้อนขณะจ้องมองดอกกุหลาบช่อใหญ่บนพื้น

ถึงตอนนี้เธอน่าจะได้รับดอกไม้แล้ว และที่เธอโทรมาหาก็น่าจะเพราะมัน

เมื่อตั้งสติได้ รษิกาก็โยนคำถามกลับไปแทนที่จะตอบ "คุณเลอศิลป์ ฉันอยากรู้ว่าคุณส่งดอกกุหลาบให้ฉันทำไม ฉันแน่ใจว่าคุณรู้ดีกว่าฉันว่าดอกไม้เป็นสัญลักษณ์ของอะไร?”

คิ้วเลอศิลป์ค่อยๆ ขมวดจนเป็นรอยย่นเมื่อได้ยินคำพูดของเธอ

นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันให้ดอกกุหลาบกับใคร การแสดงความจริงใจของฉันยังไม่พออีกเหรอ เธอแกล้งไม่รู้จริง ๆ หรือว่าเธอสงสัยความรู้สึกของฉันที่มีต่อเธอ?

เมื่อต้องเผชิญกับความเงียบจากเขา รษิการะงับอารมณ์ของเธอด้วยการกำมือตัวเองไว้ ในที่สุดเธอพูดต่อด้วยน้ำเสียงปกติ “ในเมื่อคุณรู้ว่ามันหมายถึงอะไร กรุณาอย่าส่งมันมาให้ฉันแบบไม่คิด การทำเช่นนี้มีแต่จะทำให้ฉันตกที่นั่งลำบาก”

ในขณะเดียวกัน ลิสาที่ถึงแม้จะไม่ได้ยินที่เลอศิลป์ตอบ แต่ก็พอจะเดาได้ว่าเขาจะรู้สึกอย่างไรกับคำพูดของรษิกา

เธอเองก็ไม่รู้จะทำอย่างไร จึงได้แต่ขมวดคิ้วเพื่อแสดงความไม่พอใจที่คนทั้งสองกำลังจัดการกับความสัมพันธ์ของพวกเขา

เห็นได้ชัดว่าคุณเลอศิลป์ไม่ได้ส่งดอกไม้มาให้โดยไม่ได้ตั้งใจ ถ้าคนแก่อย่างฉันรู้ว่าดอกไม้หมายถึงอะไร ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่พวกเขาทั้งสองคนจะไม่รู้ ในเมื่อคุณรษิการู้ทั้งรู้ ทำไมเธอยังยืนยันที่จะสงสัยเจตนาของคุณเลอศิลป์