หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 637

“คุณเจตนินไม่ใช่คนเดียวที่ต้องการให้เธอมาร่วมงานอย่างแน่นอนครับ คุณจุลพัฒน์เองก็ให้การรับรองรษิกาด้วยเหมือนกัน” รณภพที่สนใจการพูดคุยของพวกเธออยู่พูดขึ้นมาเมื่อเขาเห็นรษิกาอึ้งไป

สิ้นคำนั้น จรรยาภรณ์ก็ขมวดคิ้วแน่นและหันไปมองหน้าเขา

เธอเห็นชายหนุ่มคนนี้มาพักหนึ่งแล้ว เขาโดดเด่นแต่ว่าเธอก็ไม่ได้สนใจเขา

แต่เธอก็ต้องประหลาดใจเมื่อชายหนุ่มคนนั้นเสนอหน้าเข้ามาให้เธอมองเห็นและแม้กระทั่งปกป้องรษิกาด้วย

“แล้วคุณคือ…” จรรยาภรณ์เริ่มถามพลางขมวดคิ้ว

รณภพแนะนำตัวอย่างสุภาพ “ผมชื่อรณภพ มาลาสกุลครับ ผมเป็นแค่หมอธรรมดาๆ คุณจึงไม่จำเป็นต้องจำผมไว้ก็ได้”

ดวงตาของจรรยาภรณ์มีแววตื่นตระหนก

รณภพเป็นลูกชายของครอบครัวมาลาสกุล และทุกคนที่อยู่ในวงการนี้ก็เคยได้ยินชื่อของเขา พวกเขาต่างรู้ว่าเขาไม่ได้สนใจอะไรในทรัพย์สมบัติของตระกูลเลย และยังพยายามหาจุดยืนของเขาในวงการแพทย์เองอีกด้วย

มันไม่บ่อยนักที่จะได้เห็นรณภพที่งานเลี้ยงในเมืองหัสดินในช่วงหลายปีที่ผ่านมา

ดังนั้น นี่จึงเป็นครั้งแรกที่จรรยาภรณ์ได้เจอตัวจริงของเขา เธออดคิดไม่ได้ว่าเขาประสบความสำเร็จตามชื่อเสียงที่ได้ยินมา แม้ว่าเขาจะเป็นลูกชายของตระกูลมาลาสกุล แต่เขาก็ดูนิ่งสงบ มีสติ และไม่ก้าวร้าวเลยแม้แต่น้อย

บางทีประสบการณ์หลายปีในวงการแพทย์เป็นสิ่งที่ทำให้เขาเรียนรู้ที่จะเก็บความก้าวร้าวเอาไว้ภายในได้สำเร็จ

เมื่อจรรยาภรณ์ตั้งสติได้ เธอก็ยิ้มออกมาและทักทายรณภพกลับไป “งั้นคุณก็คือคุณรณภพนั่นเองสินะคะ ฉันได้ยินชื่อคุณมานานมากแล้ว”

รณภพพยักหน้า “ถ้าไม่มีอะไรอีก คุณจรรยาภรณ์ครับ ผมขอคุยกับคุณรษิกาก่อนนะครับ”

ก่อนที่จรรยาภรณ์จะทันได้ตอบอะไร รณภพก็หันไปหารษิกาแล้ว “คุณว่างไหม? คุณหมอรษิกา พอดีว่ามีเรื่องบางอย่างเกี่ยวกับการแพทย์ที่ผมอยากจะคุยกับคุณ”

สิ่งที่เธอทำได้คือบอกเจตนินในภายหลัง เพื่อที่ชายหนุ่มจะได้ไปอธิบายต่อจรรยาภรณ์เอง

เมื่อหมอคนอื่นๆ เห็นรษิกากับรณภพนั่งด้วยกัน พวกเขาก็เข้ามารวมตัวกันพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องทางการแพทย์

ทั้งรณภพและรษิกาต่างก็มีชื่อเสียงในวงการแพทย์ และทั้งคู่กลับมาจากต่างประเทศ แม้ว่าทั้งสองคนจะพยายามไม่เปิดเผยรายละเอียดในการสนทนา แต่สิ่งที่พวกเขาพูดยังคงกระตุ้นความสนใจของคนส่วนใหญ่ได้เป็นอย่างดี

ในเวลาเดียวกันนั้น หมอคนอื่นก็ต่างยินดีที่จะแบ่งปันประสบการณ์ของตนเองกับคนทั้งสองด้วย

ผู้คนเริ่มสนิทสนมกันมากขึ้นหลังจากได้พูดคุยกัน

หมอทั้งหลายค้นพบว่าตัวเองชื่อชมรษิกามากขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาเองก็เริ่มจะยอมรับในสิ่งที่ดนัยพูดตั้งแต่ตอนแรกแล้วที่ว่า อนาคตของการแพทย์ในชวาลานั้นจะต้องสดใสเป็นแน่

ความระแวดระวังของจรรยาภรณ์ที่มีต่อรษิกาทวีความรุนแรงขึ้นเมื่อเธอฟังผู้คนชื่นชมสรรเสริญร็อกแซน