หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 640

เมื่อสัมผัสได้ถึงความเกลียดชังของจรรยาภรณ์ รษิกาก็เปิดปากพูดออกมาว่า “ฉันว่าคุณเข้าใจผิดไปแล้วล่ะค่ะ ฉัน…”

“ฉันแค่เชื่อในสิ่งที่ตาเห็น ดังนั้นจะดีกับคุณมากกว่าถ้าคุณจำคำที่ฉันพูดเอาไว้ให้ขึ้นใจ”

ก่อนที่รษิกาจะทันได้พูดอะไรต่อ จรรยาภรณ์ก็หันหลังเดินจากไปแล้ว

รษิกาหงุดหงิดใจไปหมด และเธอก็หันหลังเดินกลับไปนั่งที่เดิม

“ขอโทษนะครับ ผมก่อปัญหาอะไรให้คุณหรือเปล่า?” เจตนินเริ่มพูดขอโทษขณะที่รษิกากำลังนั่งลง

“ฉันหวังว่าคุณจะไม่ใช้ฉันเป็นเกราะกำบังหากเจอสถานการณ์แบบนี้อีกนะคะ ตอนนี้ระหว่างฉันกับคุณจรรยาภรณ์ก็มีความเข้าใจผิดเกิดขึ้นไปแล้วด้วย”

“ผมว่าเธอกับผมเองก็มีเรื่องเข้าใจผิดกันอยู่เหมือนกันครับ”

ไม่อย่างนั้น เธอคงจะไม่ทำราวกับเป็นแฟนของเขาเมื่อครู่นี้หรอก

ถ้าไม่ใช่เพราะครอบครัวของพวกเขา เจตนินก็คงจะเผชิญหน้ากับเธอเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นไปนานแล้ว

“แต่อย่าห่วงเรื่องนี้เลยครับ ผมจะเคลียร์กับเธอเองตอนที่กลับไป ผมจะไม่ให้เธอมารบกวนคุณอีก” เจตนินเสริมหลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

รษิกาพยักหน้า เธอไม่ได้สะเทือนอะไรกับเรื่องนี้มากนัก

เธอไม่รู้ว่าทำไม แต่เธอรู้สึกสงสารเจตนินที่ต้องมาเจอผู้หญิงอย่างจรรยาภรณ์

แต่ไม่นานนัก เรื่องของอัญชสาก็แวบเข้ามาในความคิดของเธอ

ตอนนี้ เธอต้องการให้เจตนินอธิบายเรื่องราวต่างๆ กับจรรยาภรณณ์ และมันไม่ใช่ความผิดของเธอมาตั้งแต่แรก

ในอีกด้านหนึ่ง อัญชสาก็ยังคงจับตามองเธออยู่ เธออาจจะโจมตีเมื่อไรก็ได้ และรษิกาเองก็ปกป้องตัวเองจากอัญชสาไม่ได้มากนักด้วย

รษิกาตระหนักดีว่าเธออาจจะเป็นคนที่น่าสงสารมากที่สุด

“รษิกา ให้ผมไปส่งที่บ้านนะ ผมว่าคุณไม่ควรเรียกแท็กซี่ในเวลานี้เลย” รณภพแนะนำ

รษิกายิ้มให้เขา “ไม่เป็นไรหรอก ฉันกลับบ้านเองได้ นี่มันก็ดึกแล้ว และคุณอาจจะไม่สะดวกไปส่งฉันกลับบ้าน พ่อแม่คุณจะเป็นห่วงเอานะถ้ากลับบ้านดึกน่ะ”

รณภพถอนหายใจ “ผมไม่ใช่เด็กเล็กๆ แล้วนะ ทำไมพ่อแม่ต้องมาเป็นห่วงด้วยล่ะ? คุณต่างหากที่มีอชิกับเบนนี่คอยเป็นห่วงถ้าคุณกลับบ้านดึกๆ”

สายตาของรษิกาอ่อนโยนมากขึ้นเมื่อเธอคิดถึงลูกๆ ของเธอ ในเวลานั้น แสงไฟอบอุ่นที่ทางเข้าโรงแรมก็ส่องมายังเธอ ซึ่งทำให้เธอดูอ่อนโยนมากยิ่งขึ้น

นั่นคือภาพที่เจตนินเห็นเมื่อเขาหันไปพูดบางอย่างกับพวกเขา เขารู้สึกราวกับว่าสายตาของรษิกานั้นแผลงศรเข้าไปในหัวใจของเขา และเขาอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายลงคอ อันที่จริง เขาลืมไปด้วยซ้ำว่าต้องการจะพูดอะไรออกมา

“ฉันจะบอกพวกเขาไว้ก่อน ตอนนี้ดึกแล้ว จะดีที่สุดหากฉันไม่รบกวนคุณนะ รณภพ” รษิกาปฏิเสธพลางหัวเราะเบาๆ

รณภพมีสายตาหมองๆ เขารู้ว่าเธอไม่ใช่คนที่จะโน้มน้าวได้ง่ายๆ จึงไม่มีทางเลือกนอกจากยอมแพ้ไป “ผมจะรออยู่นี่สักพักก็แล้วกัน มันดึกแล้ว และผมกังวลที่ต้องทิ้งคุณไว้ที่นี่คนเดียว”

รษิการับน้ำใจของเขาด้วยรอยยิ้ม