หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 651

สายตาของเจตนินค่อยๆ หม่นหมองขึ้นขณะที่จ้องมองพวกเขาเดินออกไป ความสัมพันธ์ของพวกเขาในตอนนี้ทำให้ฉันงงจริงๆ ฉันมองออกว่าเลอศิลป์ต้องการเอาชนะใจรษิกาให้กลับไป แต่ฉันมองไม่ออกว่าเธอคิดยังไงกันแน่

ความรู้สึกที่ซับซ้อนถาโถมเข้ามาในใจเจตนินเมื่อเขานึกถึงภาพที่เธอยืนอยู่ใต้แสงไฟก่อนหน้านี้ เธอไม่รับรู้ถึงความรู้สึกของฉันเลยแม้แต่น้อย

ระหว่างทาง เลอศิลป์ก็จับข้อมือรษิกาเอาไว้แน่น

เขาออกแรงคว้าข้อมือเธอมากเกินไปจนทำให้เธอเจ็บ

“ปล่อยฉัน!”

เธอพยายามดิ้นหนีจากการเกาะกุมของเขา แต่ความพยายามอันสูญเปล่าของเธอกลับทำให้เขายิ่งจับไว้แน่นขึ้นและดึงเธอมาใกล้มากขึ้น

เลอศิลป์ตัดสินใจไม่ปล่อยเธอไปอีกแล้ว เพราะก่อนหน้านี้พอเขาปล่อยมือเธอ รษิกาก็เข้าไปใกล้ผู้ชายคนอื่น

เธอไม่มีทางเลือกนอกจากยอมแพ้หลังจากดิ้นรนอย่างไร้ประโยชน์สองสามครั้งและเลอศิลป์ก็เมินเฉยต่อคำต่อว่าของเธอตลอดเวลา

เธอจึงยอมให้เขาลากเธอเดินไปที่ริมถนน

คนขับรถจอดรถเทียบไว้แล้ว

คนขับลงจากรถเมื่อเห็นพวกเขาเดินมาที่รถ จากนั้น เขาก็เปิดประตูที่นั่งด้านหลังอย่างสุภาพและรอให้เลอศิลป์กับรษิกาขึ้นรถ

รษิกาลังเล เธอมองประตูรถที่เปิดอยู่

แม้ว่าที่นั่งด้านหลังจะกว้างขวาง แต่เธอก็ยังจะต้องอยู่ใกล้เลอศิลป์มากถ้าพวกเขานั่งข้างหลังด้วยกัน

แต่ก่อนที่เธอจะหาข้ออ้างมาปฏิเสธได้ เลอศิลป์ก็วางมือบนบ่าเธอเป็นการบอกกลายๆ ให้เธอขึ้นไปนั่งด้านหลัง

กว่าจะรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น รษิกาก็ได้ยินเสียงปิดประตูรถไปเสียแล้ว

คนขับรีบกลับไปยังที่นั่งของตนในทันที

เลอศิลป์บอกที่อยู่ของบ้านรษิกาให้คนขับรถทราบ จากนั้นรถก็เริ่มเคลื่อนที่และในไม่ช้าก็มุ่งหน้าไปยังบ้านของเธอ

เธอลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก ฉันอยู่อย่างนี้ได้ ถ้าเขาเงียบไว้ ฉันก็ไม่ต้องกังวลว่าเขาจะพล่ามอะไรไร้สาระออกมาอีก

ความโกรธของเลอศิลป์ที่เกิดขึ้นจากการปฏิเสธซ้ำแล้วซ้ำเล่าของรษิกา และการที่เธอตัดสินใจเดินออกไปกับผู้ชายคนอื่นอีกสองคนนั้นเริ่มจะค่อยๆ มลายหายไปแล้ว

ดังนั้น เขาจึงกลัวว่าหากพูดอะไรออกไปอีก เขาอาจจะต้องเสียใจในภายหลัง

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นรษิกาทิ้งน้ำหนักตัวลงไปอีกทางหนึ่งเพราะนั่งหลับในท่านั้นไม่ค่อยสบายเท่าไร

ดูจากหน้าที่แดงเรื่อของเธอขณะที่หลับไปแล้ว เธอคงจะดื่มเหล้ามาแน่ๆ

ภาพที่เห็นอยู่ทำให้จิตใจของเขาสั่นไหว และทำให้ภาพเหตุการณ์ที่โรงแรมเมื่อคืนนั้นปรากฏขึ้นอีกครั้งในความคิดของเขา คืนนั้น เธอเมา เซื่องซึม และถามเขาเสียงพึมพำว่าทำไมเขาถึงไม่สังเกตเห็นข้อดีของเธอบ้าง

เลอศิลป์รู้สึกหนักใจเมื่อนึกถึงเหตุการณ์คืนนั้น ในที่สุด เขาก็ไม่อาจห้ามตัวเองไม่ให้เอื้อมมือไปดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขา เพื่อให้เธอพักผ่อนได้อย่างสบายมากขึ้น

เขาไม่รู้เลยว่าการกระทำของเขาจะบังเอิญทำให้เธอตื่นตระหนก เพราะรษิกาที่เมื่อครู่นี้หลับไป กลับตื่นขึ้นมาด้วยท่าทีงุนงง

เมื่อสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวของเธอในอ้อมแขนเขา เลอศิลป์ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยและอยู่นิ่งๆ ไม่ไหวติงไปโดยไม่รู้ตัว