หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 671

รษิกาตื่นจากภวังค์และเดินตามเด็กๆ ไปที่น้ำพุ

มีผู้ใหญ่มากมายที่เล่นอยู่กับลูกๆ ของพวกเขา พื้นที่ตรงนั้นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของเด็กน้อย

เมื่อเธอเห็นภาพที่น่าอบอุ่นใจตรงหน้าเธอ รษิกาก็อดยิ้มไม่ได้

แต่เมื่อเธอละสายตามามองเลอศิลป์ เธอก็คิดว่าเขาไม่เหมาะกับภาพนี้เลยแม้แต่น้อย

เด็กทั้งสามวิ่งไปวิ่งมาขณะที่เขายืนนิ่งอย่างไร้อารมณ์อยู่ข้างๆ เขาปล่อยให้เด็กๆ วิ่งไปรอบๆ ตัวเขาขณะที่เขายืนนิ่งราวกับเป็นอนุสาวรีย์

รษิกาส่ายหน้าด้วยความขบขัน จากนั้นเธอก็เข้าไปเล่นกับเด็กๆ

เมื่อเธอไปเล่นกับเด็กๆ พื้นที่รอบๆ ตัวเลอศิลป์ก็มีที่ว่างเพิ่มมากขึ้น

แววตาของเขาอ่อนโยนขึ้นและริมฝีปากก็กระตุกเล็กน้อยเมื่อเขาเห็นเด็กๆ เล่นกับเธอ

“แม่ครับ!”

“คุณรษิกา!”

เด็กๆ ชะงักไปและหันมาทางเธอด้วยความสับสน

เลอศิลป์ขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงของเด็กๆ เขาหันไปเพียงเพื่อเห็นรษิกายืนอยู่ข้างปั๊มน้ำ เธอเปียกปอนไปหมดและยิ้มขณะที่เธอยืนอยู่ตรงนั้น

ตอนแรกเด็กๆ ก็ตกใจ แต่เมื่อพวกเขาเห็นรอยยิ้มนั้นบนใบหน้าเธอ พวกเขาก็เริ่มหัวเราะคิกคักกัน

“แม่บ๊องจังเลย!” อชิเดินเข้าไปหาและดึงเธอไปข้างๆ

เด็กๆ พยักหน้าอย่างแรงด้วยความพอใจเมื่อพวกเขาเห็นว่าทั้งสองคนนั้นใกล้ชิดกันมากขึ้น

หลังจากเด็กๆ ยืนยันกันแล้ว เลอศิลป์ก็โอบไหล่รษิกาเดินออกไปจากน้ำพุโดยไม่ให้โอกาสเธอได้พูดอะไรเลย

รษิกาเกร็งมากเมื่อรู้ว่าพวกเขากำลังใกล้ชิดกันอีกครั้ง ความพยายามจะดิ้นหนีของเธอนั้นมันทำให้เขากลับกอดเธอไว้ได้แน่นกว่าเดิม

“ฉันเดินเองได้ค่ะ ปล่อยฉันเถอะคุณเลอศิลป์” รษิกาพูดอย่างนิ่งสงบที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้ขณะที่คอยมองไปรอบๆ ตัว

ทันทีที่เธอพูดจบ เธอก็สัมผัสได้ว่าเลอศิลป์เหลือบมองเธอ ในนาทีต่อมาเขาก็พูดที่ข้างหูเธอด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “คุณอยากให้คนอื่นเห็นว่าคุณบ๊องมากแค่ไหนเหรอ? คุณรษิกา ขนาดเด็กๆ ยังไม่เปียกเลย แต่คุณกลับเปียกปอนแต่ไม่รู้ว่าจะหลบออกมายังไงเนี่ยนะ”

หูของรษิกาแดงก่ำ เธออยากจะอธิบายแต่สมองก็ไม่แล่นและไม่สามารถโต้ตอบอะไรได้ทัน แต่เมื่อคิดถึงคำอธิบายที่เธอจะพูดออกมา มันก็ยิ่งดูโง่เง่ามากกว่าเดิม เธอจึงปล่อยให้เลอศิลป์พาเธอเดินออกมาจากฝูงชน