หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 694

ความตึงเครียดในห้องพักฟื้นคลายลงเมื่อพวกเขารู้แล้วว่าจะรักษาโจ้อย่างไร

โจ้ส่งยิ้มซาบซึ้งในให้รษิกาเมื่อเขาได้ยินว่าเขาจะหายดีในไม่ช้านี้ “ขอบคุณครับ คุณรษิกา”

สีหน้าของรษิกาเคร่งขรึมขึ้นเมื่อเธอได้ยินเสียงที่อ่อนล้าของโจ้ “ฉันแค่ทำงานของฉันจ้ะ ไม่ต้องขอบคุณหรอกนะ เธอน่าจะลำบากมามากเลยใช่ไหม?”

โจ้พยักหน้าอย่างเขินอายในขณะที่สีหน้าเขาก็มีแววแห่งความกังวล

นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนอื่นที่ไม่ใช่ผู้อำนวยการสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าหรือเด็กคนอื่นที่แสดงความห่วงใยฉันอย่างจริงใจ! ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังสวยมากๆ ด้วย! เธอทำให้ฉันนึกถึงแม่…

รษิกาลูบหัวเขาอย่างอ่อนโยน “ฉันสั่งยาให้เธอแล้วนะ เธอต้องกินยาตามหมอสั่งทุกวันแล้วเธอจะหายดีในไม่ช้า แล้วเธอก็ต้องกินข้าวด้วยหลังจากออกจากโรงพยาบาลไปแล้ว โอเคไหม? ฉันรู้ว่าเธอไม่ค่อยอยากกินมากเท่าไร แต่เธอก็ต้องฝืนกินเข้าไปอยู่ดี ไม่อย่างนั้นก็จะต้องป่วยแบบนี้อีก เข้าใจไหมจ๊ะ?”

โจ้พยักหน้าอย่างว่าง่าย

รษิกาหัวเราะออกมาอย่างโล่งอกเมื่อเห็นว่าเขายอมทำตามคำสั่งเธอ

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เจตนินใจสั่นเมื่อเห็นเธอปลอบใจโจ้อย่างมมีน้ำอดน้ำทน

ผู้อำนวยการสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้ากลับมาพร้อมกับยาไม่นานนักหลังจากนั้น และขอบคุณทั้งสองคนอยู่ซ้ำๆ ที่ช่วยเหลือพวกเขา

รษิกายิ้มบางๆ ให้เขาขณะที่เธอตอบว่า “เราแค่ทำงานของเราค่ะ คุณก็คงจะลำบากมากเลยที่ต้องดูแลเด็กเหล่านี้ที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า”

จากนั้นเธอก็ควักเงินสดปึกหนึ่งจากกระเป๋าเงินของเธอและมอบให้ผู้อำนวยการ “ฉันไม่ได้นำเงินสดติดตัวมามากนัก เนื่องจากวันนี้ฉันรีบออกมา มันไม่มาก แต่คุณสามารถใช้เงินนี่ซื้ออาหารให้โจ้เพื่อเติมสารอาหารที่เขาขาดได้ โทรหาฉันได้เลยนะคะหากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าต้องการอะไรอีกในอนาคต”

“คุณสองคนช่วยเหลือสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้ามามากแล้ว ผมรับเงินคุณอีกไม่ได้หรอกครับ! ผมสิที่ต้องเป็นฝ่ายขอบคุณพวกคุณมากกว่า!” ผู้อำนวยการคัดค้าน

“แต่…” เจตนินเสริม

รษิกาเกร็งขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินอย่างนั้น “อะไรเหรอคะ? อาการของโจ้มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”

“ถึงผมจะทำงานของผมจริงๆ แต่ผมก็ห้ามไม่ให้คุณแสดงความขอบคุณที่มีต่อผมได้ แต่ผมรู้สึกว่าแค่คำขอบคุณมันจะยังไม่จริงใจพอ”

รษิกาขมวดคิ้วขณะที่รู้สึกว่าคำพูดของเขาช่างฟังดูคุ้นเคย แต่เธอก็บอกไม่ได้ว่าคุ้นอย่างไร

กระนั้น เธอก็รู้ว่าเธอต้องทำอะไรบางอย่างหลังจากได้ยินเจตนินพูดอย่างนั้น

“คุณพูดถูกแล้วค่ะ คุณเจตนิน ฉันน่าจะรู้มาก่อนหน้านี้ ในเมื่อมันใกล้เที่ยงแล้ว คุณไปทานข้าวเที่ยงกับฉันดีไหมคะ?” เธอถาม