หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 697

เมธินีประทับใจกับเสียงเล็กๆ น่ารักของไอรดา

ฉันยังจำได้อยู่เลยว่าเธอไม่ยอมพูดอะไรสักคำในครั้งล่าสุดที่ฉันได้เจอแม่หนูคนนี้ จนหลายๆ คนคิดว่าเธอพูดไม่ได้ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเด็กหญิงคนนี้นั้นเปลี่ยนไปมากเหลือเกินในช่วงระยะเวลาแค่เพียงไม่นาน! เธอไม่เพียงเต็มใจที่จะเปล่งเสียงพูดออกมาเท่านั้น เสียงของเธอที่มาพร้อมกับรอยยิ้มหวานนั้นน่ารักราวกับนางฟ้าตัวน้อยๆ

เมธิธีลูบหัวไอรดาอย่างอ่อนโยนขณะที่มองดูเธอ “เด็กดีของป้า!”

เมื่อเมธินีลุกขึ้นยืน สายตาของไอรดาก็เหลือบไปเห็นอาหารที่วางอยู่เต็มโต๊ะ นั่นทำให้เธอเกิดความสงสัย

เพราะไอรดานั้นเติบโตมาในครอบครัวที่มีฐานะร่ำรวย พ่อครัวหรือไม่ก็คุณย่าของเธอจะเป็นคนตระเตรียมเรื่องอาหารการกินทั้งหมดให้กับเธอ ไอรดาจึงไม่เคยรู้จักกับอาหารที่ใส่กล่องกลับบ้านหรืออาหารจานด่วนว่าเป็นอย่างไร

อีกทั้งเธอก็ไม่เข้าใจว่าเหตุใดทั้งอชิและเบนนี่ถึงได้ดูตื่นเต้นเหลือเกินกับอาหารเหล่านั้น

เมธินีที่ถูกรษิกาโทรปลุกเมื่อเช้าเริ่มรู้สึกหิวเล็กน้อยเพราะเธอไม่ได้ทานอาหารเช้า เธอจึงเปิดกล่องอาหารและยื่นน่องไก่ทอดให้กับเด็กๆ

ไอรดาไม่รู้ว่าเธอควรทำอย่างไรกับน่องไก่ทอดนั้น เธอจึงมองตาแป๋วไปยังเมธินี

เมธินีนิ่งงันไปด้วยความงุนงง เมื่อคิดได้ว่าไอรดาอาจจะไม่เคยได้ทานน่องไก่ทอดมาก่อนเนื่องจากเธอเติบโตขึ้นมาราวกับเจ้าหญิงตัวน้อย

เมธินีจึงเดินไปหยิบถุงมือสำหรับทานอาหารและสวมให้ไอรดา และสอนวิธีการจับน่องไก่ให้กับเธออย่างอดทน

ไอรดายิ้มอายๆ ให้เธอก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “ขอบคุณค่ะ”

หัวใจเมธินีอ่อนยวบเมื่อได้ยินเช่นนั้น เธอหลงความน่ารักของไอรดาจนลืมทานอาหาร จนกระทั่งไอรดาทางน่องไก่เสร็จเรียบร้อย เมธินีก็รู้สึกตัวและเริ่มทานอาหารของเธอบ้าง

ขณะที่ทั้งสองคุยเรื่องยากันตลอดในระหว่างที่ทานอาหาร เจตนินก็เอ่ยถามขึ้นว่า “ผมเพิ่งนึกอะไรบางอย่างได้ตอนที่ผมเห็นคุณเตรียมใบสั่งยาให้กับโจ้ก่อนหน้านี้ คุณไม่ค่อยถนัดเรื่องยาเท่าไรใช่ไหมครับ?”

รษิกาหัวเราะแก้เขินเบาๆ ขณะที่เธอตอบกลับว่า “ใช่เลยค่ะ ฉันเรียนเกี่ยวกับวิชาฝังเข็ม ฉันเลยไม่ค่อยมีความรู้เรื่องยามากมายนัก ความรู้เรื่องยาของฉันอยู่ในระดับกลางๆ โชคดีมากที่ตอนนั้นคุณอยู่ด้วย”

เจตนินพยักหน้า “เราทุกคนมีความถนัดที่ต่างกัน ฝีมือการฝังเข็มของคุณนั้นน่าทึ่งมากจนทำผมอ้าปากค้าง ส่วนเรื่องการใช้ยา… ผมมีวารสารทางการแพทย์และตำราที่คุณสามารถยืมไปใช้งานได้เลยถ้าคุณต้องการ”

รษิกาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตกใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินเช่นนั้น “คุณ… คุณแน่ใจเหรอคะ?”

ที่ฉันเลือกที่จะอยู่ที่นี่และทำงานกับตระกูลดำรงกุลส่วนหนึ่งก็เพราะว่าฉันอยากได้ตำรายาโบราณของพวกเขา เขาจะให้ฉันจริงๆ ใช่ไหม?

เจตนินเลิกคิ้วใส่เธอ “ทำไมจะไม่ได้ล่ะ? คุณก็ถือว่าเป็นหุ้นส่วนของตระกูลของเราเหมือนกัน การที่คุณเก่งขึ้นก็จะเป็นประโยชน์กับทางเราด้วยนี่นา”