หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 703

ขณะที่เด็กๆ กำลังจะต่อรอง พวกเขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าใครบางคนที่หน้าประตูบ้าน

พวกเขาหยุดพูดและหันไปทางประตู และเห็นแม่ของพวกเขายืนอยู่ที่หน้าประตูด้วยสีหน้างุนงง พร้อมกับช่อดอกไม้ในมือ

“คุณแม่!” อชิและเบนนี่พุ่งตัวไปหาเธอทันทีเมื่อเห็นว่าเธอกลับมาถึงบ้านแล้ว

อย่างไรก็ตาม รษิกามองชายผู้ที่อยู่ในห้องนั่งเล่นในบ้านของเธอและขมวดคิ้ว เลอศิลป์งั้นเหรอ? เขามาทำอะไรที่นี่?

เธอเหลือบตามองช่อดอกไม้ในมือและรู้สึกผิดเล็กน้อย

เลอศิลป์เองก็สังเกตเห็นช่อดอกไม้ในมือของเธอเช่นกัน ทันใดนั้นเองมวลพลังงานที่ชวนหงุดหงิดก็ถาโถมเข้าใส่เขาอีกครั้ง เธอปฏิเสธช่อดอกไม้ทั้งหมดที่ฉันให้เธอก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้เธอกำลังถือช่อดอกไม้ที่ได้รับจากใครก็ไม่รู้ อาจเป็นรณภพไม่ก็เจตนิน เธอทำกับฉันแบบนี้เพื่ออะไร?

“แม่ครับ” เมื่อเห็นว่าไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับจากรษิกา เบนนี่จึงกระตุกชายเสื้อแม่ของเขาอีกที ฉันอยากให้แม่ช่วยโน้มน้าวพ่อเรื่องที่จะไม่ให้พวกเรากินไก่ทอดต่อไปอีกแล้ว!

เมื่อรษิกาได้สติและสบตากับเบนนี่ เบนนี่ดูเป็นกังวล

รษิกาข่มความรู้สึกแปลกๆ ที่เกิดขึ้นในใจของเธอและเอื้อมมือไปลูบผมเบนนี่ “ลูกมีอะไรหรือเปล่า?”

“พวกเรากินไก่ทอดเป็นอาหารกลางวันครับ” เบนนี่เอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบา

รษิกางุนงงเล็กน้อยเมื่อได้ยินเช่นนั้น ทำไมเบนนี่ถึงพูดแบบนั้น? ตอนที่เราอยู่ต่างประเทศ ฉันจะเป็นคนทำอาหารกลางวันให้พวกเขาเสมอ แต่เมื่อไรก็ตามที่ฉันยุ่ง ฉันก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากสั่งอาหารแบบกลับบ้านให้พวกเขา ส่วนใหญ่อาหารที่ซื้อกลับบ้านก็มักจะเป็นอาหารจานด่วนแบบง่ายๆ ซึ่งตอนนี้พวกเขาน่าจะคุ้นเคยกันดีอยู่แล้ว

ขณะที่เธอกำลังจะปลอบเบนนี่ เธอก็นึกขึ้นได้ว่าไอรดานั้นอยู่กับพวกเขาด้วยตอนที่ทานอาหารกลางวัน แม้ว่าอชิและเบนนี่อาจจะคุ้นเคยกับอาหารจานด่วนแบบนี้ แต่มันน่าจะเป็นสิ่งแปลกใหม่สำหรับไอรดา เลอศิลป์อาจพูดเช่นนั้นกับไอรดาก็เป็นได้

ไอรดาอยากจะพุ่งตัวมาหารษิกาพร้อมๆ กับอชิและเบนนี่ ติดที่ว่าพ่อของเธอจับมือเธอเอาไว้ก่อนที่เธอจะได้ทำเช่นนั้น ซึ่งเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร

รษิกาส่งยิ้มให้ไอรดาก่อนที่จะสบตากับเลอศิลป์ “คุณเลอศิลป์”

เลอศิลป์รู้สึกไม่พอใจเมื่อเห็นช่อดอกไม้ในมือของเธอ เขาเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชาว่า “คุณเป็นผู้หญิงที่น่าสนใจดีนะคุณรษิกา คุณออกไปเดทได้ยังไงกันในเมื่อลูกๆ ของคุณกำลังกินอาหารจานด่วนเป็นมื้อกลางวัน?”

รษิกาตอบเขากลับด้วยความรู้สึกผิดว่า “ฉันขอโทษด้วยค่ะ ฉันลืมไปว่าไอรดาอยู่ที่นี่ด้วย และลืมบอกเพื่อนเรื่องนี้ไป อชิและเบนนี่คุ้นเคยกับการทานอาหารพวกนี้ตั้งแต่ตอนที่ยังอยู่ต่างประเทศ เพื่อนของฉันคงจะ…”

ก่อนที่รษิกาจะทันได้พูดจนจบประโยค เลอศิลป์ก็พูดแทรกขึ้นว่า “คุณรษิกา คุณอาจจะยุ่งอยู่กับเรื่องออกเดท คุณเลยอาจจะหลงๆ ลืมๆ ไปบ้างว่าไหมล่ะ?”