หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 705

หลังจากที่เธอทำความสะอาดโต๊ะทานกาแฟเรียบร้อย เธอก็ลุกขึ้นเพื่อนำขยะไปทิ้งและพบว่าเลอศิลป์ยืนขวางประตูไว้ “ช่วยหลีกทางให้หน่อยได้ไหมคะ? คุณเลอศิลป์”

เลอศิลป์ขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเช่นนั้นก่อนที่จะเบี่ยงตัวหลีกทางให้เธอผ่านไป

เขามองเธอเธอเดินจากไปและไม่อาจห้ามสายตาของตัวเองให้มองไปยังช่อดอกไม้เที่เธอวางไว้บนโซฟา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ

หลังจากทิ้งขยะเรียบร้อยแล้ว เธอก็ได้ยินเลอศิลป์เอ่ยถามขึ้นด้วยเสียงต่ำว่า “คุณเคยบอกผมว่าคุณจะปฏิบัติกับผมเหมือนกับคนอื่นๆ ไม่ใช่เหรอ?”

รษิกาหยุดเดินเมื่อได้ยินคำพูดนั้นและเงยหน้ามองเขาด้วยด้วยสีหน้าสงสัย

เลอศิลป์ถามขึ้นด้วยสีหน้าบูดบึ้ง “ทำไมคุณถึงปฏิเสธการรับดอกไม้ที่ผมส่งให้คุณทุกครั้งก่อนหน้านี้ แต่กลับรับช่อดอกไม้จากใครก็ไม่รู้กลับมาบ้าน?”

ก่อนที่รษิกาจะทันได้ตอบอะไร เธอก็ได้ยินเขาพูดต่อว่า “แล้วดอกไม้นั่นมาจากใครล่ะ รณภพงั้นเหรอหรือว่าเจตนิน?”

“ได้มาจาก…” รษิกากำลังจะตอบโดยที่เธอไม่ได้คิดอะไร จังหวะนั้นเองเมื่อเธอสังเกตเห็นท่าทางน่ากลัวของเขาเธอก็หยุดพุดทันที

เลอศิลป์คิดว่าเธอกำลังจะตอบ แต่เขาก็ต้องประหลาดใจเมื่อจู่ๆ เธอก็เงียบไปหลังจากที่เริ่มต้นพูด

หลังจากรออยู่สักพักและยังไม่ได้รับคำตอบจากเธอ เลอศิลป์ก็ยิ่งดูอารมณ์เสียหนักยิ่งกว่าเดิม

รษิกาไม่อยากใส่ใจชายที่อยู่ตรงหน้าเธอ เธอจึงเดินต่อไปเพื่อที่จะเข้าบ้านแต่เขากลับคว้าข้อมือของเธอเอาไว้

“ทำไมคุณถึงไม่ตอบผม?” เลอศิลป์สบตามเธอด้วยแววตาเดือดดาลด้วยความโกรธ ความสงสัยในความสัมพันธ์ของเธอกับรณภพและเจตนินยิ่งทวีคูณมากขึ้นไปอีก

รษิกาหยุดเดินและหันกลับไปมองเขา เธอรู้สึกโกรธและผิดหวังมาก สายตาของเธอเย็นชาลงทันที

“ฉันอธิบายเรื่องนี้กับคุณไปหลายครั้งแล้ว ถ้าคุณยังคงอยากจะเข้าใจผิดแบบนั้น ฉันก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงแล้ว อีกอย่างสิ่งที่คุณพูดออกมาทั้งหมดก่อนหน้านี้ก็เป็นสิ่งที่คุณคิดเองเออเอง ฉันไม่เคยยอมรับอะไรเลย”

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาปล่อยฉันไปง่ายขนาดนี้…

แววตาของเลอศิลป์โกรธจัดและน่ากลัวเป็นอย่างมาก

เท่าที่ฉันเห็น การที่เธอยอมรับดอกไม้จากผู้ชายคนอื่นนั่นก็เท่ากับว่าเธอยอมตกลงคบกับผู้ชายที่ตามจีบเธอ อันที่จริงฉันก็ไม่ควรมาวนเวียนเป็นอุปสรรคความรักของเธอในครั้งนี้ การดูแลไอวี่อาจทำให้เธอต้องรำคาญใจ ไม่อย่างนั้นทำไมเธอถึงได้ปล่อยเด็กทั้งสามคนไว้ที่บ้านและให้พวกเขาทานอาหารจานด่วนกันแบบนั้น?

รษิกาหันไปสบตากับเลอศิลป์ “ฉันสัญญากับไอวี่แล้วว่าฉันจะทำอาหารเย็นให้เธอ ตราบใดที่เธอไม่บอกฉันเอง ฉันก็จะทำอาหารเย็นให้เธอตามสัญญา แม้ว่าคุณจะเป็นพ่อของเธอ แต่คุณก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะตัดสินใจแทนเธอแบบนี้”

เธอเอ่ยเช่นนั้นและเดินตรงเข้าไปในห้องครัว

เมื่ออชิ เบนนี่และไอรดาลงมาที่ชั้นล่าง พวกเขาก็เห็นเลอศิลป์อยู่ในห้องนั่งเล่นด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยจะดีนัก

เด็กๆ ทั้งสามสบตากันเมื่อเห็นเช่นนั้น พวกเขาสัมผัสได้ถึงบรรยากาศแปลกๆที่อบอวลอยู่ในห้องนั่งเล่น

คนโง่ที่ไหนก็ดูออกว่าตอนนี้ผู้ใหญ่ทั้งสองคนกำลังทะเลาะกันเพราะเรื่องช่อดอกไม้นั่น