หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 708

เมื่อมองผ่านประตูห้องครัว เธอก็มองเห็นภายในห้องนั่งเล่นได้

ไอรดามองเห็นพ่อของเธอขมวดคิ้วอยู่ เห็นได้ชัดว่าเขายังคงมีอารมณ์ไม่ค่อยจะดีนัก

เธอทำแก้มป่องอย่างไม่ค่อยพอใจ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพ่อเสียใจที่มาพาลใส่คุณรษิกากับฉัน ฮึ! มันเป็นความผิดของเขาเองที่ไม่ดูให้ดีก่อนว่าความจริงเป็นยังไง!

ถึงแม้ว่าไอรดาจะพร่ำบ่นเรื่องนี้อยู่ในใจ แต่เธอก็ยังอยากให้รษิกามาเป็นแม่ของเธอ

การช่วยเหลือพ่อในครั้งนี้ก็เหมือนกับการช่วยตัวฉันเองไปด้วย!

เมื่อคิดได้ดังนั้น เธอก็ตัดสินใจละทิ้งความไม่พอใจของเธอทั้งหมดเพื่อช่วยเหลือเลอศิลป์

เธอกระตุกชายเสื้อของรษิกาเบาๆ และเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงออดอ้อนว่า “คุณรษิกาคะ ไปเล่นเกมด้วยกันเถอะนะคะ…”

ท่าทางการแสดงออกของไอรดานั้นยอดเยี่ยมไร้ที่ติ เธอทำสีหน้าเศร้าสร้อยขณะที่เธอพูด ทำให้เหมือนว่าเธอยังรู้สึกเสียใจที่เลอศิลป์จะพาเธอกลับบ้าน

รษิกาอดไม่ได้ที่จะใจอ่อนเมื่อเห็นว่าไอรดามีท่าทางน่าสงสาร หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดเธอก็ยกมือลูบหัวเด็กหญิงและตอบตกลงเล่นเกม “ก็ได้จ้ะ”

เด็กๆ ทั้งสามสบตากันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสนุกทันทีที่เห็นว่ารษิกายอมตอบตกลง

หลังจากที่สัญญาว่าจะเล่นเกมกับเด็กๆ รษิกาก็ตรวจดูวัตถุดิบต่างๆที่เธอเตรียมเอาไว้สำหรับมื้อเย็น ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะเตรียมไว้ครบหมดแล้ว เหลือแค่ลงมือปรุงให้เรียบร้อยตอนค่ำนี้

เธอตรวจสอบให้แน่ใจอีกครั้งว่าทุกอย่างถูกเตรียมเอาไว้พร้อมแล้วจากนั้นก็ลุกขึ้นยืนและเดินตามเด็กๆ ออกจากห้องครัว

ทันทีที่เธอเดินออกมา เธอก็เห็นเลอศิลป์ยืนอยู่ในห้องนั่งเล่น

เขายืนอยู่ข้างๆ โต๊ะทานกาแฟและมองไปทางโซฟาด้วยสายตาที่ดูเศร้าเล็กน้อย

ก่อนหน้านี้เขาตั้งคำถามอย่างเกรี้ยวกราด แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะรู้สึกผิดเล็กน้อย

ไม่รู้ว่าฉันคิดไปเองหรือเปล่า แต่ฉันรู้สึกว่ามีใครสักคนมายุ่งกับดอกไม้ช่อนี้ มันดูยุ่งเหยิงกว่าปกตินิดหน่อย

รษิกาเดาไม่ออกว่าเด็กๆ ทั้งสามนั้นคิดจะทำอะไร เธอคิดว่าเด็กๆ อยากเล่นเกมแก้เบื่อกันเท่านั้น เธอจึงตอบตกลงอย่างง่ายดาย

เบนนี่วิ่งเข้าไปหาเลอศิลป์ด้วยความไร้เดียงสาและเอ่ยว่า “คุณเลอศิลป์ ทำไมไม่มาเล่นเกมกับพวกเราด้วยกันล่ะครับ?”

รษิกาขมวดคิ้วเล็กน้อยที่เห็นเบนนี่ทำเช่นนั้น เธอกลัวว่าเขาจะยังคงโกรธอยู่และอาจจทำให้เบนนี่ตกใจ

แต่รษิกาก็ต้องแปลกใจที่เห้นว่าเลอศิลป์ขมวดคิ้วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเขาเงยหน้าและสบตากับเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉยก่อนจะตอบตกลง “เอาสิ”

สายตาของเด็กๆ เป็นประกายเมื่อผู้ใหญ่ทั้งสองตกลงที่จะเล่นเกมกับพวกเขา

ไอรดาทำหน้าที่เป็นคนขานในรอบแรก เธอยืนอยู่ที่ปลายสุดของบันไดชั้นล่าง ในขณะที่คนอื่นๆ อยู่ที่จุดเริ่มต้นบริเวณหน้าประตูบ้าน

เนื่องจากระยะห่างจากจุดเริ่มต้นไปยังไอรดานั้นใกล้มาก รษิกาและเลอศิลป์จึงต้องใช้วิธีก้าวเท้าสั้นๆ เพื่อให้เท่าเทียมกับการก้าวเท้าของเด็กๆ