หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 711

เด็กๆ ไม่มีอารมณ์ที่จะเล่นเกมกันต่อแล้ว เมื่อรษิกาออกจากเกมไปก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่พวกเขาต้องเล่นเกมกันต่อ

ขณะที่เลอศิลป์มองดูเด็กๆ เดินตามกันไปนั่งลงบนพรมอย่างใจคอไม่ดีกัน เขาก็ยิ้มมุมปากเล็กน้อยด้วยความรู้สึกสนุก เลอศิลป์มองขึ้นไปที่ชั้นบนและเดินขึ้นบันไดไป

เขาต้องการคุยกับรษิกาและอธิบายเรื่องที่เขาเข้าใจผิดไปก่อนหน้านี้

ในตอนแรกเด็กๆ ทั้งสามคิดว่าแผนการของพวกเขานั้นล้มเหหลว แต่พวกเขาก็เห็นเลอศิลป์เดินขึ้นไปข้างบน

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาขึ้นไปหารษิกาอย่างแน่นอน

เมื่อพวกเขาเห็นเช่นนั้น ประกายแห่งความหวังก็ก่อตัวขึ้นในตาของพวกเขาอีกครั้ง

ที่ชั้นสอง รษิกาขังตัวเองอยู่ในห้องนอนด้วยความรู้สึกสับสนวุ่นวาย

เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอก่อนหน้านี้

ก่อนหน้านี้เธอยังหงุดหงิดกับท่าทีเอาแต่ใจของเขา แต่เธอก็ยังตกอยู่ในภวังค์เมื่อได้สบสายตาที่อ่อนโยนนั้นในระหว่างที่เล่นเกมกับเด็กๆ

ยิ่งนึกถึงเธอก็ยิ่งรู้สึกสมเพชตัวเอง

อาจเป็นเพราะว่าฉันไม่เคยเห็นรอยยิ้มแบบนั้นมาก่อนในช่วงหลายปีที่ฉันรักเขา ความรู้สึกในอดีตของฉันเลยประดังประเดเข้ามาในเวลานี้….

ขณะที่เธอกำลังจะออกจากห้อง เสียงฝีเท้าคู่หนึ่งก็ดังขึ้นที่หน้าประตู

มันไม่ใช่เสียงฝีเท้าของเด็กๆ ดังนั้นก็น่าจะเป็นเลอศิลป์

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เธอเองก็ยิ่งรู้สึกสับสนภายในใจ

เขาขึ้นมาที่ชั้นบนทำไม?

ก่อนที่เธอจะทันได้ตั้งสติ เสียงเคาะประตูห้องนอนของเธอก็ดังขึ้น

เสียงทุ้มของเลอศิลป์ดังลอดผ่านประตูห้องเข้ามา เลอศิลป์ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวอยู่ด้านหลังประตู “คุณอยู่ในห้องหรือเปล่า? ออกมาคุยกันเถอะ”

ฉันยังนึกไม่ออกว่าจะทำหน้ายังไงเมื่อต้องเผชิญหน้ากับเขา…

ฉันไม่เคยหวังว่าเขาจะเทียวไปเทียวมาหาฉันไม่เลิกอย่างนี้เลย

“บางทีตอนนี้ผมอาจจะรู้สึกแบบเดียวกันกับที่คุณรู้สึกเมื่อหกปีที่แล้ว” เลอศิลป์เอ่ยขึ้นพร้อมกับถอนหายใจ

ปฏิเสธไม่ได้ว่าการที่เลอศิลป์และรษิกาได้พูดคุยกันผ่านประตูในครั้งนี้มันง่ายกว่าครั้งไหนๆ เนื่องจากทั้งคู่ไม่ต้องเผชิญหน้ากันโดยตรง

เมื่อเลอศิลป์พูดถึงเธอในอดีตเมื่อหกปีก่อนขึ้นมา แววตาของเธอก็สั่นไหว

“ถ้าคุณต้องการเวลาเพื่อสงบจิตใจ ผมจะกลับบ้านก่อนและให้ไอวี่อยู่กับคุณที่นี่ แต่ผมอาจจะรบกวนให้คุณไปส่งเธอที่โรงเรียนในวันพรุ่งนี้ด้วย ผมจะมารับเธอกลับบ้านอีกทีในตอนค่ำ”

อีกครั้งที่เสียงของเลอศิลป์ดังขึ้นที่อีกฝั่งของประตู

รษิกาขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนที่จะเดินไปเปิดประตู ตอนที่เธอเปิดประตูเลอศิลป์ก็กำลังจะเดินลงบันได

“อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันก่อนเถอะค่ะ คุณเลอศิลป์” เธออดชวนเขาไม่ได้ขณะที่สบตาเขา

เมื่อเธอพูดจบ แม้แต่ตัวของเธอเองก็ยังรู้สึกประหลาดใจไปชั่วขณะ