หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 718

แม้จะไม่ค่อยพอใจเท่าไรนัก แต่ไอรดาก็รู้ดีว่าเธอจะได้กลับมาที่บ้านนี้บ่อยๆ อีกแน่นอน เนื่องจากพ่อของเธอกำลังพยายามตามจีบรษิกาอยู่ ดังนั้นเธอจึงลงจาโซฟาอย่างเชื่อฟังและกล่าวลารษิกาอย่างอ่อนหวานและกลับบ้านไปพร้อมกับเลอศิลป์

เมื่อรถของเลอศิลป์ขับออกไปจนลับสายตา รษิกาก็เดินกลับเข้าบ้านพร้อมกับอชิและเบนนี่

เด็กชายทั้งสองที่เล่นกันมาตลอดทั้งบ่ายและกังวลอยู่กับเรื่องราวของผู้ใหญ่ทั้งสองคน

มันเป็นเวลาดึกมากแล้ว ดังนั้นรษิกาจึงพาเด็กชายทั้งสองเข้านอนและเธอก็ตรงไปที่ห้องทำงาน

ในฐานะที่เป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงโด่งดังระดับประเทศทางด้านการแพทย์ ตระกูลดำรงกุลจึงได้รับความสนใจเป็นอย่างมากแม้ว่าพวกเขาจะไม่ค่อยสุงสิงกับใครมาเป็นเวลานานหลายปี

ดังนั้นสถาบันวิจัยที่จัดตั้งขึ้นในครั้งนี้จึงเป็นที่จับตามองอย่างมากทันที่ที่สร้างเสร็จ

ในการร่วมงานกันครั้งนี้ ตระกูลดำรงกุลไม่ได้ตั้งใจอยากจะปิดเงียบ ตรงกันข้ามพวกเรามีแผนจะประกาศรายชื่อผู้ที่ทำงานร่วมกันในอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้

เมื่อถึงวันนั้น รายชื่อเหล่านั้นจะไม่ได้เป็นเพียงการประกาศรายชื่อผู้ร่วมงานกับตระกูลดำรงกุลเท่านั้น แต่จะกลายเป็นการระบุชื่อแพทย์มากฝีมือให้กับคนธรรมดาในประเทศชวาลาได้รู้จักอีกด้วย

ในฐานะที่เธอเป็นหนึ่งในทีมแพทย์ รษิกาต้องทำงานหนักขึ้นเพื่อพัฒนาความรู้ความสามารถของเธอ เพื่อไม่ให้ทุกคนต้องผิดหวัง

ขณะที่เธอกำลังอ่านตำรา โทรศัพท์ของเธอที่อยู่ข้างๆ ก็ดังขึ้น

เธอชำเลืองมองหน้าจอและเห็นว่าเจตนินโทรเข้ามา

เธอจึงกดรับสายโดยไม่ลังเล “สวัสดีค่ะ มีเรื่องด่วนอะไรหรือเปล่าคะคุณเจตนินถึงได้โทรมาในเวลานี้?”

เจตนินนวดเบาๆ ที่ระหว่างคิ้วของเขา น้ำเสียงของเขาดูเคร่งขรึม “สวัสดีครับ คุณยังจำลูกสาวของตระกูลหัตถวุฒิที่คุณเจอในวันนั้นได้ไหมครับคุณรษิกา? ผมหมายถึงผู้หญิงที่เมาและมายืนต่อว่าคุณน่ะ”

ถ้าตามที่เขาบอก นี่คงจะเป็นคำขอร้องจากคุณจุลพัฒน์ แม้ว่าฉันคิดว่ามันไม่จำเป็นที่จะต้องไปพบกับผู้หญิงคนนั้น แต่อย่างน้อยฉันก็ควรเกรงใจคุณจุลพัฒน์ในสถานการณ์นี้

รษิกายิ้มขอบคุณให้กับความเชื่อมั่นที่คนปลายสายมอบให้เธอ เธอตอบด้วยเสียงเรียบว่า “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ถ้าคุณจรรยาภรณ์ อยากขอโทษฉันด้วยความเต็มใจ ฉันก็ไม่รังเกียจที่จะพบเธอ ใครจะรู้เราอาจลงเอยด้วยการเป็นเพื่อนกันก็ได้”

เจตนินไม่ได้คาดคิดว่ารษิกาจะตอบตกลงอย่างง่ายดายเช่นนี้ เขาตกตะลึงไปสองสามวินาที จากนั้นเขาก็เอ่ยเตือนเธอว่า “ลืมเรื่องการที่จะเป็นเพื่อนกับเธอไปได้เลยครับ ผมแปลกใจมากที่จู่ๆ เธอก็อยากขอโทษคุณ ผมรู้จักนิสัยเธอดี ผมว่าการนัดพบกันครั้งนี้น่าจะมีเรื่องให้ชวนปวดหัวมากว่า”

รษิกาเคยได้พูดคุยกับจรรยาภรณ์เพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น เธอจึงยังไม่ค่อยรู้ว่าจรรยาภรณ์เป็นคนอย่างไร

เธอรู้สึกหนักใจเมื่อได้ยินตำพูดของเจตนิน แต่อย่างไรก็ตามเธอคิดว่ามันจำเป็นที่จะต้องตอบรับนัดหมายเพราะจุลพัฒน์ “ขอบคุณที่เตือนฉันค่ะคุณเจตนิน ฉันจะระวังตัวตอนที่ได้พบกับเธอ”

ตระกูลดำรงกุลกำลังจะประกาศรายชื่อผู้ร่วมงานในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ดังนั้นเธอจึงไม่อยากสร้างปัญหาที่ไม่จำเป็น

เจตนินพึมพำในลำคอเพื่อรับทราบ จากนั้นทั้งสองก็บอกลากันก่อนที่จะวางสายโทรศัพท์ไป