หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 73

เมื่อเลอศิลป์เฝ้ารอจวบจนถึงตอนเย็น แต่ทว่าเขาก็ยังไม่ได้รับโทรศัพท์จากรษิกาเลย

เขาข่มความไม่พอใจเอาไว้แล้วออกไปที่โรงเรียนอนุบาลเพื่อรับไอรดา

เมื่อไปถึงโรงเรียน ฉันก็จะรู้ว่ามันขึ้นอะไรขึ้นกันแน่

เมื่อเขาเดินทางมาถึง เด็กส่วนใหญ่ก็กลับบ้านกันไปแล้ว

เลอศิลป์เหลือบไปเห็นลูกสาวของเขายืนแอบอยู่ตรงมุมห้อง

เธอก้มหัวลงและถือกระเป๋าไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง ท่าทางของเธอแสดงให้เห็นว่าท้อแท้และสิ้นหวัง

ขณะที่เลอศิลป์ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาก็เดินไปลูบหัวเธออย่างเบามือ “ทำไมลูกถึงอารมณ์ไม่ดี? เป็นเพราะว่าพ่อมาสายเหรอ? พ่อยุ่ง…”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ ไอรดาเม้มปากพลางพ่นลมหายใจหงุดหงิด และเดินผ่านเขาออกไป

มือของเลอศิลป์ค้างอยู่กลางอากาศ และเขาก็เงียบลงทันทีขณะที่หันกลับมาโดยอัตโนมัติเพื่อดูลูกสาวของเขาเดินมาที่รถ

เขามองจนเธอปีนขึ้นไปนั่งบนรถ ก่อนที่จะละสายตาออกจากคนตรงหน้าแล้วหันไปกวาดสายตามองเด็กๆ ที่เหลือแทน

ถึงกระนั้นเขาก็ยังไม่เห็นว่าจะมีวี่แววของฝาแฝดเลย

"คุณเลอศิลป์คะ...” ครูคนหนึ่งพูดแทรกออกมาเมื่อเธอสังเกตว่าเลอศิลป์ดูเหมือนกำลังมองหาใครบางคนอยู่ หัวใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ และเธอก็รีบเดินเข้ามาหาอย่างระแวดระวัง

เลอศิลป์เบนสายตามาที่คนตรงหน้าด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ “เด็กแฝดอยู่ไหน? พวกเขาถูกไล่ออกแล้วหรือยัง?”

คุณครูก้มหัวของเธอลงทันทีด้วยความรู้สึกผิด “ยังค่ะ ฉันตั้งใจจะบอกพวกเขาให้ทราบเมื่อพวกเขามาถึงโรงเรียน แต่วันนี้คุณรษิกาโทรมาหาฉันตั้งแต่เช้าว่าเด็กๆ ไม่สบาย ฉันก็เลยยังไม่ได้บอกเขาน่ะค่ะ…”

“โอเค” เลอศิลป์ตอบห้วนๆ ก่อนที่เขาจะเดินไปที่รถโดยไม่รอให้คุณครูได้พูดอะไรเลย

ขณะที่อยู่ในรถ ไอรดากอดกระเป๋านักเรียนของเธอไว้ที่ตักพร้อมกับเอาหัวพิงไว้บนกระเป๋า ดวงตาของเธอมีแต่ความเศร้าหมอง ราวกับว่ามีหลายสิ่งให้เธอครุ่นคิด

เมื่อเห็นว่าเลอศิลป์ขึ้นมาบนรถ เธอจึงรีบหันหน้าหนีไปอีกด้านโดยที่ไม่เงยหน้าขึ้นมามองอะไรเลย ก่อนจะขยับตัวไปชิดกับประตูรถเพื่อเว้นระยะห่างระหว่างพวกเขา

คติยาไม่มีทางเลือกอื่นนอกเสียจากทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นต่อสิ่งที่เกิดขึ้น

อย่างไรก็ตาม เมื่อถึงเวลาทานอาหารเย็น ไอรดาก็ยังไม่ลงมาชั้นล่างเสียที

คติยามองเลอศิลป์ซึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารโดยที่เขาไม่ได้สนใจอะไร เธอถอนหายใจเบาๆ และรีบวิ่งขึ้นไปข้างบนเพื่อพาไอรดาลงมาทานข้าวข้างล่าง

น่าเสียดายที่ไม่มีการตอบรับใดๆ ทั้งสิ้น ไม่มีคนเปิดประตูให้เธอเลยหลังจากที่เธอยืนเคาะประตูห้องอยู่นาน

“คุณหนูไอรดาคะ ได้โปรดออกมา…” ก่อนที่เธอจะพูดจบ เสียงอู้อี้ก็ดังขึ้นอยู่ภายในห้อง เสียงนั้นดังเหมือนกับว่ามีอะไรถล่มลงไปที่พื้น

หัวใจของคติยาหล่นไปอยู่ตาตุ่ม ขณะที่เธอกำลังจะลงไปหาเลอศิลป์ข้างล่าง เธอก็เดินวนไปวนมาเนื่องจากทำอะไรไม่ถูก ทันใดนั้นเธอก็พบว่าเลอศิลป์มายืนอยู่ข้างหลังเธอแล้ว

“คุณเลอศิลป์ คุณก็รู้นี่คะว่านิสัยของคุณหนูไอรดาเป็นยังไง เธอเป็นคนที่เข้ากับคนอื่นได้ยาก เพราะเธอไม่รู้ว่าควรจะพูดยังไง ได้โปรดอดทนกับเธอมากกว่านี้หน่อยนะคะ จะเกิดอะไรขึ้นถ้าหากคุณไม่สื่อสารกับคุณหนูให้เข้าใจ? คุณก็รู้ว่าคุณหนูไอรดาแตกต่างจากเด็กคนอื่นๆ มากขนาดไหน คุณไม่กังวลบ้างเหรอคะว่าอาการของเธอจะแย่ลงไปกว่าเดิมหรือเปล่า?” คติยาถามขึ้น

เสียงสิ่งของบางอย่างตกลงพื้นในห้อง ทำให้คติยาเป็นกังวลอย่างมาก เธอกังวลมากจนตาแดงก่ำเมื่อพูดประโยคสุดท้ายไปเมื่อครู่