หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 732

ในตอนเย็น หลังจากโรงเรียนเลิกแล้ว อชิกับเบนนี่ก็นั่งจ้องหน้าพ่อของพวกเขาที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยความสับสน

“แม่ของพวกเธอมีธุระต้องจัดการ ฉันก็เลยจะมารับส่งพวกเธอในอีกสองสามวันข้างหน้านี้” เลอศิลป์อธิบายด้วยเสียงทุ้มต่ำ

เด็กชายมองหน้ากันเมื่อได้ยินคำพูดเขาแต่ไม่ได้คิดอะไรมาก อย่างไรแล้วจากมุมมองของพวกเขา ไม่ว่าพ่อหรือแม่ของพวกเขามารับก็เหมือนกันไปหมด

ที่จริงการที่แม่มอบหมายเรื่องรับส่งพวกเราที่โรงเรียนให้พ่อ ก็น่าจะหมายความว่าความสัมพันธ์ของพ่อกับแม่เริ่มเป็นไปในทางที่ดีขึ้นสินะ

เมื่อคิดได้เช่นนี้แล้ว อชิกับเบนนี่ก็แอบพอใจอยู่ลึกๆ ขณะที่พวกเขาเดินตามเลอศิลป์ขึ้นรถไปอย่างว่าง่าย

ไอรดาเองก็มีความสุขราวกับขึ้นสวรรค์เช่นกัน

ถ้าพ่อได้รับผิดชอบการไปรับไปส่งอชิและเบนนี่ที่โรงเรียนในช่วงสองสามวันนี้ ก็แปลว่าฉันจะได้ไปบ้านคุณรษิกาทุกวันเลยล่ะสิ!

เด็กทั้งสามคนอารมณ์ดีมากและพูดคุยกันไปตลอดทางขณะนั่งอยู่ข้างหลัง

แต่เลอศิลป์แตกต่างจากพวกเขา ชายหนุ่มกำลังคิดถึงรษิกาพลางมีสีหน้าที่เคร่งขรึม

ชัดเจนว่าจรรยาภรณ์อยู่เบื้องหลังเรื่องพวกนี้ทั้งหมด ดูเหมือนบทเรียนที่ฉันสั่งสอนพวกหัตถวุฒิไปเมื่อคราวก่อนจะยังไม่ดีพอ เธอเลยยังมีแรงเหลือมากพอจะออกมาก่อเรื่องอย่างนี้สินะ!

เลอศิลป์จอดรถเมื่อพวกเขามาถึงบ้านของรษิกาและพาเด็กๆ ทั้งสามคนเข้าไปในบ้าน

ในตอนนั้น รษิกากำลังเตรียมอาหารเย็นอยู่ในครัวขณะกำลังคิดถึงเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นมาในวันนี้

เธอใจลอยไปก็เลยไม่ได้สังเกตว่าเด็กๆ กลับมาแล้ว

“แม่ครับ!” เด็กๆ ไม่ได้คิดอะไรมาก และวิ่งเข้าไปในครัวด้วยความตื่นเต้นเมื่อเปลี่ยนรองเท้าเสร็จแล้ว

ตอนนั้นเองที่รษิกากลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงและมองลงมาที่เด็กๆ พลางยิ้ม

เบนนี่กอดขาแม่ของเขาอย่างไร้เดียงสา “แม่ครับ ทำไมคุณเลอศิลป์ถึงได้มารับเราล่ะครับ? ป้าเมธินีไปไหนล่ะครับ?”

เลอศิลป์ยิ้มเมื่อเขาได้ยินอย่างนั้น “ฉันก็ติดต่อนายมาเพราะเรื่องนี้นั่นแหละ”

ตอนนี้ชาวเน็ตส่วนมากก็ตั้งคำถามกันว่ารษิกามีคุณสมบัติมากพอจะเข้าร่วมโครงการของตระกูลดำรงกุลหรือเปล่า และเธอเข้าร่วมโครงการนี้ได้อย่างไร

ไม่มีใครรู้คำตอบนั้นได้ดีไปกว่าอัครพล

ถ้าชายชราคนนั้นยินดีที่จะชี้แจงทุกอย่างเพื่อปกป้องเธอ การพูดคุยเหล่านั้นก็จะจบลงไปโดยธรรมชาติ

แต่ผลที่ตามมาคือครอบครัวคชาเรศนั้นจะถูกดึงเข้ามาในเรื่องราวที่ไร้สาระเช่นนี้ด้วย

“ไม่ต้องด่วงนะ เรื่องของคุณหมอรษิกาก็เป็นเรื่องของนาย และเรื่องของนายก็ถือเป็นเรื่องของฉันด้วยเหมือนกัน ครอบครัวฉันจะช่วยนายแน่นอน ยังไงๆ ก็มีแค่เราเท่านั้นที่จะช่วยได้” จักรภพตอบด้วยความเชื่อมั่น

เลอศิลป์พึมพำตอบกลับไป “อันที่จริง เรื่องพวกนี้จะจบไปได้ด้วยการแทรกแซงของคุณปู่อัครพลเท่านั้น ขอโทษที่ต้องรบกวนท่านนะ แล้วฉันจะไปเยี่ยมหาเพื่อขอบคุณท่านในคราวหน้า”