หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 740

หลังจากวางสายไปแล้ว สิ่งที่อัญชสาคิดได้ก็มีเพียงแค่เรื่องทุกอย่างที่เลอศิลป์ทำเพื่อรษิกา

ในเวลาเดียวกันนั้น เธอรู้สึกดีที่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้ ถ้าฉันทำอะไรลงไป เลอศิลป์จะต้องรู้แน่ๆ และถ้าเป็นอย่างนั้น ฉันกลัวว่าจะต้องเจอกับชะตากรรมอันเลวร้ายแบบจรรยาภรณ์แน่ แต่เลอศิลป์ก็ออกตัวทำเพื่อนังนั่นอย่างเปิดเผยมากในตอนนี้ ถ้าสถานการณ์ยังเป็นอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆ ฉันก็เสี่ยงที่จะเสียตำแหน่งคู่หมั้นของเลอศิลป์! ไม่ได้การแล้ว ฉันต้องทำอะไรสักอย่าง

อัญชสานั่งอยู่ในห้องตลอดทั้งเช้า แต่ก็คิดแผนการอะไรไม่ออกเลย

ในช่วงบ่าย เมื่อบริกรหญิงคนหนึ่งเอาอาหารมาเสิร์ฟให้ เธอก็ลุกไปเปิดประตู

อัญชสาขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อมองดูบริกรสาวเข็นรถที่มีอาหารวางอยู่เต็มไปหมดเข้ามาในห้องขณะที่มีความคิดบางอย่างผุดขึ้นมาในหัว

บริกรหญิงคนนั้นกำลังหยิบจานจากที่รถเข็นไปวางยังโต๊ะอาหาร ขณะที่มีมือข้างหนึ่งยื่นมาจากข้างหลังเธอ

“ไม่เป็นไรหรอก ฉันทำเองได้” อัญชสากล่าวอย่างอ่อนโยน

บริกรสาวอึ้งไปพักหนึ่งหลังจากได้ยินเช่นนั้น เธอตั้งสติได้และปฏิเสธไปอย่างไม่รู้ตัว “มันเป็นหน้าที่ฉันค่ะ คุณ…”

ก่อนที่เธอจะทันได้พูดจบ บริกรสาวก็รู้สึกเหมือนมีคนมากระแทกตัวเธอ

“โอ๊ย!” อัญชสากรีดร้องและเซไปข้างหลังสองก้าว จากนั้นเธอก็ล้มลงบนพื้นในท่าตะแคงขณะที่สีหน้าเจ็บปวดแผ่ไปทั่วใบหน้าของเธอ

ก่อนที่พนักงานเสิร์ฟจะเข้าใจถึงเหตุการณ์ที่พลิกผันอย่างไม่คาดคิด เธอก็รู้อยู่แล้วว่าใครก็ตามที่สามารถอยู่ในห้องสวีทสุดหรูนี้ได้จะต้องเป็นคนที่ร่ำรวยหรือมีอิทธิพลสูง จึงไม่ต้องสงสัยเลยว่าเธอไม่สามารถทำให้ผู้หญิงคนนี้ขุ่นเคืองได้

ไม่ว่าเธอจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับการล้มของลูกค้าหรือไม่ ก็ไม่มีทางที่เธอจะปฏิเสธความรับผิดชอบได้เนื่องจากเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นตอนที่เธอมาส่งอาหาร

“ฉันขอโทษจริงๆ ค่ะ มันเป็นความผิดฉันเองที่ไม่ระวัง คุณไม่เป็นไรใช่ไหมคะ?” บริกรคนนั้นกล่าวขอโทษอย่างรวดเร็วโดยไม่ลังเลใจเลย

ดวงตาเธอมีแววเย็นเยียบฉายขึ้นมาเมื่อเธอรู้สึกได้ถึงน้ำเสียงที่เฉยเมยของเขา แม้กระนั้น เธอก็ยังพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่น่าสงสาร “เลอศิลป์คะ แขนฉันเจ็บมากเลย”

เขาขมวดคิ้วหลังจากได้ยินเช่นนั้น “งั้นก็ไปโรงพยาบาลสิ”

แต่เลอศิลป์ก็นึกได้ถึงคำสั่งของแม่เขาที่ให้ดูแลอัญชสา จึงเสริมไปว่า “เดี๋ยวผมให้คนอื่นไปส่งคุณที่โรงพยาบาลก็ได้ถ้าจำเป็นต้องไปจริงๆ”

สีหน้าของอัญชสาทวีความน่ารังเกียจเพิ่มขึ้นมา “ไม่จำเป็นหรอกค่ะ อาการมันไม่ได้รุนแรงมาก แต่ฉันปวดนิดหน่อย คงไม่สะดวกที่จะอยู่คนเดียวในโรงแรม ฉันเลยอยากขอไปอยู่ที่บ้านคุณก่อนสักสองสามวันได้ไหมคะ?”

พนักงานคนนั้นงุนงงไปทันทีเมื่อเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วและได้ยินน้ำเสียงของอัญชสา แต่ในเวลาต่อมาอัญชสาก็หันมาจ้องหน้าพนักงานคนนั้นจนทำให้เธอตกใจกลัว

อีกฝั่งของสายโทรศัพท์ เลอศิลป์นั้นขมวดคิ้วแน่นโดยไม่ได้มีท่าทีว่าจะตอบรับกับคำขอของอัญชสาเลย ช่วงเวลาที่ผ่านมา รษิกาก็ระมัดระวังเรื่องสถานะที่ฉันเป็นคู่หมั้นของอัญชสามาตลอด ซึ่งส่งผลให้เธอไม่เต็มใจที่จะยอมรับการตามจีบของฉันเลบ ในที่สุดมุมมองของเธอเกี่ยวกับฉันก็เริ่มดีขึ้นแล้ว ถ้าฉันอนุญาตให้อัญชสาย้ายเข้ามาในบ้าน ฉันกลัวว่าความพยายามก่อนหน้านี้จะพังทลายลงน่ะสิ