หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 76

ในตอนแรก รษิกาอึ้งกับการกระทำของไอรดา แต่หลังจากนั้นเพียงไม่นานหัวใจของเธอก็ค่อยๆ เจ็บปวดตามขึ้นมา เธอย่อตัวลงไปนั่งคุกเข่าตามสัญชาตญาณก่อนที่จะดึงไอรดาเข้ามาโอบกอดไว้ในอ้อมแขนพร้อมกับลูบหลังเพื่อปลอบใจ

ไอรดาดึงชายเสื้อของรษิกาไว้แน่นพร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นโดยที่ไม่สามารถยับยั้งได้เลย

แววตาที่หมดหนทางแสดงออกมาผ่านดวงตาของเลอศิลป์ขณะที่เขากำลังเฝ้ามองเหตุการณ์ตรงหน้า

เมื่อไม่นานมานี้ตอนที่พวกเราอยู่ที่บ้าน สิ่งที่ไอรดาทำก็คือการหลบหน้าฉันและไม่ฟังอะไรทั้งนั้น แต่ในตอนนี้ที่รษิกาเจอกับเธอ กลับกลายเป็นว่าไอรดาเอื้อมมือไปขอกอดเธอเองโดยที่ไม่คิดลังเลใจ เป็นปกติที่เด็กต้องพึ่งพาแม่อย่างนั้นหรือ?

“โอเคจ้ะ หยุดร้องไห้ก่อนนะ เธอบอกฉันได้ไหมว่าเธอเป็นอะไร?” รษิกาปลอบใจไอรดาด้วยความรู้สึกเป็นห่วง

และแน่นอน ไอรดาเองก็ไม่รู้ว่าจะพูดออกมาด้วยวิธีไหน

ในที่สุดเลอศิลป์ก็กระแอมในลำคอเล็กน้อยก่อนที่จะพูดอย่างเย็นชาว่า “วันนี้เธอไปโรงเรียนอนุบาลแล้วไม่เห็นลูกๆ ของคุณ เธอจึงคิดว่าพวกเขาจะไม่ไปโรงเรียนแล้ว ตอนเลิกเรียนกลับมาที่บ้านเธอก็เอาแต่นอนร้องไห้ตลอดทั้งคืน และขอให้ผมพาเธอมาที่นี่เพื่อยืนยันว่าทำไมพวกเขาถึงไม่ได้ไปโรงเรียน”

รษิกาถอนหายใจเมื่อได้ยินเช่นนี้ สาวน้อยคนนี้ติดลูกชายของฉันจริงๆ อย่างนั้นหรือ?

เมื่อคิดเช่นนั้น รษิกาจึงพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า “โอ๋ๆ ไม่ต้องร้องไห้นะจ๊ะ วันนี้เด็กๆ ปวดท้อง ฉันก็เลยโทรไปลาเรียนให้พวกเขา แล้ววันพรุ่งนี้เขาจะกลับไปเล่นที่โรงเรียนกับหนูนะจ๊ะ”

เมื่อเธอได้ยินว่ารษิกาพูดแบบเดียวกันกับเลอศิลป์ ในที่สุดไอรดาก็ยอมเช่ือแล้วค่อยๆ หยุดสะอื้นลงก่อนจะเธอผละตัวเองออกจากอ้อมกอดของรษิกา เธอค่อยๆ แอบมองเข้าไปในบ้านอย่างเงียบๆ เพราะอยากเห็นเด็กชายทั้งสองคน

แต่จุดที่เธอยืนอยู่ไม่สามารถมองเห็นห้องทานอาหารที่ฝาแฝดนั่งอยู่ได้เลย และเมื่อไม่เห็นเด็กสองคนนั้นมันก็ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจอีกครั้ง

รษิกาสังเกตเห็นปฏิกิริยาของไอรดาที่ทำท่าค่อยๆ แอบชะเง้อมอง เธอจึงลูบหัวไอรดาแล้วถามว่า “เธออยากเล่นกับพวกเขาไหม? ฉันพาเธอไปหาพวกเขาได้นะ”

พอเธอพูดจบ เธอก็ยิ้มออกมาและอุ้มไอรดาขึ้น ขณะที่เธอกำลังจะเดินเข้าไปข้างในบ้าน จู่ๆ ไอรดาก็เอนตัวไปข้างหลัง

ซึ่งทำให้รษิกานึกขึ้นได้ในตอนนั้นว่าชายหนุ่มยังยืนอยู่ที่ประตูหน้าบ้าน

อชิและเบนนี่ที่กำลังเพลิดเพลินอยู่กับการทานอาหาร เมื่อสังเกตเห็นว่าพวกเขาเดินเข้ามาในห้อง เด็กๆ ก็เลยกลืนอาหารเข้าไปในปากด้วยสีหน้าที่งุนงง “ไอวี่ เธอมาทำอะไรที่นี่?”

รษิกาวางไอรดาลงตรงกลางระหว่างพวกเขาพลางพูดเบาๆ ว่า “ไอวี่เป็นกังวลมากที่วันนี้ลูกๆ ทั้งสองคนไม่ได้ไปโรงเรียน เธอร้องอยากจะมาหาพวกลูกค่ะ เอาสิ คุยกับเธอหน่อยสิลูก”

เพื่อยืนยันคำพูดของรษิกา ไอรดาจึงยืนนิ่งขณะที่เธอประสานมือไว้ที่ชุดด้วยความรู้สึกประหม่าเล็กน้อย เธอจ้องอชิและเบนนี่ตาไม่กะพริบ ปลายจมูกสีชมพูทำให้เธอเหมือนตุ๊กตาตัวน้อยๆ ที่แสนจะน่ารัก

ขณะที่อชิและเบนนี่มองหน้ากันเมื่อเห็นว่าไอรดาเป็นเช่นนี้ พวกเขามองว่าเธอทั้งน่ารักและน่าสงสารเป็นอย่างมากในเวลาเดียวกัน

“เมื่อเช้าพวกเราไม่ค่อยสบายน่ะ แต่ตอนนี้พวกเราทั้งสองคนดีขึ้นมากแล้วหลังจากที่ได้กินยา ไม่ต้องเป็นห่วงนะ” อชิพูดออกไปโดยที่ไม่ลังเล

เบนนี่หันหน้าไปทางไอวี่และทำหน้าบูดบึ้งใส่เธอ “ดูเธอสิ ทำไมถึงกลัวขนาดนั้น พวกเราแค่หยุดวันเดียวเองนะ อยู่ห่างเราแค่วันเดียวไม่ได้เลยเหรอ? เจ้าลูกสมุนตัวน้อย”

ไอรดารู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมากเมื่อได้ยินคำพูดออกมาจากปากของพวกเขา เธอจึงยิ้มร่าออกมาด้วยความดีใจ