หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 768

ในขณะเดียวกัน แม้ว่าไฟในห้องของอัญชสาจะปิดไปแล้ว แต่เธอก็ยังไม่ได้เข้านอน

อัญชสารอจนกระทั่งเธอเห็นเลอศิลป์อุ้มไอรดาไปที่รถ แล้วค่อยๆ ขับรถออกจากบ้านฟ้าศิริสวัสดิ์ไป ก่อนที่เธอจะย่องไปรอบๆ ห้องของเธอเพื่อรวบรวมบางสิ่ง จากนั้นเธอก็เปิดประตูแล้วพุ่งไปที่ห้องของไอรดา

เลอศิลป์รีบจากไปอย่างรวดเร็วจนเขาไม่ได้ปิดประตูห้องของไอรดาด้วยซ้ำ ซึ่งทำให้ทุกอย่างง่ายขึ้นสำหรับอัญชสา

เธอใช้แสงจากหน้าจอโทรศัพท์ส่องดูว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่ และเปลี่ยนของบางอย่างในห้องน้ำของไอรดา หลังจากตรวจดูห้องอย่างระมัดระวังและแน่ใจว่าไม่มีอะไรผิดปกติ เธอก็ออกไปเงียบๆ

เมื่อกลับมาถึงห้องของเธอ และได้นึกถึงสีหน้าเศร้าสร้อยของไอรดา ก็ทำให้ใจของเธอเต็มไปด้วยความยินดี

นังเด็กบ้านั่น... มาดูกันว่าเธอจะกล้าต่อต้านฉันอีกไหม!

ในขณะเดียวกัน อาการของไอรดาก็ไม่ดีขึ้นแต่อย่างใดเมื่อพวกเขาเดินทางไปบ้านของรษิกา เธอไม่สามารถห้ามตัวเองจากการเอื้อมมือไปเกาบนผิวหนังของเธออย่างรุนแรงเป็นครั้งคราว

เลอศิลป์เห็นสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่ผ่านกระจกมองหลัง และคิ้วของเขาก็ขมวดเข้าหากัน ขณะที่พวกเขาจอดรถที่สัญญาณไฟจราจร เขาก็ถือโอกาสโทรหารษิกาอีกครั้ง

รษิกาเตรียมอุปกรณ์การแพทย์ของเธอไว้แล้ว และกำลังรอให้พวกเขามาถึงอย่างใจจดใจจ่อ

เมื่อเธอเห็นว่าเลอศิลป์โทรมา เธอก็รับโทรศัพท์ทันที

“ผมกำลังไปบ้านคุณ แต่ไอวี่ทนอาการคันไม่ไหวและเกาอยู่ตลอดเวลา คุณน่าจะลองคุยกับเธอสักพักนะ”

เลอศิลป์คิดไปโดยไม่รู้ตัวว่ารษิกาเป็นแม่ผู้ให้กำเนิดของไอรดา เขาพูดในลักษณะที่ฟังดูราวกับว่านั่นเป็นสิ่งที่ธรรมดาที่สุดสำหรับรษิกาที่จะทำ

สำหรับรษิกา เนื่องจากเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับไอรดา เธอจึงไม่ได้สังเกตเห็นอะไรแปลกๆ ในน้ำเสียงของเขาและตอบตกลงโดยไม่ลังเล

ไอรดาอยู่ที่เบาะผู้โดยสารด้านหลัง เธอจ้องมองโทรศัพท์ของเลอศิลป์ทันทีที่ได้ยินเสียงของรษิกา ฉันอยากคุยกับคุณรษิกา!

วินาทีต่อมา ไอรดาก็เห็นเขาส่งโทรศัพท์ให้เธอ

เธอวางสายและไปที่อินเตอร์คอมเพื่อเปิดประตูบ้านให้เลอศิลป์กับไอรดาเข้ามา หลังจากนั้นเธอก็เปิดประตูคฤหาสน์และรออยู่ที่สนามหญ้า

ในความมืดมิดของค่ำคืน เธอเฝ้าดูรถคันหนึ่งขับเข้ามาหาเธออย่างช้าๆ และหยุดที่สนามหญ้าหน้าบ้านของเธอ

เลอศิลป์ลงจากรถ เสื้อเชิ้ตของเขาเป็นเพียงเสื้อสีเทาหม่นบางๆ เขาหันไปเปิดประตูส่วนผู้โดยสารด้านหลังแล้วอุ้มไอรดาลงจากรถ

"คุณรษิกา!” จากระยะไกล ไอรดายื่นมือออกไปหารษิกาขณะที่ยังอยู่ในอ้อมแขนของพ่อของเธอ และต้องการให้รษิกาอุ้มเธอ

รษิการีบไปข้างหน้าเพื่ออุ้มไอรดาไว้ แต่เลอศิลป์ก็หลบเลี่ยงไป

รษิกาผงะไป เธอนึกถึงบทสนทนาที่ค่อนข้างไม่เป็นที่พอใจของพวกเขาในช่วงเย็นวันนั้น และเธอเดาว่าเขายังคงรู้สึกหงุดหงิดใจกับความสัมพันธ์ของเธอกับแจ็ค

อย่างไรก็ตาม เลอศิลป์กลับขมวดคิ้วและพูดเพียงว่า "เราไม่รู้ว่ามันติดต่อได้หรือเปล่า"