หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 774

โชคดีที่สเปรย์ที่พวกเขาผลิตขึ้นนั้นใช้ได้ผลในเวลาอันรวดเร็ว

เพียงไม่กี่วินาทีหลังจากที่รษิกาฉีดสเปรย์ให้เด็กๆ จนทั่ว พวกเขาก็ไม่คัน จะเหลือก็เพียงแค่ไข้สูง

หลังจากพ่นยาจนทั่วแล้ว เธอก็หันกลับมามองชายที่อยู่ข้างหลังเธอ เธอยื่นสเปรย์ในมือให้เขา “ไปจัดการในห้องน้ำได้เลยนะคะ คุณเลอศิลป์”

เลอศิลป์พยักหน้าเล็กน้อย แล้วหยิบสเปรย์เดินเข้าไปในห้องน้ำ

ในทางกลับกัน รษิกาก็เปิดขวดสเปรย์อีกขวดแล้วฉีดใส่ตัวเองในห้องนอน

เมื่อเสร็จแล้ว เธอก็ฉีดสเปรย์ไปทั่วทั้งห้อง จากนั้นเธอก็ฉีดน้ำยาฆ่าเชื้อที่ชั้นบนและฆ่าเชื้อภายในห้อง

เมื่อเธอทำความสะอาดสถานที่เสร็จแล้ว เลอศิลป์ก็บังเอิญก้าวออกจากห้องน้ำพอดี

เมื่อเห็นเธอวุ่นวายอยู่ในห้องนอน เขาก็ก้าวไปข้างหน้าพลางขมวดคิ้วและคิดว่าที่จะช่วยเหลือ

“พาเด็กๆ ออกไปก่อนค่ะ ห้องนี้ต้องปล่อยว่างไว้สักสองวัน” รษิกาสั่งโดยสังเกตเห็นความตั้งใจของเขา

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เลอศิลป์ก็เปลี่ยนทิศทางอย่างรวดเร็ว เขาอุ้มเด็กๆ ลงไปข้างล่างทีละคนและวางพวกเขาไว้บนโซฟาทันที ต่อจากนั้น เขาก็มุ่งหน้ากลับไปที่ห้องนอนของรษิกา

มันเป็นช่วงกลางดึก ดังนั้น รษิกาจึงค่อนข้างง่วงเล็กน้อยหลังจากที่เธอทำทุกอย่างเสร็จแล้ว เธอกำลังจะลงไปชั้นล่างเพื่อตรวจสอบเด็กๆ เมื่อเธอชนเข้ากับหน้าอกแข็งๆ ทันทีที่เธอหันกลับมา

ก่อนที่เธอจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เลอศิลป์ก็ยื่นมือออกมาโอบเอวเธอไว้แล้ว

รษิกานิ่งงันไปหลายวินาทีก่อนที่เธอจะกลับสู่ความเป็นจริงทันที ทันใดนั้นเธอก็ถอยออกไป “ทำไมคุณถึงกลับมาล่ะ?”

“เด็กๆ หลับกันหมดแล้ว ผมก็เลยขึ้นมาดูว่าคุณต้องการความช่วยเหลือหรือเปล่า” เลอศิลป์ตอบด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก

รษิกาเอียงคอรับทราบคำตอบของเขา และยกสเปรย์ในมือขึ้น “ฉันจัดการกับทุกอย่างที่นี่แล้ว ต่อไปคุณต้องฆ่าเชื้อในรถของคุณให้ทั่วนะคะ”

เลอศิลป์ตอบรับทันที

ในขณะเดียวกัน เลอศิลป์ก็ขมวดคิ้ว เพราะเขาคิดว่าเบนนี่กำลังฝันถึงชายที่ทอดทิ้งเขาและแม่ของเขาไป

ด้วยความเป็นไปได้นั้น เขาจึงจ้องมองผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ ด้วยแววตาที่หม่นหมอง

ตรงกันข้าม รษิกานั้นไม่รู้ความคิดของเขาเลย เมื่อเธอสบตากับเขา เธอเพียงแต่รู้สึกผิด เธอกลัวว่าเขารับรู้ถึงตัวตนของอชิและเบนนี่

ขณะที่เลอศิลป์เหลือบมองสีหน้าของเธอ สายตาเขาก็ยิ่งหมองลงมากขึ้น

ทั้งสองจ้องตากันเป็นเวลานาน ความคิดที่แตกต่างกันแล่นเข้ามาในจิตใจของพวกเขา รษิกาเป็นคนแรกที่หลบตาไป เธอแนะนำว่า “พาพวกเขาไปที่ห้องพักแขกชั้นหนึ่งกันเถอะ ห้องนั้นยังสามารถไปนอนอยู่ได้”

เลอศิลป์ละสายตาอย่างเฉื่อยชาและโน้มตัวลงและอุ้มอชิกับเบนนี่ขึ้นมา จากนั้นเขาก็หันหลังมุ่งหน้าไปยังห้องรับแขก

ในทางกลับกัน รษิกาก็อุ้มไอรดาขึ้นมาอย่างระมัดระวังและเดินตามเขาเข้าไปในห้อง