หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 80

ดวงตาของเบนนี่เป็นประกายแวววับ เมื่อเห็นว่าเลอศิลป์ยอมอชิ เขาจึงพยายามทำแบบเดียวกันบ้าง

เมื่อคิดอยู่ครู่หนึ่ง เบนนี่ก็ตักมันฝรั่งอบลงในจานของเลอศิลป์และมองดูเขาอย่างคาดหวัง

ท่าทีครุ่นคิดของเด็กชาย ทำให้เลอศิลป์อึ้งไปเพราะคิดว่าเด็กชายกำลังตั้งใจจะป่วนเขา เขายิ้มขอบคุณก่อนที่จะเรียกสติกลับมา “ขอบคุณครับ เธอเองก็ควรจะทานมันฝรั่งเพิ่มอีกสักหน่อยนะ”

เขาตักอาหารเด็กชายด้วยขณะที่เขาพูด

เขาจำได้ว่าผักชนิดใดบ้างที่เด็กชายเคยบอกว่าไม่ชอบทานก่อนหน้านี้ เขาจึงจงใจที่จะหลีกเลี่ยงผักเหล่านั้น

ดวงตาของเบนนี่เบิกกว้างอย่างประหลาดใจ “ขอบคุณครับ คุณเลอศิลป์! ผมจะกินเลยครับ!”

พ่อตักอาหารให้ฉัน!

ในขณะเดียวกันอชิก็ทำหน้าบูดด้วยความไม่ชอบใจเมื่อเขามองดูการสนทนาของพวกเขา

เบนนี่เป็นคนซื่อบื้อ เขาไม่แม้แต่จะมองเห็นแผนการของพ่อที่หลอกล่อเขาให้ดีใจ! ฉันจะไม่เป็นคนที่โดนหลอกง่ายขนาดนั้นเด็ดขาด!

ช่วงเวลามื้อเย็นผ่านไปพร้อมกับบรรยากาศแปลกๆ ที่ปกคลุมรอบๆ พวกเขา จากนั้นรษิกาก็ลุกขึ้นเก็บจานอาหารบนโต๊ะหลังจากที่พวกเขาทานเสร็จ

เลอศิลป์ช่วยเธอเก็บช้อนส้อมลงในลิ้นชักในห้องครัวอย่างสุภาพ หลังจากเสร็จเรียบร้อย เขาก็ยืนเก้ๆ กังๆ ด้วยความไม่แน่ใจว่าจะทำอะไรต่อไปดี

แม้ว่ามันจะดูมีเหตุผลที่เขาจะกลับไปพร้อมกับไอรดา แต่เขาคิดว่ามันดูไม่สมควรเท่าไรนักที่จะกลับไปทันทีหลังจากที่ทำให้รษิกาต้องวุ่นวายเตรียมมื้อเย็นให้พวกเขาในครั้งนี้

“ฉันจัดการเองได้” รษิกาเอ่ยยืนยันกับเขาเมื่อสังเกตเห็นว่าเขาไม่สบายใจ “คุณช่วยไปดูแลเด็กๆ ให้หน่อยได้ไหม?”

เลอศิลป์พยักหน้าและเดินตรงไปยังห้องนั่งเล่น

ไอรดากำลังเล่นตัวต่อกับเด็กชายทั้งสองจนถึงขั้นตอนสุดท้ายที่พวกเขากำลังช่วยกันสร้าง

เมื่อต่อตัวต่อกันจนเสร็จแล้ว เด็กๆ ก็ติดปัญหาเพราะความสูงที่พวกเขาเอื้อมไม่ถึง โดยปกติแล้วรษิกามักจะคอยอยู่ใกล้ๆ เพื่อช่วยเหลือเด็กๆ หลังจากที่พวกเขาประกอบในขั้นตอนแรกๆ เสร็จแล้วที่พื้น

แต่ในเมื่อเธอกำลังวุ่นอยู่กับการล้างจานอยู่ เด็กๆ จึงยืนอยู่รอบๆ และพยายามหาวิธีแก้ปัญหา

ถ้าเลอศิลป์รู้ว่าเด็กชายทั้งสองเป็นลูกของเขาแล้วล่ะก็…

รษิการู้สึกหวั่นวิตกอยู่ในใจเมื่อเธอคิดเช่นนั้น

เธอไม่อาจแน่ใจได้ว่าเลอศิลป์จะไม่พรากลูกทั้งสองไปจากเธอ

ด้วยสถานะในปัจจุบันของเธอ มันจึงเป็นเรื่องง่ายมากที่เขาจะแย่งชิงลูกไปจากเธอได้

เธอนึกภาพไม่ออกว่าเธอจะรู้สึกอย่างไร มันยากมากที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปโดยไม่มีเด็กๆ ทั้งสองคน

รษิกาเริ่มรู้สึกหวาดกลัวจับใจ

ชามเลื่อนผ่านนิ้วของเธอและตกลงบนพื้นก่อนที่เธอจะคว้าไว้ได้ทัน เสียงชามแก้วที่แตกนั้นทำให้เธอหลุดจากภวังค์แห่งความคิด

ทั้งสี่คนในห้องนั่งเล่นต่างตกใจและมองไปที่ห้องครัวเป็นตาเดียวกัน